Niewiadoma

Są ludzie których należy ciągnąć za język. Inaczej nie wyduszą słowa. A jeśli nawet to tak nielogicznie i nie składnie, że konia z rzędem temu kto się domyśli o co biega. Nadworny do taki nie należy. Co to to nie, prze państwa szanownego. On wyśpiewa wszystko, co do ostatniej nuty. Musi tylko dojrzeć do decyzji. I nie można mu w tym powolnym aczkolwiek wielce interesującym procesie przeszkadzać.
Samo wejście krokiem powolnym zwiastuje problem, a raczej chęć podzielenia się z nim. Oczywiście nie przeszkadzać nie znaczy nie pomagać. Można, a nawet należny go czymś zająć. Najlepiej jeśli będzie to zajęcie niewymagające wysiłku intelektualnego...
- Posłodziłam - powiedziałam na wszelki wypadek gdyby  zapomniał, że słodzi dwie i ani kryształka więcej - Ale pomieszać to już chyba możesz sam.
Nadworny nieznacznie skinął głową na znak, że przyjął do wiadomości, chwycił łyżeczkę i rozpoczął monotonne merdanie. Zajęta śledzeniem zmian zachodzących na twarzy nie policzyłam, ale idę o zakład, że było po kilkadzieści razy w każdą stronę. W końcu Nadworny uznał, że dość. Odłożył łyżeczkę i powoli podniósł kubek do ust. Po jednym łyku najlepiej wymieszanej kawy świata rozpromienił się. Siły witalne wróciły i z zapałem zaczął szukać czegoś po kieszeniach.
- O! Mam! - ucieszył się namacawszy w wewnętrznej kieszeni marynarki poszukiwany przedmiot.
- Co? - zapytałam - Bo jeśli chodzi o serce to jest bardziej po środku. To są mity że jest po lewej wiesz?
- Wiem - odpowiedział patrząc z politowaniem. Powoli, z namaszczeniem wyciągnął małe szafirowe pudełeczko - Zobacz.
Nawet gdyby nie zachęcał to i tak bym zobaczyła. Chęć sprawdzenia co kryje znalezisko była większa niż zasady dobrego wychowania.
- E ... tego... to dla mnie? - zaskoczenie, wielkie jak słoń afrykański, odebrało mi zdolność mówienia. I myślenia chyba trochę też.
- Zgłupłaś! - Nadworny opryskał okolicę kawą którą właśnie nabożnie nawilżał gardło.moją cud-miód bluzeczkę uratowało to że siedziałam w poza zasięgiem broni nakrapianego rażenia - Ty już masz. Chyba nie zamierzasz....
- Właśnie dlatego, że nie zamierzam to się zdziwiłam - odpowiedziałam na pytanie które wisiało złowrogo w powietrzu.
Niby się zreflektowałam, ale nie na tyle, żeby się domyślić o co chodzi facetowi siedzącemu na przeciwko z miną zbitego psiaczka.Bezdomnego.
- Bo chciałem zapytać czy to  wypada, no wiesz... - Nadworny nerwowo zakręcił się na krzesełku.
- Oczywiście, że wypada. To bardzo ładny pierścionek.
- Ale mnie chodzi o to czy, no wiesz... - zawiesił się. Mimo, że wiedziałam już co jest na rzeczy, wrednie postanowiłam nie pomagać. Sam musi to wykrztusić - Bo chodzi o to, że towar używany nikogo nie kusi...
No końcu języka miałam, że on to jest tylko w połowie używany, ale na szczęście nie wyartykułowałam tej myśli. Są sprawy, z których żartować się nie powinno, bo zawsze, mimo upływu czasu bolą.
- Myślę, że Ula to doceni.
- Myślisz, ale na pewno nie wiesz - Nadworny zapatrzył się w mokrą, szaro-burą dal zaokienną.
- Już ci kiedyś mówiłam, że na pewno to Kopernik była kobietą. Wszystko inne jest wielką niewiadomą...

CeDeeN