O dziurze i jej przyczynie

Hura! - to tyle tytułem idiotycznego wstępu. Treść właściwa poniżej.

Żeby nie było; entuzjastyczny okrzyk ze wstępu wcale nie jest tak do końca pozbawiony sensu. Uzasadnia go w pełni horror dnia poprzedniego. Oraz wielka ulga, którą odczułam. A było to tak...

Mam co robić. Zwykle czas na zajęcia jak to określa Książę Małżonek "durnowate i nikomu niepotrzebne" znajduje dopiero jak uśpię (różnymi sposobami) domowe towarzystwo. Łącznie z kotem. Zamykam wtedy drzwi od pracowni, zasiadam do komputera, moszczę się i ... z upodobaniem walę w klawiaturę. Albo szlajam się po internecie.

Ostatni klik, poszło... Jeszcze tylko zapisz, wyloguj, zamknij, szerokie ziewniecie pozbawione cech elegancji i można iść. Się myć.
Makabrycznego odkrycia dokonałam właśnie podczas czynności tak zwanych higienicznych.
Umieranie to to jeszcze nie było, ale przestrach mniej więcej podobny. Chyba. To znaczy tak sądzę, bo umierać jeszcze nieprzyjemności nie miałam.
Na wpół mokra i okryta ręcznikiem jeno, z dzikim sykiem (wrzask z uwagi na nocną porę sobie darowałam) wdarłam się do sypialni. O tym, że ktoś tam jest świadczyły tylko odgłosy. Dość donośne "hrrrrrrrrr" przeplatane z cichszym ale za to zdecydowanie bardziej złowrogo w nocnej ciszy brzmiącym "siiiiiiiiiiiiiii".
- Co?! Tak jest! - Książątko wybudzone nagłym zapaleniem górnego światła plątało się w zeznaniach. Mój zezwłok stojący nad nim podziałał jak kubeł zimnej wody. Otrzeźwiał, czemu natychmiast dał wyraz werbalizując myśli;
- Zwaaaariooooooowałaś? Do reszty? - zapytał wytrzeszczając oczy. Nie z podziwu bynajmniej.
W obliczu makabry właśnie odkrytej postanowiłam odpuścić; i wariatkę i do reszty. Teraz nic nie było ważniejsze niż dziury. Sztuk dwa.
- Co to? - zapytałam eksponując jednocześnie wspomniane wcześniej otwory.
- Noga - odpowiedział rzeczowo. Jak na mężczyznę przystało. Po dokładniejszych oględzinach dodał - Babska. Chyba.
- Ci dam chyba, ci dam chyba! - wrzasnęłam i już miałam wymierzyć sprawiedliwość prawym podbródkowym w lewe żebro. Ale zrezygnowałam wspaniałomyślnie. Nie ma sobie co wrogów robić, w obliczu takiego nieszczęścia.
- Tu patrz! - pokazałam paluchem - Widzisz? Jedna, a tu zaraz druga.
- Ale co? - Książątko nadal nie widziało, albo nie chciało zobaczyć. Tymczasem ogrom nieszczęścia
w postaci dziur zmienił kolor z czerwonego na sino koperkowy róż. Dwa kratery umiejscowione wzdłuż kości strzałkowej lewej łydki niczym puste oczodoły patrzyły złowrogo.
- Bo cię pacnę! - zagroziłam. Chyba poskutkowało, bo nagle zobaczył i usiadł z wrażenia.
- Co to? - zapytał.
- To ja się pytam co to? - powiedziałam głosem niebezpiecznie drżącym i przycupnęłam na brzeżku łóżka - Myślisz, że mi kość zanika? Albo mięśnie?
Musiałam wyglądać jak kupka nieszczęścia, bo zmiękł. I nawet pocieszać mnie zaczął;
- Głupiaś. Jeśli coś ci zanika to tylko mózg - powiedział łagodnie. Pocieszyciel od siedmiu boleści i dwóch dziur w łydce - Idź spać kobieto i daj spać innym.
No to poszłam. Za mężowską radą. Spałam spokojnie, długo i nic a nic mi się nie śniło. W przeciwieństwie do mężunia, któremu nieopatrznie zafundowałam koszmary senne. Na tyle przykre i natrętne, że wolał już przestać spać niż śnić te durnoty.

Poranne oględziny wykazały zadziwiający brak dziur. Zdematerializowały się wzięły.
- Bardzo możliwe, że ulegliśmy zbiorowej paranoi - powiedziałam i poczłapałam do kuchni celem dostarczenia organizmowi należnej dawki kofeiny.
Poranna rundka po blogach, zamiast ciasteczka do kawy i ...
- Dziury znowu się pojawiły! - poinformowałam odsypiającego koszmary męża.
- No nie! - jęknął nakrywając się poduszką.
- No tak! - powiedziałam nad wyraz spokojnie - I znam źródło ich pochodzenia!
Odkrycie zainteresowało Księcia Pana. Z rozmachem odrzucił poduchę. Z nabożną powagą wysłuchał relacji i obejrzał demonstrację, z której jasno wynikało, że przyczyną dziur był mój totalny brak zrozumienia dla dobrych rad panów doktorów. Bo siedzieć trzeba na tyłku. Jak Bozia, ortopeda i producent krzesła zaleca. A siedzenie z nogą podetkniętą pod tyłek skutkuje dziurami w łydce i niewyspaniem się. Księcia Małżonka. Ale to akurat jego wina. Za bardzo przejmujący jest;)