Pouczenie

Jak zwykle wstałam o siedem minut za późno. Nie ważne o której dokładnie, bo i tak zawsze jest zbyt mało czasu żeby normalnie, bez pospiechu wyjść z domu, rozwieźć dzieci  i spokojnie dotrzeć do pracy. Bardzo mozliwe, że wszystko jest winą nie czasu tylko szafy. Bo jak ktoś tak jak ja nigdy, przenigdy nie ma co na siebie włożyć to niestety skutki są, a raczej mogą być opłakane...
Niełaskawa szafa wypluła wreszcie z przepastnego wnętrza coś co jako tako zaspokoiło moje niezbyt przecież wygórowane wymagania. Dzieci bez większych problemów wstały, ubrały się, zjadły małe co nieco. Można jechać. Wróć! Jeszcze zęby.
Stałam w przedpokoju  nerwowo spoglądam na zegarek. Atmosferę rozładował brzęczący w kieszeni telefon;
- Podłożyłaś do kominka? - uprzejmie zapytał Książę Małżonek.
- Oczywiście - odpowiedziałam i szybciutko pognałam do salonu. Po kilku minutach czynność niedokonana stała się dokonaną. Czyli skałamałam tylko troszkę. I w obronie własnej.
Po raz drugi kieszeń rozśpiewała się kiedy zapinałam pasy.
- A szybry zamknęłaś? - Książątko wykazywało się dziś wzmożonym zainteresowaniem.
- Zamknęłam - powiedziałam sprawdzając jednocześnie na podglądzie wstecznym czy aby na pewno. Ten na górze raczej tak. Boczny chyba też. Dolny... nie wiem, nie pamiętam.
Sprawdzanie zajęło kila minut.  Bezcennych w sytuacji wczesno-porannej.

Kiedy dzieci zostały bezpiecznie ulokowane w placówkach mających im zapewnić opiekę i oświatę, mogłam zająć się sobą. Czytaj; dotarciem w miarę możliwości szybko i w jednym kawałku do pracy.
Jadę sobie jadę, podśpiewywać ze względów zdrowotnych nie mogę, aż tu nagle...STOP!
Czerwony lizaczek mundurowego mignął mi przed oczyma. Karnie zjechałam no pobocze.
- No i co pani kierowco? Z jaką prędkością jedziemy? - zapytał nieziemsko przystojny policjant z drogówki
zaglądając przez okienko które oczywiście, niczym Zosieńka  uchyliłam.
- Za wolno?
- Pani żartuje prawda? - zapytał absolutnie nie obrażony - Zasuwała pani o 15 kilometrów szybciej niż prędkość dozwolona na tym odcinku.
- Naprawdę - zdziwiłam się bynajmniej nie szczerze, łypiąc na przystojniaka szklistym, mocno zakatarzonym okiem - To wszystko przez tę chorobę.
- Jest pani chora? To trzeba w łóżku leżeć, a nie po drogach się rozbijać - pan policjant wyraźnie był w dobrym nastroju. I chyba nie miał zamiaru mnie srogo karać.
-Sama w łóżku? Nie sądzi pan, że to trochę bez sensu....

Uffffffff... Skończyło się na pouczeniu. Aaaaaa- psik!;)

PeeS. Nie wiem skąd to zdjęcie mam, ale mam. W każdym razie gdzieś z sieci;)