Zdziwko

-

Zdziwienie wygląda tak:

Wszystko z powodu medalu. Kategoria; taniec.
A tak w ogóle to duma mnie rozpiera.

Komentarze

  1. w moim domku17 kwietnia 2011 22:34

    brawo.i jeszcze raz brawo. ale szczeka ladnie swisa i pewnie jeszcze sie nie podniosla hehehr

    OdpowiedzUsuń
  2. Anovi17 kwietnia 2011 22:41

    O Dumna Mamo! Gratuluję :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Dagmara Hennig17 kwietnia 2011 22:45

    To wygląda raczej jakbyś go chciala zjeść ;)

    OdpowiedzUsuń
  4. Beata17 kwietnia 2011 22:46

    gratulacje, gratulacje, mnie tez dzisiaj rozpierała duma:)

    OdpowiedzUsuń
  5. Nivejka17 kwietnia 2011 23:13

    Majowababcia...
    A pewnie. Niech sobie zwisa. Tym bardziej że to z dumy:)

    OdpowiedzUsuń
  6. Nivejka17 kwietnia 2011 23:14

    Anovi...
    Dzięki:)

    OdpowiedzUsuń
  7. Nivejka17 kwietnia 2011 23:14

    Iimajka...
    Bo tak jest. Chciałabym :D

    OdpowiedzUsuń
  8. Nivejka17 kwietnia 2011 23:15

    Beata...
    matki to jednak dziwne są. Jak mało nam do szczęścia potrzeba:)

    OdpowiedzUsuń
  9. zgaga17 kwietnia 2011 23:18

    Jakie ,,mało''??? To jest CUŚ!!! Gratuluję!

    OdpowiedzUsuń
  10. iw17 kwietnia 2011 23:30

    Gratulacje, dzielny młodzieniec! :)

    OdpowiedzUsuń
  11. anabell17 kwietnia 2011 23:30

    Gratulacje i dla Ciebie i dla tancerza.Lepiej niech będzie w grupie "tańcorów" niż tych drugich.
    Miłego, ;)

    OdpowiedzUsuń
  12. Margarithes17 kwietnia 2011 23:48

    No patrz, będzie miał wzięcie jako roztańczony facet. Fajnie! :)

    OdpowiedzUsuń
  13. Unknown18 kwietnia 2011 00:40

    Gratulacje dla tancerza i mamy:)

    OdpowiedzUsuń
  14. scenki18 kwietnia 2011 01:25

    To nie byle jakie zdziwienie, to pełny opad szczęki ;)

    OdpowiedzUsuń
  15. Lusija18 kwietnia 2011 07:19

    Piękne ujęcie - i ta duma w oczach synka!

    OdpowiedzUsuń
  16. zielinskabeata18 kwietnia 2011 07:20

    wow :) gratuluję!! :) a Krzyś jaki zadowolony i dumny! brawo

    OdpowiedzUsuń
  17. Aleksandra Stolarczyk18 kwietnia 2011 08:09

    gratulacje z podziwem od właścicielki dwóch lewych nóg:)

    OdpowiedzUsuń
  18. Mroczny18 kwietnia 2011 09:35

    Ładne. To zdziwko :)

    OdpowiedzUsuń
  19. Nivejka18 kwietnia 2011 09:46

    Zgaga...
    Bardzo WIELKIE cuś:D

    OdpowiedzUsuń
  20. Nivejka18 kwietnia 2011 09:47

    Iw...
    I wcale nie mniej dumny z siebie niz ja z niego:D

    OdpowiedzUsuń
  21. Nivejka18 kwietnia 2011 09:48

    Anabell...
    Też tak myślę:)

    OdpowiedzUsuń
  22. Nivejka18 kwietnia 2011 09:49

    Margo...
    Jeszcze większe? O mamusiu!:D

    OdpowiedzUsuń
  23. Nivejka18 kwietnia 2011 09:50

    Iva...
    Dziękujemy:)

    OdpowiedzUsuń
  24. Nivejka18 kwietnia 2011 09:51

    Scenki...
    Mogłabym reklamowac taki jeden sklep:D

    OdpowiedzUsuń
  25. Nivejka18 kwietnia 2011 09:52

    Lusija...
    Duma w pełni uzasdniona:D

    OdpowiedzUsuń
  26. Nivejka18 kwietnia 2011 09:54

    Euforka...
    Dumny , blady i zadowolony:D

    OdpowiedzUsuń
  27. Nivejka18 kwietnia 2011 09:56

    OLQA...
    O masz! Dwie lewe nogi to ja mam :D

    OdpowiedzUsuń
  28. Nivejka18 kwietnia 2011 09:57

    Voluś...
    Na widok takiego medalu też by ci ładnie szczęka opadła:D

    OdpowiedzUsuń
  29. SpokoMama18 kwietnia 2011 10:27

    nie dziwie sie dumie. gratulacje!

    OdpowiedzUsuń
  30. Anonimowy18 kwietnia 2011 10:53

    Dziecka niezaposiadam, ale zdziwno ogarnęło mnie kilka razy:).Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
  31. Gosia18 kwietnia 2011 11:27

    Normalnie GRATULUJE syna zdolnego

    OdpowiedzUsuń
  32. Nivejka18 kwietnia 2011 13:11

    Mama Soni...
    matka zawsze dumna. Prawie...:)

    OdpowiedzUsuń
  33. Nivejka18 kwietnia 2011 13:12

    Kachna...
    I też ci szczęka opadła? ;)

    OdpowiedzUsuń
  34. Nivejka18 kwietnia 2011 13:13

    Gosia...
    Normalnie dziękuję :D

    OdpowiedzUsuń
  35. tkaitka18 kwietnia 2011 13:56

    Gratuluję genialnego synka!Gratuluję również medalu i Tobie i tancerzowi. Twój synuś jest świetny w wielu dziedzinach.
    Były lody i coś niezdrowego a smacznego?

    OdpowiedzUsuń
  36. Anonimowy18 kwietnia 2011 14:16

    gratki :)

    OdpowiedzUsuń
  37. Mira18 kwietnia 2011 15:09

    Mamo, nie dziw się! Należał się tancerzowi medal!

    OdpowiedzUsuń
  38. anna s.18 kwietnia 2011 16:56

    A nie łaska było pokazać nam medal w pełnej okazałości? Zazdrosna Mama nie zechciała?
    W pierwszej chwili myślałam, że chcesz złapać ustami to coś czerwonego. Potem zosrientowałam się, że to chyba Twój kolczyk.

    OdpowiedzUsuń
  39. aga_xy18 kwietnia 2011 22:19

    Zdziwienie wygląda bardzo pięknie ;D

    OdpowiedzUsuń
  40. Magdalena18 kwietnia 2011 22:41

    No to dołączam się do gratulacji! :)))

    OdpowiedzUsuń
  41. Nivejka18 kwietnia 2011 23:17

    Tkaitka...
    Dzięki Elu. Lody i coś niezdrowego oczywiście były:D

    OdpowiedzUsuń
  42. Nivejka18 kwietnia 2011 23:18

    Chwilka...
    Fenks:D

    OdpowiedzUsuń
  43. Ewa P.18 kwietnia 2011 23:18

    Super! A co to jest to amarantowe UFO, które za moment połkniesz? :)

    OdpowiedzUsuń
  44. Nivejka18 kwietnia 2011 23:20

    Mira...
    No... po medal pojechaliśmy w sumie:D

    OdpowiedzUsuń
  45. Nivejka18 kwietnia 2011 23:26

    Anna S...
    Oj tam... medal jak medal. Patrz na zdziwko:D

    OdpowiedzUsuń
  46. Nivejka18 kwietnia 2011 23:27

    Aga_xy...
    zdziwienie wygląda na zdziwione:D

    OdpowiedzUsuń
  47. Nivejka18 kwietnia 2011 23:28

    Magenta...
    To kosmiczny kamień. Chyba księżycowy. Zupełnie przez przypadek nawleczony na kawałek druta wiszącego mi przy uchu:D

    OdpowiedzUsuń
  48. aga_xy19 kwietnia 2011 15:04

    Nie! Zdziwienie wygląda bardzo pięknie :) Super wyglądasz babo!

    OdpowiedzUsuń
  49. aga_xy19 kwietnia 2011 15:05

    Zapomniałam dodać. Rzeczywiście widzę zamiłowanie do "takiej" zieleni :)

    OdpowiedzUsuń
  50. Nivejka20 kwietnia 2011 08:28

    Aga_xy...
    Bo ja prawdziwie lubię ten kolor:)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

O opalaniu...

-
Obraz
Wiatr zmienił kierunek. Przywiał deszczowe chmury, które zasłoniły słońce, rozpędził smażących się na plaży turystów do okolicznych pubów i przywiał nabzdyczoną, nie wiedzieć czemu Osobistą. Stanęła w progu i nic. Nie przechodzi dalej, nie trajkocze wesoło swoim zwyczajem i nie rozgląda się ciekawie po kątach w poszukiwaniu sensacyjnej pajęczyny albo ekscytującego kurzu. Jedyne co robi to stoi, gapi się i myśli, chociaż za to ostatnie głowy bym nie dała. - Ależ nie krepuj się. Właź – zachęcałam gościa przyjaznym słowem i gestem. Jedyną reakcją było to, że ni to ze zdziwieniem ni z dezaprobatą spojrzała na własne, muśnięte lekką brązowo złocistą opalenizną nogi, przyozdobione gustownymi japonkami i lakierem do paznokci w kolorze malinowym z perłową poświatą. - Spokojnie, możesz w butach. Mieszkanie to nie meczet, żeby hasać po nim boso – kontynuowałam zachęcanie do ruchu jakiegokolwiek. Bezskutecznie. Najwyraźniej za punkt honoru postawiła sobie stanie i tarasowanie wejścia własna osobi...
Czytaj więcej

Jestem!

-
Obraz
Uprzejmie donoszę, że jestem, że wróciłam i że co najważniejsze, nie przytyłam. Chociaż żarcie było pierwszoligowe. Kaczuszki, łososie, krewetki, a nawet ble i fuj małże. Pomijając incydent z naćpanym dilerem, który chciał mnie zmolestować albo przynajmniej przestraszyć imprezka była cudna, uchachana , a jakie wino! Jestem wymasowana, wypachniona, dopieszczona w każdym niemal milimetrze kwadratowym całkiem sporego ciała. Tylko... kiedy ja to wszystko odeśpię? Oraz bolą mnie biodra. Nie, nie mam zamiaru obiecywać, że już nigdy nie przetańczę calutkiej nocy. Wręcz przeciwnie. Przetańczę i to nie jedną! Dla przyjemności i na złość tym którzy myślą, że mnie załamią! Na pohybel! Nie wiem tylko jak w tej sytuacji świętować Światowy Dzień Grania w Tenisa... Ponieważ, tak czy siak, bez względu czy taki dzień akurat w kalendarzu występuje czy nie, czybiodra bolą czy wręcz przeciwnie w tenisa jednakowoż nie grywam. Zatem...wejdę na szczyt góry. Własnych możliwości plastycznych.;)
Czytaj więcej

O złamanej nodze

-
Obraz
... dzisiaj będzie. Nadworny wpadł. Jak zwykle, bez zapowiedzi. I nie było by w tym absolutnie nic dziwnego gdyby nie fakt, że zegar wskazywał ledwie siódmą z minutami. Barbarzyńska godzina. - Wpadłeś na śniadanie? - I na kawę. Oczywiście - wysapał bez ceregieli sięgając po moją. Kawę. - Oczywiście... - warknęłam niemal wściekle. Niemal bo na Nadwornego gniewać się jakoś dziwnym zbiegiem okoliczności nie umiem, a i niczemu nie jest winny, że dzisiaj wyjątkowo nie miałam ochoty iść do pracy. No po prostu niechciej mnie dopadł.
Czytaj więcej