...

-
 "Jeśli któregoś dnia ktoś zarzuci Ci, że Twoja praca nie jest profesjonalna, powiedz sobie, że Arkę Noego zbudowali amatorzy, a Titanica profesjonaliści..."
O! I pocałujta w dupę wójta!
Przy czym "całowanie"  nie należy zrozumieć  jako pieszczotę. A wręcz przeciwnie...

Komentarze

  1. Anovi2 września 2011 23:51

    Bo na pieszczoty to trzeba sobie zasłużyć co nie?!

    Cytacik sobie zanotuję i wkleję :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Marynarz2 września 2011 23:53

    Czy to jest kryzys kampanii wrześniowej, czyli powrotu do pracy?

    OdpowiedzUsuń
  3. Aurora3 września 2011 00:11

    To ty powinnaś być wójtem ;-P

    OdpowiedzUsuń
  4. Stardust3 września 2011 00:33

    Swinto prowde godocie Zolzo:)

    OdpowiedzUsuń
  5. Ivon3 września 2011 07:07

    Może byś wzięła tu udział ? http://www.blogowedbajki.pl/

    Już widzę Cię w gronie zwycięzców :)

    OdpowiedzUsuń
  6. iimajka3 września 2011 07:26

    Są różne pojęcia pieszczot Nivejko :D
    Może komuś by się jednak podobało :D

    OdpowiedzUsuń
  7. Pchełka3 września 2011 07:41

    :) za(ko)notuję..

    OdpowiedzUsuń
  8. Beata3 września 2011 08:49

    Zołza na wójta i możemy zacząc całowac!

    OdpowiedzUsuń
  9. kasia3 września 2011 19:23

    Cyba to sobie wytatuuje!!!!Super cytat!:)

    OdpowiedzUsuń
  10. Czarny(w)Pieprz3 września 2011 22:25

    Ale budowniczy Arki mieli lepsze znajomości:)

    OdpowiedzUsuń
  11. Mijka4 września 2011 09:00

    to ja to sobie zapiszę i dam na ścianę w POKOIKU ZWIERZEŃ!!!!

    bombowy tekst!!!

    OdpowiedzUsuń
  12. Anonimowy4 września 2011 18:24

    Nie znaczy to , że każdy amator będzie tak długo żył.
    Noe żył po potopie jeszcze przez 350 lat.

    Beatrice :)

    OdpowiedzUsuń
  13. Moaa4 września 2011 20:16

    No dobre dobre tylko jak się pozbyć tej ambicji, która "każe" cały czas dążyć do perfekcji :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

O opalaniu...

-
Obraz
Wiatr zmienił kierunek. Przywiał deszczowe chmury, które zasłoniły słońce, rozpędził smażących się na plaży turystów do okolicznych pubów i przywiał nabzdyczoną, nie wiedzieć czemu Osobistą. Stanęła w progu i nic. Nie przechodzi dalej, nie trajkocze wesoło swoim zwyczajem i nie rozgląda się ciekawie po kątach w poszukiwaniu sensacyjnej pajęczyny albo ekscytującego kurzu. Jedyne co robi to stoi, gapi się i myśli, chociaż za to ostatnie głowy bym nie dała. - Ależ nie krepuj się. Właź – zachęcałam gościa przyjaznym słowem i gestem. Jedyną reakcją było to, że ni to ze zdziwieniem ni z dezaprobatą spojrzała na własne, muśnięte lekką brązowo złocistą opalenizną nogi, przyozdobione gustownymi japonkami i lakierem do paznokci w kolorze malinowym z perłową poświatą. - Spokojnie, możesz w butach. Mieszkanie to nie meczet, żeby hasać po nim boso – kontynuowałam zachęcanie do ruchu jakiegokolwiek. Bezskutecznie. Najwyraźniej za punkt honoru postawiła sobie stanie i tarasowanie wejścia własna osobi...
Czytaj więcej

Jestem!

-
Obraz
Uprzejmie donoszę, że jestem, że wróciłam i że co najważniejsze, nie przytyłam. Chociaż żarcie było pierwszoligowe. Kaczuszki, łososie, krewetki, a nawet ble i fuj małże. Pomijając incydent z naćpanym dilerem, który chciał mnie zmolestować albo przynajmniej przestraszyć imprezka była cudna, uchachana , a jakie wino! Jestem wymasowana, wypachniona, dopieszczona w każdym niemal milimetrze kwadratowym całkiem sporego ciała. Tylko... kiedy ja to wszystko odeśpię? Oraz bolą mnie biodra. Nie, nie mam zamiaru obiecywać, że już nigdy nie przetańczę calutkiej nocy. Wręcz przeciwnie. Przetańczę i to nie jedną! Dla przyjemności i na złość tym którzy myślą, że mnie załamią! Na pohybel! Nie wiem tylko jak w tej sytuacji świętować Światowy Dzień Grania w Tenisa... Ponieważ, tak czy siak, bez względu czy taki dzień akurat w kalendarzu występuje czy nie, czybiodra bolą czy wręcz przeciwnie w tenisa jednakowoż nie grywam. Zatem...wejdę na szczyt góry. Własnych możliwości plastycznych.;)
Czytaj więcej

O złamanej nodze

-
Obraz
... dzisiaj będzie. Nadworny wpadł. Jak zwykle, bez zapowiedzi. I nie było by w tym absolutnie nic dziwnego gdyby nie fakt, że zegar wskazywał ledwie siódmą z minutami. Barbarzyńska godzina. - Wpadłeś na śniadanie? - I na kawę. Oczywiście - wysapał bez ceregieli sięgając po moją. Kawę. - Oczywiście... - warknęłam niemal wściekle. Niemal bo na Nadwornego gniewać się jakoś dziwnym zbiegiem okoliczności nie umiem, a i niczemu nie jest winny, że dzisiaj wyjątkowo nie miałam ochoty iść do pracy. No po prostu niechciej mnie dopadł.
Czytaj więcej