Poszukiwany...

... żywy lub w stanie ciekłym.

Bo to brosze Was było tak;
Wczoraj obudziłam się jak zwykle skoro świt i zaklęłam szpetnie.
- Jasny gwint!
- Że co? - ledwo przytomnie zapytał ten który w dniu wczorajszym nie musiał. Wstawać skoro świt.
- Jasny gwint! - powtórzyłam i wygięłam w podkówkę pogniecioną snem twarz - Śniegu napadało. Znowu! A wczoraj już tak ładnie było...
- Ładnie? Zima - enigmatycznie mruknęło Książątko i nakrywszy się po czubek łysiny kołderką w romantyczne magnolie zachrapało cichutko.

- Zima, zima! Po dziurki mam tej zimy. Wczoraj była już prawie wiosna, roztopy i tak dalej - pozrzędziłam dla zasady i pognałam do łazienki. Bo co prawda to prawda. Świat przykryty białym puchem wygląda zdecydowanie ładniej niż ten który można było obserwować wczoraj. Wszędzie, jak wzrokiem sięgnąć błoto i jeszcze trochę błota. Za to w powietrzu czuć było wiosnę. Nie to co dziś.
Co było potem jest mało istotne. Zwłaszcza dla sprawy. Poza tym kogo interesuje marka używanego kremu pod oczy i pasty do zębów?
Za to po powrocie do domu zastałam lokatora. I to jest jak najbardziej  istotne. Dla sprawy.
- Mamo! - Krzyś ryknął ile sił w małych płucach - Widziałaś Stefana?
- Stefana? - mruknełam dość niechętnie. Po całym dniu harówy miałam ochotę tylko i wyłącznie na spokojny wieczór i nie w głowie mi były towarzyskie pogaduszki. Z bliżej niezananym Stefanem zwłaszcza.
- No stoi na tarasie! - ekscytacja w głosie potomka płci męskiej była wielka jak i sam Stefan którego oczywiście nie sposób było nie zauważyć. Stał wszak w centralnym punkcie obejścia, z bronią  sieczną w ręku i pilnował.
- A! - zreflektowałam się z zadowoleniem - Widziałam. Śliczny.
- Z tatą budowałem. To znaczy trochę mi pomagał - pochwalił się -  Zrobisz nam zdjęcie?
- Jasne....
Obecność Stefana, osobnika wyjątkowo małomównego za to obdarzonego przez budowniczych bystrym wzrokiem, dużym, lekko pijackim nosem i  bronią sieczną została udokumentowana nieprofesjonalną sesją fotograficzną. I dzięki ci panie bobrze! Oraz aparacie fotograficzny mój. Mamy dowód że był. Bo niestety wiął i się zdematerializował.
- Mamo! - młody człowiek ryknął żałośnie - Nie ma go! Zniknął!
- Kto? - w ferworze walki z czasem i porannymi obowiązkami zwolniły mi procesy myślowe.
- No jak to kto!? Stefan! - Krzyś jęknął żałośnie po czym zastanowił się chwilę i dodał podejrzliwie - A może ktoś go ukradł?

A oto portret pamięciowy poszukiwanego osobnika:
Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie gdzie podział się nasz podwórkowy Stefan z wyglądu przypominający bałwana proszony o nie przysyłanie go z powrotem. Aż do następnej zimy...;)

PeeS. Niemniej zakrojone na  szeroką skalę poszukiwania zaginionego prowdzimy w oparciu o partert pamięciowy...