Liścik cz.1

Tymoteusz dwojga nazwisk Bąk - Piskorzewski był najprawdziwszym w świecie mężczyzną. I to nie tylko w sensie anatomiczno fizjologicznym. Każdą porażkę brał na klatę i jak przystało na prawdziwego macho o wszystko obwiniał żonę Katarzyną z Antczaków Piskorzewską, krakowiankę z dziada pradziada i babki prababki.
- To twoja wina! - grzmiał niskim, nawet nie graniczącym z erotyzmem głosem - Jak nie umiesz trzymać języka za zębami to siedź w domu i garów pilnuj.
- Moja! - pytała przesłodzonym głosem i z miną jaka z pewnością miałaby tak zwana chodząca niewinność gdyby w ogóle istniała.
- A czyja niby? - ton pana domu nie dawał złudzeń, że można z nim polemizować.

- Oooo! Niedoczekanie twoje - Kaśka nie pozostawała mu dłużną. Ostatecznie nie wypadła sroce spod ogona.  Była wygadana, ale przede wszystkim sprytna i umiała zadbać o swoje interesy - Już ja wiem co tobie po głowie chodzi. Ty byś chciał, żebym ja siedziała w chałupie, obiadki gotowała, z ludźmi się nie spotykała i była na każde gwizdnięcie!
- To by było z pożytkiem dla nas wszystkich! - ryknął Tymoteusz i zaniemówił. Długotrwale. Się wziął i zawziął. Raz powzięte postanowienie nie puszczania pary z gęby w obecności prawowitej małżonki zaowocowało milczeniem kilkunastoletnim. Sobie  nie będzie rozmowami z głupią babą nerwów szargał! Ja postanowił tak zrobił. Słowa danego sobie mimo uciążliwości dotrzymać musiał. Bo mężczyźnie prawdziwemu nie honor łamać przysięgi.
Mijały lata. Tymoteusz przywykł do milczenia. Do tego stopnia że z czasem nawet w kwestiach nie dotyczących bezpośrednio skonfliktowanej z nim małżonki, a osób postronnych typu listonosz, ekspedientka w mięsnym, rodzinny lekarz pierwszego kontaktu do którego i tak nie miał za grosz zaufania, fryzjer czy dajmy na to domokrążca, wyręczał się kartką na której smarował;
                                       Nikogo nie ma w domu
                                   Pół kilo kaszanki (dla pieska). Poproszę!
                  Sto razy pisałem że mnie gardło boli od oddychania  nie  od gadania!
                      Te ziemniaki są za słone! Nawet garów nie umiesz przypilnować!

Katarzyna z Antczaków nie pozostawała dłużna. Mężowi drogą zwrotną zostawiała liściki na kuchennym stole, przyklejała do łazienkowego lustra jeśli akurat bawiła w tamtych rejonach odziedziczonej po przodkach kawalerki, bądź wręczała osobiście (tylko w razach wielkiego pośpiechu) i o ile nie chciała ryzykować braku odpowiednio szybkiej reakcji.
W odróżnieniu od męża, wedle własnej woli niemowy, Katarzyna nie zapominała po co została przez naturę albo jak kto woli Wszechmogącego wyposażona w język. Z konieczności polski, bo tak w ogóle to była zdania że nastąpiła pomyłka. Karygodna i z racji braku możliwości złożenia zażalenia nieodwracalna.
- Z moją urodą, wdziękiem, urokiem osobistym i inteligencją to ja się powinnam z amerykańskim w genach urodzić! - mawiała w chwilach zwątpienia dość, co należy podkreślić częstych. Cyklicznych nawet, bo comiesięcznych, niezwiązanych jednakowoż z fazami księżyca a kalendarzem jak najbardziej oficjalnym. Państwowym.
- Jak nic na gaz zabraknie - biadoliła w polskim narzeczu... po cichu, wręcz pod nosem. Kompensacja było wysmarowanie czerwonym markerem na śnieżnobiałej kartce wiadomości do męża;
                                                W TYM MIESIĄCU NIE BĘDZIE PIWA!
                                                        CHYBA ZE ZMIENISZ PRACĘ!

Korespondencja, nie była archiwizowana. A szkoda. Zdarzały się albowiem  prawdziwe perełki. Zwłaszcza w kategorii mąż-żona. Niestety mieszkanie Piskorzewskich nie służyło zbieraniu czegokolwiek, a już z całą pewnością nie makulatury.

                                                                                  CedeeN...