W dżemie...

-
Pamiętaj żeby dzień święty święcić - głosi pismo. W  pracy etatowej jakoś nie było okazji, nadrabiam teraz. Drzemię sobie, drzemie i jeszcze trochę. I  śnię o dżemie. A że w dżemie siła drzemie jutro będę niezwyciężona! Wszystko dzięki uprzejmości i kreatywności ludzi wymyślających różne bzdurne święta. Takich jak na ten przykład dzisiejszy dzień drzemania w pracy.

Źródło zdjęcia w sieci: http://pulowerek.pl/2010/04/ksiazka-do-snu-doslownie/

Komentarze

  1. Retro Koty i Pies12 marca 2012 19:33

    Dzisiaj wyjątkowy dzień - dobry na drzemanie :))

    OdpowiedzUsuń
  2. Unknown12 marca 2012 19:56

    Drzemię, śniąc o dżemie, tylko szkoda, że nie przy Dżemie:)

    OdpowiedzUsuń
  3. Margarithes12 marca 2012 20:00

    A ja oglądam StarTreka... co sobie będę żałowała w święto...

    OdpowiedzUsuń
  4. Baba ze wsi12 marca 2012 20:17

    Aaaaaaa, to już rano? :)

    OdpowiedzUsuń
  5. Anonimowy12 marca 2012 22:01

    dżem, dżem......... i Rysiek Ridel

    OdpowiedzUsuń
  6. jadwiga12 marca 2012 22:20

    no to mnie ten dzień nie dotyczy
    j

    OdpowiedzUsuń
  7. Socjo12 marca 2012 22:28

    A ja drzemałam aż do 11:00. To się nazywa świętowanie!

    OdpowiedzUsuń
  8. zgaga12 marca 2012 23:35

    Dżemałam do 10.41! Chyba uczciłam święto należycie?

    OdpowiedzUsuń
  9. Kwoka13 marca 2012 01:46

    Nie dla mnie to święto, skoro dotyczy drzemania W PRACY, czyli trza być KOBIETĄ PRACUJĄCĄ... a nie emerytką śpiącą codziennie pół dnia ;((

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nivejka13 marca 2012 09:08

      Oj tam, oj tam... Ja też świetowałam w domu:D

      Usuń
  10. Aurora13 marca 2012 06:32

    Tym bardziej bzdurne to święto, kiedy uświadamiam sobie jak zawalony pracą mam ten tydzień...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nivejka13 marca 2012 09:09

      Zwolnij! Może jednak drzemka by sie przydała?:D

      Usuń
  11. iwnowa16 marca 2012 14:04

    Nie przedrzemałam i teraz nie mogę odespać! :)))

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

O złamanej nodze

-
Obraz
... dzisiaj będzie. Nadworny wpadł. Jak zwykle, bez zapowiedzi. I nie było by w tym absolutnie nic dziwnego gdyby nie fakt, że zegar wskazywał ledwie siódmą z minutami. Barbarzyńska godzina. - Wpadłeś na śniadanie? - I na kawę. Oczywiście - wysapał bez ceregieli sięgając po moją. Kawę. - Oczywiście... - warknęłam niemal wściekle. Niemal bo na Nadwornego gniewać się jakoś dziwnym zbiegiem okoliczności nie umiem, a i niczemu nie jest winny, że dzisiaj wyjątkowo nie miałam ochoty iść do pracy. No po prostu niechciej mnie dopadł.
Czytaj więcej

Sprawa się rypła

-
Obraz
Z Nadwornym jest jak z ciotką. Tą przysłowiową. Bo gdyby ona miała wąsy to by była wujkiem, a gdyby Nadworny nie pierdutnął z rozmachem drzwiami przy wchodzeniu to by nie był sobą. Czasami mam wrażenie, owo pierdutnięcie euforyczne jest kwintesencją jego nadworności. Na szczęście wrażenie jest chwilowe i zdarza się niezwykle rzadko. Szyby w oknach wyglądały na zadowolone. Z rozmachem zamknięte drzwi strząchnęły z nich resztki porannych łez. A skoro one, to i ja nie mam nic przeciwko. Wszak przyzwyczajona jestem. I do huku nawykła. - Ty chyba masz jakiś problem - powiedziałam jak już dopełniliśmy rytuału powitania. Nadworny wytarł resztki szminki z policzka i w sposób wielce znaczący uniósł prawą brew ku górze. W tłumaczeniu na język ludzki miało to oznaczać ni mniej ni więcej tylko; - Czego się czepiasz kobieto? - Ja? Ależ ja się nie czepiam - odpowiedziałam na niezadane pytanie i sobie poszłam. Kawy wszak gościowi wypadało zaparzyć. Bo nie dość że zziębnięty to jeszcze z całą pe
Czytaj więcej

Bluszcz

-
Obraz
- W herbaciarni na rynku, za piętnaście minut? - Dobrze - rzuciłam w słuchawkę. Bratu się nie odmawia. Zwłaszcza jak ma głos ocierający się o rozpacz. Kiedy weszłam już tam był. Siedział pochylony nad stołem, obracając w ręku kieliszek koniaku. - Dla ciebie zamówiłem herbatę - powiedział wstając - Taką jak lubisz. Jaśminową. Mój brat. Porządny , zaradny i łebski facet. Mama zawsze powtarzała, że tej co go w końcu upoluje na męża, nawet ptasiego mleka nie zabraknie. Skończył porządne studia, porządnie zarabiał i w ogóle to porządny facet z niego. Jedno co mu w życiu nie bardzo wyszło to ona. Renata. Ale on się nie skarżył. Robił swoje. Zarabiał, budował, urządzał i kochał ją mimo wszystko. Była kobietą, która wybrał i matką jego synów. - Mam dość - powiedział i jeszcze bardziej się pochylił - Takie życie pół na pół, na dwa domy, jest nie dla mnie. Jeszcze rok temu pracował w Polsce, na miejscu. Od poniedziałku do soboty. Od siódmej rano do dwudziestej. Jak w kieracie. Do domu wracał zmę
Czytaj więcej