Czekoladka

Szkoda, że nie można zapomnieć. Tak po prostu. Jak w komputerze; kliknąć, zresetować, usunąć z dysku. Na zawsze. Zatrzeć wszelkie ślady. Przestać myśleć. Rozpamiętywać. Analizować. Jeszcze lepiej  byłoby dostać receptę na syrop zapomnienia. Zwyczajnie. Pierwsza dawka osnułaby jedynie  mgłą. Ledwie widoczną. Po  drugiej  wszystko by znikało. Powoli, bez gwałtownych ruchów, skutecznie.
Wspomnienia mają smak, zapach, kształt. Wywołują dreszcze i bezsenność. Na sen można coś wziąć. Jedna mała pigułka i odlot w niebyt. Mały, farmaceutyczny cud niepamięci. Na krótkie godziny można zapomnieć  smak wypitej razem kawy,  klopsików w pomidorach, podłych  lodów w przydrożnym barze. Nie były smaczne ale oddalały to co nieuniknione. Zapomnieć dotyk. I zapach.
W nocy pamięć odpoczywała.  W dzień trzeba było nadrabiać miną. Wieczór za to, ten dopiero potrafił dręczyć. Torturował  sadystycznie; ulubioną filiżanką, fotelem, krzesłem w kuchni.. Wszędzie czaiło się coś co przypominało. Niepozorne straszydła dla niepoznaki przebrane w szatki normalności. Stłuc? Wyrzucić? Oddać do skansenu? A może przywyknąć?
Różowe pudełko,  bastionie pamięci nie straszyło. Została  w nim jedna czekoladka. Otulona bialutką kołderką drzemała śniąc o  przyszłości. Specjalnie postawiła je w miejscu widocznym. Dręczącym.
- Będziesz ze mną na zawsze. Nie zjem cię... - obiecała malutkiej słodkiej kuleczce - Pewnie czujesz się samotna? Nie ty jedna. Przywykniesz, to też ci mogę obiecać. Kiedyś obie przywykniemy.Będziesz moją pamięcią. Bo tak naprawdę to ja wcale nie chcę zapomnieć.