Palma

Mam w głowie dziurę albo coś. Nadworny za to ma radar. Dziwnym zbiegiem okoliczności pojawia się zawsze kiedy otwieram paczkę świeżutkiej, pachnącej Kolumbią kawy, albo spadam...
- Dzieńdoberek - mruknął niezbyt radośnie. Pewnie dlatego, że uprzejmy młody człowiek z którym mijał się w drzwiach wziął i go wyręczył zamykając drzwi cicho i kulturalnie. To ten brak możliwości pierdutnięcia tak na niego wpłynął.
- Z podwójnym cukrem? - pytanie było z gatunku retorycznych. Nadworny nawet gdybym mu zaproponowała potrójny, a nawet poczwórny, nie odmówiłby. Taki z niego słodki facio.
Piliśmy w milczeniu. W sensie, że nie rozmawialiśmy bo tak w ogóle to z radia i owszem, sączyła się muzyczka i to całkiem przyjemna dla ucha.
Ja rozmyślałam o swojej dziurze w głowie. Albo czymś. Nadworny natomiast prawdopodobnie nie myślał o niczym. Mężczyźni tak już dziwnie mają, że potrafią wyłączyć myślenie i mieć święty niczym niezmącony spokój. Szczęśliwcy.

- Hmmmmm... - westchnęłam filozoficznie i ponownie popadłam w zadumę.
- Co jest? - Nadworny w try, jak mawiają Rosjanie, miga podjął temat.
- Nic - westchnęłam ponownie podniosłam się z fotela. Ociężale niczym żółw powlokłam się w stronę okna, żeby wpuścić nieco sprawiedliwości.  Powoli wdrapałam się na krzesełko, chwilę pomocowałam się z upiorną, wiecznie zacinającą się klamką i... To chyba ten powiem mroźnego, bynajmniej nie wiosennego powietrza tak na mnie podziałał bo zachwiałam się pozornie niegroźnie. Prędkość spadania nie była wprost proporcjonalna do prędkości i gracji z którą wdrapywałam się na krzesełko.
- Żyjesz? - z troską zapytał pochylony nad moimi zwłokami  Nadworny.
- Nie wiem... Chyba tak - przemówiłam głosem słabym i mocno niepewnym.
- Boli cię coś? - dopytywał dalej.
- W tej chwili wszystko. Nie jestem pewna co bardziej.
Z trudem i przy wydatnej pomocy stroskanego Nadwornego podniosłam się z martwych. Wstępne oględziny wykazały, że pożyję jeszcze trochę. Lewe kolano bolał okrutnie. Podobnie jak prawy bark.  Zęby szczęściem pozostały na miejscu. Najważniejsze, że coś o czym zapomniałam zapamiętać niewidoczną gołym okiem dziurą albo czymś  cudownie powróciło do właściwej szufladki.
- Kurde! - wydarłam się zdając sobie sprawę że już nie zdążę i że lepiej by było gdybym sobie nie przypomniała.
- Co jest - Nadworny jęknął przerażony.
- Nic takiego - machnęłam ręką. Przecież nie mogę się przyznać,  że miałam mu wyciąć primaaprilisowy numer ale zapomniałam.
Nadworny klapnął z ulgą na krzesło i z miejsca zapomniał o moim cierpieniu.
- Można powiedzieć, że zmartwychwstałaś - zauważył popijając lekko już wystygłą kawę.
- I to tydzień przed terminem.
- No, za to palma ci odbiła jak najbardziej terminowo.