Mela cz.2

Odezwała się do mnie dopiero dzień przed studniówką. Starannie wymodelowanym głosem po postu ni to zapytała i stwierdziła;
- Mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę z tego że od tego jak się zachowasz wiele zależy.
- Oczywiście...
Byłam umówiona z synem jakiegoś kogoś kto mógł w jakiś sposób pomóc w realizacji czegoś. Rzecz jasna matka wyłuszczyła mi sprawę bardzo dokładnie, ze wszystkimi detalami. Nie było to jednak dla mnie szczególnie istotne. Nie zadałam sobie więc trudu zapamiętania kim był ów towarzysz do poloneza ani co w związku z tym matka mogła zyskać. Być może tylko dozgonną wdzięczność tego kogoś kto wiele mógł. Nie mniej zachowanie poprawne było jak najbardziej pożądane.
- Rozumiem, że mogę na ciebie liczyć Melanio - powiedziała z ręką na klamce. Tej formy mojego imienia mama używała tylko wtedy kiedy była zdenerwowana. Wyszła zanim zdążyłam otworzyć usta żeby powiedzieć swoje dyżurne słowo. Kiedyś mówiłam; tak mamo, tak tato. Po jakimś czasie zrobiłam się bardziej oszczędna w słowach. Po co się wysilać skoro nikt mnie nie słuchał? Wyćwiczona przez lata frazę zamieniłam więc na jeden wyraz.  Mówiłam po prostu oczywiście. Oczywiście było oczywiste i załatwiało wszystko. Dodawanie mamo i tato było i tak zbędne.

Miękki fotel zachęcał do zatopienia się w nim. Mimo to Melania siedziała sztywno. Wyprostowane plecy nawet przez chwilę nie oparły się pokusie zanurzenia w miękkości blado różowego aksamitu obicia. Ręce kobiety nerwowo ściskały pasek drogiej torebki. Ciągle nie była pewna siebie, swoich zachowań i tego co inni sądzą na jej temat.

Nie sądziłam że to będzie takie trudne. Syn kogoś kto wiele mógł okazał się być nikim. W sensie człowieczeństwa. Pryszcze rozsiane po całej twarzy były niczym wobec impertynencji i absolutnego braku elementarnych zasad dobrego wychowania. Poza tym chyba był tępy. Takie przynajmniej robił wrażenie, a trudno przypuszczać że to była poza zblazowanego synalka swojego wiele mogącego ojca. Nikt z własnej i nieprzymuszonej woli nie robi z siebie idioty.
"Oczywiście " powiedziane matce było jednak wiążące. Robiłam co mogłam żeby ta cholerna studniówka nie okazała się kompletną katastrofą.
Dopiero w taksówce, kiedy tuż przy swojej szyi  poczułam jego nieprzyjemnie ciepły oddech a zaraz potem ślizgający się po niej język nie wytrzymałam. Uznałam, że "oczywiście" nie obejmuje takich zachowań. Najwyraźniej myliłam się. Matka była wściekła i absolutnie nie chciała słuchać moich wyjaśnień. Dla niej liczyło się tylko to że pryszczaty synalek kogoś tam ma na policzku bardzo wyraźny odcisk mojej dłoni.
- Rozczarowałaś mnie Melanio. Bardzo mnie rozczarowałaś!
- Ale... - podjęłam kolejną próbę wytłumaczenia. Bezsensowną.
- Rozczarowałaś! - ucięła trochę nazbyt głośno. To że - Bardzo - dodała już znacznie ciszej rozglądając się czujnie czy aby nikt nie był świadkiem tego, że straciła nad sobą panowanie. Nikogo nie było, a ja, ja się nie liczyłam.

Kolejny rok spędziłam w Wyspie. To nie pomyłka, nie na wyspie tylko właśnie w Wyspie. Tak nazywał się ośrodek dla takich jak ja. Rozczarowujących i rozczarowanych. Nieudaczników co to nawet ze sobą nie potrafią skończyć.
Byłam głupia, wiem. Ilekroć pomyślę inaczej, wracam wspomnieniami do Wyspy, i patrzę na  blizny na nadgarstkach. Niewiele brakowało.
- Wszystko w porządku Melu? - jednak po mnie przyjechała. I miała jakiś inny wyraz twarzy. Bardziej ludzki, mniej profesjonalny. No i powiedziała do mnie Melu.
- Ocz... Tak mamo!
Malutki krok w kierunku porozumienia zrobiony. Przed nami tysiące kolejnych.
- To chodź - uśmiechnęła się. Ktoś inny mógłby powiedzieć że blado, ale dla mnie to było jak słońce, jak wybuch super nowej - Tata czeka w samochodzie.

Rodzinna sielanka nie trwała długo. Po kilku dniach wszystko wróciło do normy. Mela była już jednak inna. Ciągle  chodzi  na terapię. Demony przeszłości potrafią być podstępne. Nigdy nie wiadomo kiedy wypełzną, zaatakują.  Wczoraj wieczorem stanęła przed lustrem. Nago. Powoli otwierała kurczowo zaciśnięte oczy. Bała się, że to co zobaczy będzie jeszcze gorsze niż jej wyobrażenia. Obiecała jednak terapeucie, że to zrobi i że będzie wobec siebie uczciwa. Pierwsze wrażenie; koszmar, ukryć to przed światem, nie tylko spodniami ale długą zasłaniającą wszystko sukienką, taką jak noszą muzułmańskie kobiety. Ponownie zacisnęła oczy. Miało być jednak obiektywnie.Obietnica rzecz święta.
Bliższe oględziny łydek pokazały, że nie jest źle. Nie są to może nogi top modelki ale nie odbiegają też od wielu innych widzianych każdego dnia na ulicy. Są po prostu normalne.
Jutro idzie na zakupy. Kupi sobie sukienkę. Zieloną. Być może wtedy złamana nadzieja zrobi miejsce tej prawdziwej.

Źródło zdjęcia: http://www.foresta5.pl.tl/Strona-startowa.htm