Podróż

- Wyruszamy wszyscy na przyprawę? - spytał Puchatek z przejęciem. - Nigdy jeszcze nie byłem na żadnej przyprawie.
- Wyprawie, głupi Misiu! To się zaczyna na W.
Wszyscy jak jedna baba i trzy pluszaki spojrzeliśmy w stronę wypowiadającego te słowa Tygryska. Z oburzeniem i potępieniem. O Puchatku można powiedzieć wszystko; że jest okrągły, puchaty, sympatyczny, miły, przyjacielski, że ma mało rozumku ale nigdy, przenigdy, przeprzeprzeprze... nigdy i nikomu, nawet gdyby był prezydentem albo królem,  nie wolno mówić że jest głupi. Bo to nieprawda, Kubuś jest mądry swoją własną, sobie właściwą mądrością.  I tyle. Inna sprawa, że sama omal nie poprawiłam Puchatka. W porę się jednak ugryzłam w język.  Dzięki temu to Tygrysek był na cenzurowanym, nie ja.
- No coś takiego! - Puchatek wyglądał na szczerze zdziwionego - Byłem pewien że to   przyprawa . Dziękuję Tygrysku.

- No! - Królik tym krótkim stwierdzeniem uznał sprawę za zamkniętą - To gdzie jedziemy? W sensie, że dokąd ta przypr... to znaczy wyprawa?
- No właśnie dokąd? - pisnął Prosiaczek niepewnie i na wszelki wypadek schował się za Kubusiem.
Cztery pary szklanych paciorków patrzyły na mnie z uwagą. Jak na wyrocznie jakąś albo przynajmniej informację PKP.
- Nie wiem jak wy, ale ja do Miasta się wybieram. Dużego. Pociągiem - dodałam na wypadek gdyby im umknęło że stoimy na peronie i czekamy. Przestępując z nogi na nogę. ja nerwowo, bo od lat z góra dziesięciu nie miałam przyjemności zasiadać w kolejowym przedziale a pluszaki chyba dlatego, że myślały, że tak trzeba.
- Suuuupeeeeeeer! - wrzasnął Tygrysek i bryknął prawie pod semafor.
- Ale, że co super? - zapytałam z nadzieją, że jednak się mylę. Że wcale ta cała hałastra pluszowa nie ma zamiaru ze mną jechać. Tylko tego mi jeszcze brakowało.
- A to, że my z tobą! Do Miasta - wysapał Puchatek i wturlał się za mną do przedziału.
- Dużego! - radośnie dodał Królik i usadowił się przy oknie, dokładnie tam gdzie ja chciałam usiąść.
- Na wyprawę! - zawołał Tygrysek i wbryknął się na miejsce przy drugim oknie.
Pozamiatane, pomyślałam i smętnie kłapnęłam przy drzwiach. Będzie wiało, szumiało, i nic nie będzie widać. A o czytaniu to chyba w ogóle mogę zapomnieć. W tym towarzystwie to się nie może udać.
- Hmmm - westchnął nagle Kubuś przerywając tym samym  przejmującą ciszę, która to nawet nie zdążyła nikogo znudzić. Ledwo się w niej rozsmakowałam. - Coś mi tu nie teges...
- To nie ja! - krzyknęli naraz Królik i Tygrysek.
- Ja też nie - dodałam na wszelki wypadek chociaż, wyrwana z zadumy nie bardzo wiedziałam o co im chodzi.
Puchatek tym czasem rozcapierzył pazury najszerzej jak się dało i coś tam mruczał. Patrzył na nas, na pazury rozczapierzone, mruczał i tak aż do chwili kiedy zobaczył przez okno wyskakującego konduktora.
- Już wiem! Co nie teges -  wrzasnął  rozpaczliwie, bez zwykłego opanowania, zupełnie jak nie on - Nie ma go. Prosiaczek zaginął!
Jak lwica rzuciłam się na ratunek zaginionej wieprzowince. Szczęściem, konduktor nie odgwizdał jeszcze odjazdu, a  Prosiaczek stał w zasięgu ręki. Stał i się trząsł. I czekał.
- Wiedziałem, że po mnie wrócicie - odparł spokojnie jak tylko wtaszczyłam go do przedziału.
- Nie mogłeś krzyczeć?! - wydarłam się
- Mogłem.  I krzyczałem. - siła spokoju prosiaczka była pozorna, cały czas się trząsł -  Najgłośniej jak się dało.
W to akurat byłam w stanie uwierzyć. Poza tym nie czas płakać i biadolić. Przede wszystkim trzeba załatwić sprawę tej nieszczęsnej wyprawy po niewiadomo co i dlaczego. jeśli oni myślą, że ja będę sponsorem tej wycieczki to są w błędzie! Mylnym!
- Bileciki do kontroli proszę - zaświergotał konduktor z łoskotem otwierając drzwi przedziału.
No to teraz się zacznie. Jazda bez trzymanki.
- Proszę - uprzejmie podałam wąsatemu panu kolejarzowi żądany bilecik.
Patrzył dziwnie podejrzanie. to na mnie, to na bilet, to na całą menażerię wokół mnie.
- Taaaaa... - odezwał się przeciągle stawiając jakąś pieczątkę - A pani, z całym szacunkiem to, zawsze tak z tymi zabawkami podróżuje?
- Zabawkami? - zapytałam. Musiałam przy tym zrobić minę przygłupa bo pan konduktor wskazał głową znieruchomiałego Kubusia & company,  rozsadzonych po przedziale, zasalutował do czapki i szybko się ewakuował.
- Poszedł ? - półgębkiem zapytał Puchatek nadal pozostając w stanie znieruchomiałym
- Poszedł - odpowiedziałam
- Ufff... - z czterech pluszowych piersi wydostało się westchnienie ulgi.
- Możecie mi wyjaśnić o co tu chodzi? - zapytałam.
- O pieniądze - odpowiedział prosiaczek z rozbrajającą szczerością - Jak nie widomo o co chodzi to chodzi o kasę. Nie wiedziałaś?
- I ja tez bym tak sobie mogła? Znieruchomieć?
- Raczej nie. Marne szanse, że ktoś cię za pluszaka uzna, a do Barbie to sorry, z całym szacunkiem, ale daleko ci - Królik nie pozostawił mi żadnych złudzeń. Ani co do sposobów oszczędzania na podróżach ani co do wyglądu...


Źródło zdjęcia w sieci: http://www.babyday.eu/index.php?links=show

PeeS. Trochę mnie nie było. Nadrobię:)