Strach cz.2

Na dowód  wyciągnęła z kieszeni luźnych letnich spodni czerwoną zapalniczkę. Taką najzwyklejszą.  Dostępną w każdym kiosku. Można ją mieć za kilka złotych.
- Niestety nie - odpowiedziałam nieco uspokojona. Czyżby strach miał jak zwykle wielkie oczy? Przecież ona najwyraźniej wyszła tylko na papierosa - Nie powinnaś palić. To bardzo szkodliwe.
- A może chociaż zapałki? Muszę zapalić świecę - dziewczyna nie dawała za wygraną.
- Zapałek też nie mam.
Nie odpowiedziała. Nawet jeśli czuła się zawiedziona nie dała tego po sobie poznać. Jej twarz ani na chwilę się nie zmieniła. Była jak wykuta z kamienia. Nie wyrażająca żadnych uczuć, nieruchoma. Ponownie poczułam strach kiedy zdałam sobie sprawę, że nawet jak  mówiła to na twarzy nie poruszał się żaden najdrobniejszy mięsień.
- Pójdę już - powiedziałam i nawet zrobiłam pierwszy krok.
- Poczekaj! - zawołała zdesperowana. Zatrzymałam się więc. Zmusiłam się nawet do tego żeby na nią spojrzeć. Po kamiennej twarzy spływały łzy, jedyna oznaka jakichkolwiek emocji - Odzwyczaiłam się, od lat tego nie widziałam, najpierw były zapałki a potem te śmieszne zapalniczki,  nawet nie wiem czy jeszcze umiałabym  używać ale może masz przynajmniej krzesiwo?

Z żalem pokręciłam głową. Od lat nie paliłam. Rzucenie nałogu wiele mnie kosztowało. Dlatego nawet nie nosiłam przy sobie niczego co mogłoby mnie złamać, dać pretekst.  A krzesiwa to chyba nawet nie widziałam na oczy. I podobnie jak ona nie wiedziałabym jak tego użyć. Kimkolwiek była, mimo strachu który nadal gdzieś się we mnie kołatał, bardzo chciałam jej pomóc.
- Przyniosę ci - obiecałam - Poczekaj. Znajdę gdzieś te cholerne zapałki i ci przyniosę.
Dziewczyna pokręciła głową. Mimo, że nieruchoma twarz nie wyrażała niczego, czułam że była smutna. I zrezygnowana.
- Nie trzeba - szepnęła odchodząc w stronę gdzie nie nikły blask księżyca nie miał wstępu - Powiem ci tylko jedno; nie obiecuj nikomu że będziesz zawsze czekać. Zawsze może trwać wiecznie. Pamiętaj...
- Co znaczy wiecznie? -  Niby wiedziałam co oznacza to słowo. Tajemnicze było to co ona miała na myśli.
- Wieczność po prostu wieczność.  Nigdy się nie kończy - odpowiedziała  już zupełnie opanowanym głosem. Rzeczowym. Po chwili wahania (pewnie zastanawiała się czy może mi zaufać) wróciła. Księżyc ponownie oświetlił jej bladą twarz.  Przestępując z nogi na nogę, nadal niepewna, pokazała mi mały prosty, a jednocześnie piękny medalion  - Może go gdzieś widziałaś? - zapytała nieśmiało, z wyraźna nutką nadziei w głosie  Medalion krył w swoim wnętrzu  miniaturę. Nie było to zdjęcie tylko najprawdziwsze w świecie  malowidło. Twarz młodego, nieco dziwacznie ubranego mężczyzny uwieczniona przez artystę nie miała wyrazu. Przystojność młodzieńca też była względna. Moja córka wzruszyłaby ramionami i powiedziałaby od niechcenia, że taki sobie. Ona o wszystkich tak mówiła. Nie złośliwie, po prostu nikt nie był tak doskonały jak on. Tyle, że jego już nie ma i chyba tylko Magda wierzy, że kiedyś wróci.
- Chyba nigdy go nie spotkałam - odpowiedziałam wymijająco.
- Szkoda - dziewczyna była szczerze zawiedziona - Czekam już przeszło 200 lat.
Zimny dreszcz, zupełnie jak po zetknięciu z lodowatą wodą przebiegł przez moje ciało.
- Nie bój się. Nie jestem duchem. Niestety...
- Niestety? - odważyłam się zapytać.
- Gdybym nim była nie musiałabym ciągle czekać. Umarli są zwolnieni z obietnic.

Dopiero kiedy zniknęła za rogiem wiekowego budynku poczułam co znaczy prawdziwy strach. Lęk którego żadna, nawet najbardziej ukwiecona i rozświetlona letnim słońcem łąka nie jest w stanie rozproszyć. Nie bałam się bladej dziewczyny tylko tego, żeby Magda, moja córka nie zajęła kiedyś jej miejsca. Ona też obiecała.

Zdjęcie dawno temu znalezione w sieci. Tak dawno że nawet nie pamiętam gdzie.