Strefa...

... kibica

Nadworny wszedł. Najnormalniej w świecie. Jak do siebie. Mruknął niby jakieś tam cześc banalne, a  zaraz potem z zadowoloną miną ustawił na stole pokryty drobnymi kropelkami czteropak i rozsiadł się wygodnie na salonowej sofie. Dokładnie vis a vis, jak powiedzieliby francuzi telewizora.
- Gdzie pilot? - zapytał rozglądając się czujnie dookoła.
- W pilotowni - warknęłam.
- To znaczy? - Nadworny domagał się sprecyzowania.
- W dupie na półce, po prawej stronie - uściśliłam uprzejmie.
- Czyli?
- Czyli że siedzisz na nim! I co to w ogóle ma znaczyć?!

Nadworny głupi nie jest, wręcz przeciwnie. Nie zmienia to jednak faktu, że czasami nie kapuje. Robi wtedy minę wioskowego głupka i dostaje nagłego wytrzeszczu.
- Jak to co? - zapytał, a wytrzeszcz jeszcze się pogłębił - Strefa kibica przecież.
- Tu? - chyba coś mi znowu umknęło. Zdecydowanie za mało oglądam telewizji. Inaczej pewnie bym wiedziała co się święci.
- No... - mina Nadwornego z głupkowatej niespodziewania, pewnie dla niego samego też, przekształciła się w głupkowato-niewinną, żeby zaraz potem przybrać znamiona błagalno proszącej - We wszystkich pubach tłok, trzeba miejsca zamawiać, a u mnie nie można.
- Bo? - zapytałam wściekle. Wyobraźnia podsunęła mi scenę; występują Ula Nadworna vel Bladolica i ja. Ula  z zadowoleniem gapi się w monitor na którym niejaka Julia R. spaceruje w brązowej sukience w grochy i przydeptuje dziury w trawniku u boku przystojniaka, niejakiego Richarda G, a ja usiłuję ją udusić. Brrrrrrrr...
- Bo Potomek ząbkuje, ma temperaturę i ledwie co zasnął - Nadworny wyrecytował na wdechu. I czekał z miną pokorną.
- Siadaj - zezwoliłam litościwie. Potomka albowiem uwielbiam. I nieba , a co dopiero telewizora bym mu uchyliła.
Nadworny ochoczo wykonał polecenie po czym zażądał; szklanek, orzeszków, chipsów i pilota na wyłączność i ... mojego towarzystwa.
- A niby do czego ja ci tu jestem potrzebna co?
Gość popatrzył na mnie jakbym się z choinki urwała i zabulgotał do szklanki;
- Szeby chybysować
- Phi - phiknęłam siadając zaraz obok zafascynowanego kibica, któremu emocje odbierały chyba rozum, bo nawet na to jak wbiegają na boisko patrzył jak zahipnotyzowany - Ale będziesz mi mówił kiedy ma krzyczeć?
- Nooooo... - odpowiedział przeciągle. Dopiero po chwili spojrzał na mnie. W oczach miał dwa wielkie ja stadion narodowy znaki zapytania.
- Tak na wszelki wypadek żebym przypadkiem nie wiwatowała na cześć złych.
- Złych? - pytajniki powiększyły się niebezpiecznie.
- No Niemców, Krzyżaków, Greków czy jak im tam.
- Ruskich - Nadworny łaskawie mnie oświecił po czym wrzasnął przeciągle -  Polskaaaaaaaaaaaa!
- Biaaaaaaaaało - czerwoooooooniiiiii! - zawtórowałam zyskując tym pełną aprobatę w jego  oczach.
Potem już było tylko gorzej. Na murawie zaroiło się od białych i czerwonych ludzików. I wszyscy za punkt honoru stawiali sobie żeby pokopać piłkę albo przynajmniej zdzielić z buta innego ludzika. Najlepiej inaczej ubranego. czerwoni kopali białych, biali czerwonych a wszyscy razem piłkę. Wszystko by było dobrze gdyby mi się kolory nie popierniczyły. Na wszelki wypadek co chwila skandowałam znane już hasło. Podziałało. Wygrali. I biali i czerwoni;)

Źródło zdjęcia; http://www.dvdbeaver.com/film2/dvdreviews44/pretty_woman_blu-ray.htm