Warto było

                                                      Zosi.



Była sobie raz dziewczynka. Oczywiście miała jakieś imię ale nikt nie zawracał sobie nim głowy bo od lat, od urodzenia niemalże wszyscy w rodzinie, w szkole,  a nawet dzieciaki na podwórku  wołali na nią Bebe, Bebusia albo Betka.  Przyzwyczaiła się. I nawet jej się to podobało. Ostatecznie niektóre dzieciaki miały gorsze przezwiska. Taki na przykład Kazio co go wszyscy Korniszonem nazywali, albo Aśka zwana Marchewką. A już najgorzej to chyba miał Maciek. Miał takie brzydkie przezwisko, że czasami nawet płakał. Kiedyś Bebe podejrzała jak siedział za wielkim krzakiem dzikiej róży i ryczał jak przedszkolak jakiś. Przyrzekła wtedy i sobie i jemu że nigdy, przenigdy nie nazwie go tym okrutnym przezwiskiem i słowa dotrzymała.
Bebusia nie była brzydka ale też i nie w jakiś szczególny sposób ładna, po prostu normalna. Miała piegi, zielone oczy i dwa mysie ogonki na końcu których zwisały kolorowe wstążeczki. Kokardy wiecznie jej się rozwiązywały zwisając potem smętnie kolorowymi strączkami wzdłuż ramion. Nie zrażało to jednak dziewczynki. Bo czymże była  możliwość wiszenia na trzepaku i zamiatanie kucykami utwardzanego placyku około trzepakowego?! Niczym - odpowiecie. I słusznie zrobicie. Nic nie jest tak ważne jak dobra kondycja fizyczna.  I psychiczna rzecz jasna. Kokardek dziewczynka miała setki, a jakby tak dobrze policzyć to kto wie czy nie tysiące. W przeróżnych kolorach i odcieniach tychże. Najwięcej było zielonych; jasne ciemne, seledynowe, a nawet toakie co sie nazywały zgniło zielone.  I to wcale nie dlatego, że takie właśnie dziewczynka miała oczy.
Piegi, latem jeszcze bardziej widoczne wraz z zadartym nosem nadawały jej twarzy zadziornego charakteru.  Bebe była z tych co to nie pozwalają sobie w kaszę dmuchać i jak tylko ktoś próbował od razu stawała jak to mówił tata okoniem. Zapierała się, potrząsała mysimi ogonkami gotowa bronić swoich racji do upadłego.

- Jesteś głupia! - syknęła Hania, błękitnooka blondyneczka tylko stwarzająca pozory że jest niby taka słodka i niewinna niczym aniołek. Celowo mówiła cicho, żeby w razie czego nic nie było na nią. Cawaniara.
- Że niby ja? Że głupia? - Bebe okropnie się zdenerwowała. Aż jej nos poczerwieniał. Raz dwa zrobiła fikołka na trzepaku, zeskoczyła i z zadziorną miną warknęła - Odwołaj! Natychmiast to odwołaj!

- Jeszcze co! Nawet nie mam zamiaru - Hanka w najlepsze wisiała głową w dół. Jej złote loki zwisały tuż nad ziemią - Jesteś głupia i nie ma odwołania.
- Bo niby dlaczego? - Bebe nie odpuszczała.
- Bo nie można mieć dwóch mam głupolu. Rozumiesz? Tatusiów też - dodała na wszelki wypadek.
- A właśnie że można. Ja mam dwie mamy, a Wojtek, ten z zerówki ma dwóch tatusiów. Sam mi mówił!
- A moja mam mówiła, że nie można, a ona wie wszystko najlepiej. A Wojtek to co innego, jego mama ma drugiego męża, to się nazywa gach, albo jakoś tak, nie pamiętam.  Zapytam mamy to ci powiem dokładnie.
Bebe miała wielką ochotę rozpłakać się tak jak kiedyś Maciek. Schować się za krzak dzikiej róży i poryczeć tak od serca. Nie zrobiła tego jednak. Zamiast tego wzruszyła ramionami, powiedziała swoje ulubione
- Phi!
... i poszła do domu. Nie mogła przecież dać satysfakcji tej durnej Hance która jeszcze długo potem wisiała na trzepaku i mruczała coś pod nosem. Bebe nie była pewna co, bo z okna drugiego piętra tylko widziała, nie słyszała, ale dałaby sobie warkocze obciąć że udająca słodką Hania perfidnie syczała że ona, Bebe jest głupia.

- Co się stało? - mama zapytała znad sterty zeszytów z wypracowaniami do poprawienia. Okulary śmiesznie zsunęły się jej na czubek nosa. Bebe pomyślała, że wyglądała jak Baba Jaga i nawet, mimo złości uśmiechnęła się.
- Nic - mruknęła.
- Bebe! - mama stanowczo zaprotestowała przeciwko nie mówieniu prawdy - Natychmiast masz powiedzieć o co chodzi.
- A bo Hanka powiedziała, że jestem głupia i że nie można mieć dwóch mam. A przecież ty i tata zawsze mi mówiliście  ja mam dwie mamy; ciebie i Zosię.
- Bo to prawda - mama zdjęła okulary i przetarła ręką zmęczone oczy - Tyle, że Zosia to twoja chrzestna mama. I bardzo cię kocha. A Hania najwyraźniej ci zazdrości.
- Naprawdę? - Bebe powoli rozchmurzała się.
- No a jak mogłoby być inaczej? Myślisz że dlaczego kupuje ci tyle kolorowych wstążeczek? Zabiera  do Zoo i na lody?

Rozpromieniona Bebe wyturlała się na podwórko. Nietoperzyca Hanka  spojrzała  na nią z pogardą.
- Właśnie że mam dwie mamy, wiesz! Moją mamę i Zosię. Bo Zosia to moja najprawdziwsza mama tylko że chrzestna. I bardzo je obie kocham ty.... zazdrośnico jedna.
- Phi - Hanka phiknęła dokładnie tak samo jak Bebe - Nie mam ci czego zazdrościć głupolu, bo jak będą umierały to będziesz musiała dwa razy płakać.
Bebe puknęła się wymownie w czoło, co miało świadczyć o tym, że Hanka ma nierówno pod sufitem i pognała na inny trzepak.  Przeciez umierali tylko starzy ludzie; prababcie, pradziadkowie. Bebe doskonale o tym wiedziała. Była przecież nie raz i nie dwa na cmentarzu.

Dziś Bebe jest dorosłą kobietą. Piegi na nosie są ledwo widoczne. Wyblakły.  Mysie ogonki odeszły w zapomnienie. Jedna z mam, ta która uwielbiała kokardki i ogrodowe goździki  też odeszła. Nieodwołalnie, Bezpowrotnie. Na zawsze.
I co z tego, że boli, głupia Hanko, nietoperzyco-zazdrośnico? Warto było...