Jutro zaczyna się dziś

Mały początek większej całości. Będzie coś z tego?

Mam na imię Antek i jestem prorokiem. W każdym razie mam przeczucia. Od razu wiedziałem, że coś się święci. Nie wiedziałem tylko dokładnie co.
Pozornie wszystko było w jak najlepszym porządku. Coś jednak wisiało w powietrzu. I nie były to skarpetki dyndające na  jednej odnodze pajęczego żyrandola w moim to znaczy w naszym, bo niestety miałem sublokatorkę, pokoju.  To  właśnie owo tajemnicze coś czułem. Całym moim długim, 14-letnim ciałem.
No i proszę, nie myliłem się, mamy  rewolucję. A zaczęło się tak niewinnie. Najpierw tata stracił pracę. Nie martwił się tym za bardzo. Mówił, że wszystko będzie super i ekstra i że tylko patrzeć jak będą się o niego dobijali  bo przecież takiego specjalisty od ułamków, procentów, logarytmów i innych matematycznych łamigłówek to że świecą szukać i że jakby chciał to by drugą enigmę skonstruował tyle, że mu się nie chce, bo po co skoro już jest a żadna wojna - odpukać - się nie szykuje. Mama, która jest niesamowicie przesądna natychmiast pobiegła do kuchni żeby odpukać w niemalowaną deskę do krojenia chleba.

- Mam doktorat i kilka ładnych lat praktyki. W liceum! - podkreślał. Pewnie to miało jakieś znaczenie, ale zupełnie nikomu nie przeszkadzało w niezatrudnianiu go. Minęły dwa miesiące, wakacje miały się ku końcowi, a tu nic. Propozycje  nie nadchodziły. Ani ze świecą ani nawet z latarnią morską. Nikt nie zgłaszał zapotrzebowania na enigmę czy choćby na liczydło. Tata jak to on, nadrabiał miną i dowcipkował jak zwykle. Mama za to była jakaś nieobecna. Duchem oczywiście, bo ciałem to i owszem tyle, że jakoś inaczej. Jak zwykle robiła obiad, rano kakao i kanapki, a wieczorem co tam kto chciał to sobie brał z lodówki i po zawodach. Z całą pewnością też prała, bo w  szufladzie ze skarpetkami stan ilościowy utrzymywał się na stałym poziomie czyli w górnych strefach stanów wysokich. Co do sprzątania to nie mam pojęcia. Pewnie coś tam robiła, ale kto by tam zwracał uwagę na tak mało istotne drobiazgi.
Na pewno nie ja!
- Czy tobie naprawę nie przeszkadza ten śmietnik jaki masz dookoła siebie? - mama często pytała mnie z wyrzutem. Unikałem wtedy odpowiedzi jak klasówki z matmy. Rodzice zawsze mi powtarzali, że nie można kłamać. Co więc miałem odpowiedzieć skoro bałagan nie przeszkadzał mi nic a nic? Mam zresztą, chyba domyślając się powodu mojego milczenia, kiedyś nawet powiedziała że nie muszę odpowiadać bo to pytanie retoryczne. Sprawdziłem w słowniku. Miała rację, nie musiałem.

Niecodzienne zachowanie mamy sprawiło, że zacząłem snuć podejrzenia, że może i ona straciła pracę. Szybko wyzbyłem się jednak takich głupich myśli. Po pierwsze żeby nie zapeszyć. Wtedy, z uwagi na niechybny kryzys, rodzice musieliby ogłosić upadłość i moje kieszonkowe wisiałoby na bardzo cieniutkim włosku.  Poza tym mama była w  szczęśliwej sytuacji; sama sobie sterem, żeglarzem i okrętem. Tak się określa uprawianie  wolnego zawodu. Cokolwiek by to nie znaczyło  fakty są takie że mama pracuje w domu, co  ma rzecz jasna  dobre i złe strony.  Po stronie plusów można zapisać że nie musi wstawać skoro świt, biegać co dzień do pracy, stawiać czoła wszystkim kierowcom świata, stać w korkach, Za to doskonale godzi zawodowe obowiązki z gotowaniem obiadków i ma  nas stale na oku. I to ostatnie to właśnie ta zła strona. Wie wszystko i o wszystkim; kiedy kończę, jaką akurat mam lekcję. Żeby było sprawiedliwie takim samym nadzorem objęła Helkę, moją siostrę. Jej się to jednak słusznie należy. Smarkata jest o calutkie trzy lata jeden miesiąc i dwanaście dni młodsza. Nigdy nie wiadomo co takiemu brzdącowi do kudłatej rudej głowy wskoczy.
Wracając jednak do sprawy. Po prostu, pewnego dnia, a właściwie to wieczoru, pamiętam dokładnie bo na kolację były parówki w cieście, moje ulubione, mama westchnęła głębiej i głośniej niż zwykle, a przyczyną na pewno nie była dziura w moich spodniach (sprawdziłem) Po chwili milczenia stwierdziła, że się dusi i że musimy wyjechać.
- Źle się czujesz? - tata wykazał się troską. Mama zbyła go machnięciem ręki.
- Wszyscy?  - Helka zapytała ledwie unosząc głowę znad laptopa. Była absolutnie uzależniona od komputera, internetu i idiotycznej dziewczyńskiej gierki w której trzeba ubierać lalki, gotować im obiadki i dbać żeby kwiaty w doniczkach nie uschły. Czasami miałem wrażenie że moja siostra  nigdy nie rozstaje się z tym laptopem. Chyba tylko pod prysznic, a i to tylko z obawy, ze się zepsuje, go nie zabiera. Tata się tym nie przejmuje, mama mówi, że jej się znudzi i że z tego wyrośnie, ja uważam że niekoniecznie ale sie nie wtrącam.
- No wszyscy! A niby jak inaczej? - mama trochę się zirytowała. Zupełnie niesłusznie. Ja na ten przykład czułem się wspaniale, duszności nie odczuwałem żadnych, a wyjazd z uwagi na mecz na który byłem umówiony z chłopakami był mi szczególnie nie na rękę.
- Ale po co, przecież to ty się dusisz? - trzeba przyznać, że Helena myśli logicznie co nie zmienia faktu, że jest mało delikatna. Mama prychnęła. Prawie jak kotka ciotki Leokadii, którą wszyscy w rodzinie nazywają Lalką. Masakra. Dobrze, że nie ma męskiego odpowiednika tego imienia. Mama na pewno, jak dwa razy dwa, wpadłaby na genialny pomysł, żeby tak właśnie mi dać na imię. A ojciec nawet by nie zaprotestował. On przezornie zgadzał się z każdą decyzją mamy. Już to widzę jak kumple wołają na  mnie"Hej ty Lalek, podaj piłkę" Obciach by był nie z tej a nawet nie z tamtej ziemi.
- Mam na myśli to, że musimy wyjechać stąd - mama wskazała rękoma mieszkanie - Tu jest zbyt ciasno.
Racja. Ciasno było. Próbowaliście kiedyś dzielić pokój z młodszym rodzeństwem? I to na dodatek z babą? Wszędzie pełno dziewczyńskich rupieci; jakieś spineczki, gumeczki, misie z serduszkami. I ta różowa pościel z Haną Montaną.  Nawet chwili samotności, nie mówiąc już o tym, żeby kumpli zaprosić.

PeeS. CeDeeNa nie będzie. Na razie. Dopiero jak skończę;)