Terrorysta

To nie mogło się skończyć inaczej jak katastrofą. W sensie osobistym i bardzo subiektywnym ale jednak.

Umęczony dniem zasnął ledwie przyłożył głowę do poduszki. Coś koło 20 było. Za wcześnie! Tak sobie pomyślałam, nieco złowieszczo i jak się okazało miałam rację.
- Jestem głodny! -  ktoś, nie byle kto tylko syn rodzony ukochany, ryknął mi prosto do ucha. Zaspanego. - Słyszysz? Mamoooooooooooooo! Jestem głodny! Zrób mi coś, ale szybko!
Wobec takiego dictum i wyjącej jak do pożaru syreny nad głową należało zwlec się z łóżka. Nie patrząc na zegarek wyszłam z sypialni. Pierwszy szok nastąpił w kuchni. Już nie szarówa ale słońce jeszcze nisko. Jak nic siódma - pomyślałam wściekle i z hukiem otworzyłam chlebak.
- Co chcesz? - mruknęłam starając się ukryć złość.
- Bułeczkę z nutellą - zaświergotał radośnie mały terrorysta - I herbatkę. Może być miętowa.
Rozsiadł się przy stole i czekał postukując małymi pluchami w przykryty obrusopodobną ceratą blat dębowego stołu. Tak wiem, profanacja ale co zrobić jak się jest łamagą, żoną łamagi i matka dwóch łamag? Obrusy sprawdzają się u nas tylko w jadalni, a i to na krótką metę.


Przez chwilę rozważałam możliwość zrobienia sobie kawy. Ta przy okazji tej miętowej herbaty, która nota bene do nutelli pasowała jak pięść do oka.
- Nie no! - zamruczałam sama do siebie - Mam wakacje i nie będę się zrywać na kawę o siódmej rano!
- Co mówiłaś? - terrorysta zapytał jak gdyby nigdy nic. Słodziutko.
- Mówiłam, że picie kawy o tak wczesnej porze to barbarzyństwo.
- Aha - przytaknął, że niby rozumie - To może napij się herbaty? Miętowa jest pyszna.
- Nie, dziękuję - ucięłam.
Zrobiłam co miałam do zrobienia; nakarmiłam głodnego, napoiłam spragnionego i na wpół śpiąco poczłapałam z powrotem w kierunku ciepłego łóżeczka z nadzieją na złapanie jeszcze odrobiny snu.
Wtedy też nieopatrznie zerknęłam na leżący na nocnej szafce telefon.
- ZA DWIE SZÓSTA! - ryknęłam ciut przy głośno. Aż się łóżko w turystycznym pokoju zatrzęsło niespokojnie.
- Co mówisz?- zapytał słodko aniołek z blond grzywką i zmaterializował się tuż za mną.
- Nic ... - odpowiedziałam. Chęć mordu zniknęła z chwilą kiedy ujrzałam upapraną czekoladą buzię. Morfeusz niestety olał mnie brutalnie. Nie przytulił. A szkoda. Bo wraz z nim zniknęła nadzieja na dokończenie snu w którym to ja i zabójczo przystojny Dirk Pitt schwytaliśmy niebezpiecznego rabusia antyków i właśnie mięliśmy przystąpić do świętowania zwycięstwa...
Więc jednak kawa. Wcześnie to wcześnie ale za to w jakim towarzystwie!

PeeS. Czekaj ty! Już ja cię urządzę! Dzisiaj zaśniesz dopiero jak mnie się znudzi granie w karty, operowanie chorego i wojna na poduszki!

Na zdjęciu Terrorysta we własnej osobie na kilka dni przed dokonaniem zbrodni;)