Dolina Szczęścia

Niebo wyglądało jak niedoprana ścierka. Zasnute  milionami małych chmurek połączonych misternie w jedną za to olbrzymią, odbierało siły do pokonania kolejnego dnia. Małgorzata niechętnie otworzyła oczy. Właściwie to jedno. I tylko na ułamek sekundy.

- Szarość, widzę szarość - pomyślała, mając pod powiekami zarejestrowany obraz  zaciągniętego nieba. Nigdzie nawet pojedynczego promyka przebijającego się przez wiszącą nad dachami  wodą, która tylko czekała żeby spłynąć na ziemię, zalać ją. Kto wie czy nie miała nawet w planach jakiegoś małego potopu. Z wodą nigdy nie wiadomo, czy żartuje czy wręcz przeciwnie. Poza tym bywa złośliwa. Podobnie jak cioteczna babka Małgorzaty, Leokadia zwana pieszczotliwie Lolą. Unieruchomiona w fotelu na kółkach (tak! to absolutnie był fotel, a nie jakiś tam banalny wózek) zadręczała każdego kto tylko się nawinął. Nic dziwnego, że wszyscy, nawet Sabina, jej rodzona córka starali się być niewidoczni albo przemykali chyłkiem. Małgorzata też się jej bała. Ciekawość jednak była silniejsza od strachu. Wielokrotnie zakradała się w pobliże jaskini lwa i obserwowała jak babka ćwiczy swoich najbliższych każąc im przynosić, wynosić, otwierać, zamykać, a nawet podskakiwać pod pretekstem na przykład sięgnięcia po książkę z najwyższej półki.

- No nie gadaj, że taki z ciebie liliputek! - mówiła niby to troskliwie - jak zechcesz to poradzisz sobie bez krzesełka. Spróbuj!.

I próbowali. Robili dokładnie to czego Lola sobie życzyła. Nie tyle ta tresura była interesująca co uśmiech satysfakcji na pooranej zmarszczkami twarzy ciotecznej babki, kiedy poddawani jej zabiegom najbliżsi bez szemrania wykonywali  rozkazy. Tak, Lola zdecydowanie była wredna i nieprzewidywalna jak woda wisząca nad całą Doliną Szczęścia.

   

    A jednak wstała. Posłusznie, zgodnie z rytmem, kalendarza,  notatnika i budzika który delikatnie obwieścił początek dnia.  Dobrze, że chociaż powietrze nie dusiło od rana lepką wilgocią. Było rześkie, sierpniowe, jeszcze nie zimne ale już zwiastujące nadchodzącą jesień. Takie jak lubiła. Małgorzata ogólnie lubiła sierpień. Pewnie dlatego, że wbrew wszystkiemu była zwiastunem depczącej latu po piętach jesieni, ta zimy, która z kolei, choćby najsroższa, w końcu musiała kiedyś ustąpić miejsca życiodajnej wiośnie.

Są takie chwile kiedy wydaje  się, że tego poranka, południa i wieczora nic już nie uratuje.  Że mimo kawy, szarlotki i lodów bakaliowych nic dobrego nas nie czeka, może tylko trochę pracy, jakaś myśl zapisana w jagodowym zeszycie w kratkę albo przelotne, okraszone szczerym uśmiechem Jak się masz? sąsiada śpieszącego do pracy na nocną zmianę.

Dziś właśnie był taki dzień. Z tą różnicą że zaczął się w wynajętym na tydzień pokoju. Patrząc na brudną ścierkę rozpostartą na niebie, Małgorzata miała ochotę zaszyć się na powrót w wynajętej norce. Nawet nie koniecznie iść spać. Ot po prostu poleniuchować trochę, poczytać albo dajmy na to zająć się jakąś ręczną robótką typu wyszywanie. A właściwie to czemu nie pospać? Zakopać, zabarykadować się w nieswojej sypialni i przykryć cudzą kołdrą. Będąc na wakacjach, w wynajętych pokojach zawsze myślała o tym kto przed nią spał na tym łóżku, przykrywał się tą samą kołdrą. Czy była to kobieta czy może mężczyzna? I najważniejsze czy ten ktoś, kimkolwiek był szczęśliwy. Dla niej szczęście było najważniejsze. Było to tym bardziej dziwne, że właściwie to nie wiedziała dokładnie co to znaczy być szczęśliwym. Małgorzata bywała zła, smutna, zrezygnowana. Z drugiej strony często też była wesoła,  zadowolona,  podekscytowana. Czym jednak było szczęście? Mimo 35 lat jakie przeżyła nie umiała stwierdzić czy jest szczęśliwa czy wręcz przeciwnie.

                                                        CeDeeN....