Na zachodzie...

-
... bez zmian.
W sensie globalnym. Wieś Nadmorska zacichła po turystycznych zawieruchach. Bo jeśli chodzi o Miejscową Wariatkę i Tutejszego kretyna to i owszem! Potomstwa się dorobili.
Poniżej oficjalna fota pierwszej pary i ich... zezowatego szczęścia;)


A teraz te mniej oficjalne...






















Komentarze

  1. Jaskółka26 września 2012 19:45

    Cudności rodzinka:)))) Podożynkowa?

    OdpowiedzUsuń
  2. Anna Maria P. (Pantera)26 września 2012 20:50

    A to dopiero! Jakie fajne!!!

    OdpowiedzUsuń
  3. szczurcia26 września 2012 20:59

    Szczescie rzeczywiscie zezowate, ale i tak piekne, jak na szczescie przystalo ;)

    OdpowiedzUsuń
  4. Baba ze wsi26 września 2012 21:12

    Ach, cudne zezowate!

    OdpowiedzUsuń
  5. Socjo26 września 2012 21:12

    Mnie sie podoba, takim barejowskim Misiem trąca! Cos w sobie maja - np chłopczyka! ; ))

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nivejka26 września 2012 21:37

      Tak jest pai kierownik. Tylko oczko im się nie odkleiło;)

      Usuń
    2. Socjo26 września 2012 23:42

      Nie to co temu misiu, pani kerowniczko kochana!

      Usuń
  6. Beti44426 września 2012 22:17

    A ja bym tam sobie chętnie strzeliła fotkę, pozując między nogami tamtejszego kretyna;) Jakkolwiek głupio to brzmi;)
    Rdza z perłą - musi ciekawie;)

    OdpowiedzUsuń
  7. Mijka26 września 2012 22:29

    ale fajoskie:)))

    ale pan coś jakby z obłędem w oku i włosem pizgniętym jak piorun w szczypiorek:))))

    OdpowiedzUsuń
  8. Gosianka26 września 2012 23:09

    :))) Uwielbiam takie klimaty!

    OdpowiedzUsuń
  9. zgaga26 września 2012 23:35

    Nie wiem, skąd ta moda przyszła, wiem, że stosunkowo niedawno. Prezentowana tu rodzinka jest dość ciekawie wykonana i w miarę estetyczna. Ale co po wsiach polskich w czas dożynek maszkar potwornych!...

    OdpowiedzUsuń
  10. jazz27 września 2012 08:56

    najbardziej podoba mi się fryz tatusia;-);-);-) a rodzinka godna uwiecznienia;-) tzn. ..ki

    OdpowiedzUsuń
  11. Alis27 września 2012 09:37

    I te rozmiary " ciuszków", skąd oni to "wytrzasnęli" ? Podziw, wiem jak trudno przygotować scenkę, a ta dopracowana jest w każdym szczególe.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nivejka27 września 2012 19:28

      A bo ty ich od tyłu nie widziałaś! Ja mam na te "tyły" widok z okna;D

      Usuń
  12. anabell27 września 2012 09:57

    Super pałuby!!! Bardzo dobry pomysł na wykorzystanie artystyczne pokombajnowych "wypluwek".
    Miłego,;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nivejka27 września 2012 19:31

      Ludziom się podoba. Ostatnio widziałam nawet nowożeńców jak sobie przy nich fotki strzelali;D

      Usuń
  13. frytka27 września 2012 10:46

    u nas też dożynki w tym roku były, takie bardziej doniosłe bo wojewódzkie, ale takiej rodzinki nie widziałam... super i pomysł, i wykonanie :)

    OdpowiedzUsuń
  14. BrakNicka27 września 2012 11:15

    Jejkuuu ale fajne "namioty" dla dzieciaków przy okazji! :)))

    OdpowiedzUsuń
  15. Nika27 września 2012 12:42

    No faktycznie, się rozmnożyli:)

    OdpowiedzUsuń
  16. Antoni Relski27 września 2012 18:23

    To jest rodzinka na naszą miarę i my tą rodzinką zadziwimy świat
    ( jak w Misiu)
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nivejka27 września 2012 19:39

      Już zadziwiamy! A co dopiero z takimi cudakami?!;)

      Usuń
  17. Gosianka27 września 2012 21:27

    Dożynkowo-festyniarskie:)

    OdpowiedzUsuń
  18. jadwiga27 września 2012 22:14

    Ale jest na czym oko zawiesić
    j

    OdpowiedzUsuń
  19. Miśka27 września 2012 23:27

    Zezol podobny do Sołtysa przed operacją;))

    OdpowiedzUsuń
  20. iwnowa28 września 2012 00:28

    No tak, jeden sezon, trochę gorących nocy i od razu się rozmnażają :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nivejka28 września 2012 10:17

      Jest szansa, że się niż demograficzny skończy;)

      Usuń
  21. Dara20 lutego 2016 14:12

    Świetne fotki, pozdrawiam serdecznie! ;)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

O opalaniu...

-
Obraz
Wiatr zmienił kierunek. Przywiał deszczowe chmury, które zasłoniły słońce, rozpędził smażących się na plaży turystów do okolicznych pubów i przywiał nabzdyczoną, nie wiedzieć czemu Osobistą. Stanęła w progu i nic. Nie przechodzi dalej, nie trajkocze wesoło swoim zwyczajem i nie rozgląda się ciekawie po kątach w poszukiwaniu sensacyjnej pajęczyny albo ekscytującego kurzu. Jedyne co robi to stoi, gapi się i myśli, chociaż za to ostatnie głowy bym nie dała. - Ależ nie krepuj się. Właź – zachęcałam gościa przyjaznym słowem i gestem. Jedyną reakcją było to, że ni to ze zdziwieniem ni z dezaprobatą spojrzała na własne, muśnięte lekką brązowo złocistą opalenizną nogi, przyozdobione gustownymi japonkami i lakierem do paznokci w kolorze malinowym z perłową poświatą. - Spokojnie, możesz w butach. Mieszkanie to nie meczet, żeby hasać po nim boso – kontynuowałam zachęcanie do ruchu jakiegokolwiek. Bezskutecznie. Najwyraźniej za punkt honoru postawiła sobie stanie i tarasowanie wejścia własna osobi...
Czytaj więcej

Jestem!

-
Obraz
Uprzejmie donoszę, że jestem, że wróciłam i że co najważniejsze, nie przytyłam. Chociaż żarcie było pierwszoligowe. Kaczuszki, łososie, krewetki, a nawet ble i fuj małże. Pomijając incydent z naćpanym dilerem, który chciał mnie zmolestować albo przynajmniej przestraszyć imprezka była cudna, uchachana , a jakie wino! Jestem wymasowana, wypachniona, dopieszczona w każdym niemal milimetrze kwadratowym całkiem sporego ciała. Tylko... kiedy ja to wszystko odeśpię? Oraz bolą mnie biodra. Nie, nie mam zamiaru obiecywać, że już nigdy nie przetańczę calutkiej nocy. Wręcz przeciwnie. Przetańczę i to nie jedną! Dla przyjemności i na złość tym którzy myślą, że mnie załamią! Na pohybel! Nie wiem tylko jak w tej sytuacji świętować Światowy Dzień Grania w Tenisa... Ponieważ, tak czy siak, bez względu czy taki dzień akurat w kalendarzu występuje czy nie, czybiodra bolą czy wręcz przeciwnie w tenisa jednakowoż nie grywam. Zatem...wejdę na szczyt góry. Własnych możliwości plastycznych.;)
Czytaj więcej

O złamanej nodze

-
Obraz
... dzisiaj będzie. Nadworny wpadł. Jak zwykle, bez zapowiedzi. I nie było by w tym absolutnie nic dziwnego gdyby nie fakt, że zegar wskazywał ledwie siódmą z minutami. Barbarzyńska godzina. - Wpadłeś na śniadanie? - I na kawę. Oczywiście - wysapał bez ceregieli sięgając po moją. Kawę. - Oczywiście... - warknęłam niemal wściekle. Niemal bo na Nadwornego gniewać się jakoś dziwnym zbiegiem okoliczności nie umiem, a i niczemu nie jest winny, że dzisiaj wyjątkowo nie miałam ochoty iść do pracy. No po prostu niechciej mnie dopadł.
Czytaj więcej