Helooooł!

Stan atmosfery w danej chwili potocznie zwany pogodą był taki że nic tylko siedzieć w domu i oglądać świat zza szyb. Psa z kulawą nogą człowiek by sumienia nie miał na tę zawieruchę wypuścić, a co dopiero pluszaka. Że już o całej zgrai nie wspomnę.
Siedzieliśmy więc i oglądaliśmy. Po pierwsze wiadomości. A po drugie deszcz ze śniegiem wymieszany w proporcjach mniej więcej równych oblewający i oblepiający widoczny z okien okoliczny krajobraz.
 – Puchatku?

– Tak Prosiaczku?

– Nic, tylko chciałem się upewnić, że jesteś.
- Heloooooł! Ja tu jestem! - Poczułam się jak powietrze. I pewnie dlatego prawie krzyknęłam. Prawie, bo w sumie to wieczorna cisza była tak przejmująca że dla jej podkreślenia wyłączyliśmy dźwięk w telewizorze. Dzięki temu mieliśmy na monitorze takie może trochę dziwne akwarium. Albo coś w podobie. Gadające głowy machały rękoma, gniewnie marszczyły czoła albo wręcz przeciwnie, uśmiechały się promiennie. Ich usta co chwila zamykały się albo otwierały ale, co nas wszystkich bardzo cieszyło,  nie szła za nimi żadna wyartykułowana głupota.

- Widzę - odpowiedział Kubuś z oczyma wlepionymi w ekran na którym jakaś ponętna blondynka właśnie prezentowała swoje niewątpliwe wdzięki.

- Ja, pozwolę sobie zauważyć, że też widzę - mruknął królik i pomachał uszami na widok innej blondynki. Wcale nie mniej urodziwej.
- A ja - pisnął Prosiaczek ukryty za poduszkę - Prawie nie widzę. Bo wpadłem.
- Gdzie? - zainteresował się Puchatek?

- Jak? - zapytał Królik
- Po co? - koniecznie chciał się dowiedzieć Tygrysek.
- Po pachy Tygrysku - pisnął i resztkami sił usiłował się wygramolić.
- Skoro wpadłeś to niestety musisz wypaś. Innej rady nie ma - Puchatek niczym zorza polarna błysnął intelektem. Kubuś był albowiem fanem prostych rozwiązań. Padłeś - powstań, głodnyś - zjedz, wpadłeś -wypadnij.
- Tak, tak, nie ma - dodał królik i na powrót zapatrzył się w monitor gdzie miejsce blondynki zajęła mocno podejrzana brunetka.
- A ja myślę, że jest - Tygrysek tym razem postanowił się powymądrzać - Spróbuj Prosiaczku wybruknąć. Wybrykiwanie, oprócz tego, że przyjemne niezwykle to jeszcze niesie za sobą szereg innych doznań.
- Jakich? - zapytaliśmy wespół w zespół, znaczy się  chórem, o dziwo zgodnym.
- No ... tak dokładnie to ja nie wiem, ale podobno jakieś są.
- Łeeeeeee - rzekłam elegancko. I wydęłam wargi.
- Co łe, co łe? - Tygrysek najwyraźniej poczuł się urażony. I gotów był się obrazić. Pospieszyłam więc z wyjaśnieniami.
- Bo się rozczarowałam. Już sobie miałam bryknąć w poszukiwaniu wrażeń, czy też doznań, a tu kicha.
Nie wiadomo czego szukać.
- Jakby co to ja tu jestem - cichutko przypomniał o sobie wpadnięty po pachy  Prosiaczek,  który żadną siłą ani nie potrafił się ani wypaść ani wyryknąć. Ani nawet wybalonić.
Popatrzyłam na niego z rozczuleniem. Bo Heloooooł! Są tacy co jeszcze bardziej ich nikt nie widzi...

Źródło zdjęcia w sieci: http://www.jakoloruje.pl/prosiaczek.htm