Leon

Leon, niepozorny mężczyzna, o jasnej twarzy i jeszcze jaśniejszych włosach siedział za kontuarem i prowadził zapiski. Tradycyjnie. Mimo całej tej nowoczesności wszechobecnej,  hołdował przekonaniom, są rzeczy którym należy się szczególny szacunek i nie można ich sprowadzać do roli komputerowych gigabajtów. Pewnie dlatego wszelkie rachunki  prowadził w sposób daleki od współczesnego. W wielkim kajecie otulonym skórzanymi okładkami od drewnianej, długiej na 35 centymetrów linii starannie odkreślał rubryki w których notował ilości posiadane i sprzedane.  Asortyment w jego magazynie (ciągle upierał sie przy tej terminologii, choć wszyscy okoliczni sklepikarze handlowali w marketach, supersamach, dyskontach  on nadal prowadził magazyn czy też sklep). Ekskluzywny towar zasługuje na ekskluzywne traktowanie. Zapewne byli tacy, którzy uważali Leona za dziwaka, a jego towar za wart tyle co nic. O nich jednak Leon nie myślał.  Ten sklep był dla niego. Przede wszystkim. Nielicznych klientów traktował uprzejmie i z szacunkiem. Nigdy jednak nikogo nie namawiał do zakupu. Wręcz przeciwnie. Jeśli tylko okazywało się, że potencjalny nabywca nie budził jego zaufania grzecznie odwodził go od zamiaru kupna. Tak, zaufanie to była podstawa. Te biedactwa już raz ktoś skrzywdził, porzucił, znudził sie nimi.  Leon jako człowiek odpowiedzialny nie mógł dopuścić do tego żeby historia się powtórzyła.
Były różne; damskie, typowo męskie, delikatnie dziecięce. Duże, malutkie, okrągłe, owalne, kwadratowe, w kształcie kwiatka, rybli, serduszka. Tak samo różne jak różni są ludzie.
Towar na półkach poukładany był tematycznie, według specjalnie opracowanego klucza. Nie było tu miejsca na przypadkowość. Cały asortyment był dokładnie opisany, posiadał własny numer katalogowy i nową, zupełnie różną od pierwotnej nazwę.
Oczywiście, w sklepie  były też takie których historia nie była znana. Mimo wysiłków Leona nikt nie umiał mu powiedzieć o nich nic ponad to że chce sie ich pozbyć. Zwykle nie odmawiał.


Ruch w magazynie nie był zbyt duży. Po trosze ze względu na branżę (Leon może i był dziwakiem ale nie durniem, zadawał sobie sprawę że jego towar nie jest najbardziej chodliwym i pożądanym) , ale też i z powodu pogody. Jesienna szarobura szaruga nie zachęcała do szwendania. Nieliczni przechodnie, skryci pod kolorowymi kapeluszami wielkich parasoli przemykali pośpiesznie. Nie w głowie im było nawet rozglądanie się po wystawach okolicznych sklepików.
Spoglądając na wiszący na ścianie wielki zegar z Leon ziewnął dyskretnie.  W zasadzie równie dobrze mógł zamknąć. Iść do domu i spędzić kolejny wieczór w towarzystwie samego siebie i wielkiego kocura wylegującego się na kuchennym parapecie.
Kiedy weszła był na zapleczu. Jej wejście zasygnalizował trącony skrzydłem drzwi dzwoneczek-brzęczyk.
- Jakie to szczęście że go zainstalowałem - pomyślał patrząc z ukrycia na kobietę, która weszła do sklepu. Ociekający wodą parasol w kolorze intensywnej czerwieni zostawiła przy drzwiach. Ciekawie rozglądała się dookoła. Delikatnie dotykała zapakowanych w lśniący celofan leonowych skarbów, czytała informacje dotyczące ich pochodzenia.

Wiśniowe łzy; numer katalogowy 2794, miodowo- migdałowy, bez wyraźnych śladów użytkowania (prawdopodobnie użyte tylko raz), symbol producenta doskonale widoczny. Znaleziony w pośpiesznie opuszczonym przez młodą kobietę pokoju w przydrożnym motelu. Płakała. Wsiadła do wiśniowego opla.

Kanarek; numer katalogowy 2678, barwy intensywnie żółtej, delikatne, bez wyraźnie określonej nuty zapachowej. Należało do młodego biznesmena. Niestabilnego emocjonalnie. Po chwilowym załamaniu sie aukcji jego firmy na giełdzie wyfrunął z okna jednego z miejskich hoteli. Jak kanarek. Szkoda. Za kilka dni na giełdzie była hossa...

Prowansja; numer katalogowy 3275, zdecydowanie  lawendowe o czym świadczy nie tylko barwa ale i intensywny zapach, stan dobry, bez oznaczeń producenta. Pochodzenie nieznane. Znalezione przypadkowo, w stanie skrajnego wyczerpania.

Modliszka; numer katalogowy 4276, perłowo-białe, intensywny zapach, najprawdopodobniej (brak oznaczeń producenta)   wzmocniony silnym ekstraktem perfumowanym. Zdecydowanie eleganckie. Na leżało do wdowy po właścicielu sieci domów pogrzebowych. Znalezione w jej prywatnym apartamencie, kilka chwil po aresztowaniu jej przez miejscową policję.
- Fascynujące - szepnęła.
- Fascynująca - niczym echo odpowiedział Leon.
- Urocze.
- Urocza...
- Niesamowite!
- Niesamowita...
- Niewiarygodne.
- Niewiarygodna...
Patrzył na nią zafascynowany. Z każdym wypowiadanym słowem wydawała mu się piękniejsza i bardziej zjawiskowa. Nie tak banalnie lalkowo tylko zupełnie niezwykle, oryginalnie.
- Dzień dobry - powiedział wychodząc z ukrycia.
- Dobry mimo, że deszczowy - odpowiedziała z uśmiechem - Ma pan doprawdy uroczy sklep. Talki klimatyczny. Wszystkie te historie mnie urzekły. Chyba mam coś dla pana... - dodała konspiracyjnie i sięgnęła po dość dużą, stojącą na podłodze torbę.
Leon nic nie mówił. Nadal zafascynowany patrzył i czekał. Kobieta tym czasem z przepastnej torby wyciągnęła nieco mniejszą, foliową reklamówkę jednego z sieciowych dyskontów i wprost na ladę wysypała malutkie, mini kosteczki. Niektóre jeszcze w fabrycznym opakowaniu zdradzającym przynależność do pobliskiego hotelu.
- Co to jest? - Leon patrzył jakby nie widział. Czar powoli pryskał.
- Towar do pana sklepu - odpowiedziała ze wzruszeniem ramion - Powiedzmy że hurtowa dostawa. I za stosunkowo niską cenę. Stówka?
- Masówka mnie nie interesuje - powiedział zimno.

Wychodząc Leon poprawił lekko przekrzywioną dużą tabliczkę z napisem " U Leona - mydła używane, skup i sprzedaż".
- Jutro przyniosę tu swoje własne mydło – postanowił - Nazwę je rozczarowanie; numer katalogowy 4325.

Źródło zdjęcia w sieci:  http://www.we-dwoje.pl/babka,tag,1408.html