O prorokowaniu

Kiedy pewnego słotnego dnia Osobista z pewną taką niecierpliwością ale i podekscytowaniem zapytała  czy to  już, wcale się nie zdziwiłam. Ona już tak ma. Że skacze z tematu na temat. Jej myśli są niczym kozice górskie rozbrykane. Rozmawiałyśmy właśnie o serniku, że nowy przepis i w ogóle, że pycha. I że chętnie byśmy spróbowały gdyby nie konieczność zmieszczenia się  nie tyle w spodniach co w drzwiach. Pytanie było więc z księżyca.

- W sensie? - odpowiedziałam zupełnie niezgodnie  z zasadami pytaniem na pytanie.

- Co z Młodym?  No wiesz, już październik.

Zanim zdążyłam przestawić tok myślenia  minęła chwila. Dość spora. Gdyby to był film, pewnie reżyser zdecydowałby się na wypełnienie tej przestrzeni między sernikiem, a Młodym jakąś dramatem ziejącą sceną. Nam musiała wystarczyć sącząca się z radia muzyczka. Oraz trzask lizanych przez pomarańczowe płomienie polan w kominku.

- A! To... W sumie to raczej nie.

- Jaśniej proszę. Raczej wyklucza nie. - zażądała. I bezczelnie wbiła zęby w pączka.

- Bo genetyczne uwarunkowania się  nie liczą. W związku z tym faktu, że rano muszę go cucić nie biorę pod uwagę.

- Myślałby kto, że ty tak chętna do chodzenia do szkoły byłaś - Osobista wydęła wargi w geście pogardy. Znam ją ho-ho, a może i dłużej więc się nie przejęłam. To nie dla  mnie ta pogarda, tylko dla wszystkich tych co to chętnie i pilnie od wakacji do wakacji siedzieli z nosem w książce.

- Chętna to może i niekoniecznie. Ja po prostu nie miałam innego wyjścia. Alternatywa była prosta. Albo do szkoły albo zgon z powodu zanudzenia się na śmierć.

Ponieważ tym razem to  Osobista wydawała się zupełnie nie nadążać za moim tokiem rozumowania musiałam uściślić.

- W telewizji ple, ple, ple...num, sejm znaczy się. Albo programy o uprawie pszenżyta. O istnieniu komputera nie miałam nawet pojęcia. To samo dotyczy jakiś plejstejszynów.  Czytanie i owszem, ale... no ile można? W szkole przynajmniej mogłam się  po wydurniać... Jest więc cień szansy że to też po mnie odziedziczył.

- Chęć wydurniania się?

- Nooo...

- A może jednak nie... - nadzieja z jaką Osobista wypowiadała te słowa była wielka. Miejmy nadzieję, że płonna.

Był wrzesień. No może październik. Zupełnie tak jak teraz. Deszcz dzwonił o szyby, liście sypały się z drzew, a my miałyśmy praktyki. Studenckie. Na korytarzu było cicho. Tak cicho jak może być w szkole między jedną a druga przerwą. Czyli umiarkowanie.
Nagle wrzask. Ryk. A może nawet syrena alarmowa! Która to de facto przemówiła ludzkim, siedmioletnim głosem.
- Masz tam natychmiast iść! Słyszysz? - małolat  wył i ciągnął za rękę młodą kobietę, najprawdopodobniej  matkę. Opierała się. Nie dlatego, że nie słyszała.   Musiałaby być głucha, żeby umknęło to jej uwadze.
- No ale po co? - zapytała  nieco ogłupiała zaistniałą sytuacją.
- Wypisać! Ty mnie do tej durnej szkoły zapisałaś, to teraz idź i wypisz!

Osobista co prawda nie prorok, ale chciałaby. Nim być. I dlatego od tamtej pory czeka kiedy ziszczą się jej słowa (oby nie prorocze jednak) że nasze dzieci też nas tak załatwią.

Źródło zdjęcia w sieci: http://pspwojcice.webmar.pl/