Polisa

 Ktoś, kto urządzał ten pokój, musiał być niespełna rozumu. Totalne pomieszanie stylów. Supernowoczesna kanapa we wściekle pomarańczowym kolorze i stylowa, bogato zdobiona rzeźbieniami komoda. Na niej proste, zimno-metalowe ramki z czasem zatrzymanym w kadrze. Uśmiechnięci rodzice; mama ma trwałą ondulację, a ojciec śmieszne wąsy. Pożółkła ślubna fotografia dziadków. Matylda z warkoczami zakończonymi wielkimi kokardami. I cały Dom Dziecka, wszystkie jej koleżanki i koledzy, wychowawczynie, a nawet kucharka. Ta sama co kiedyś zamiast cukru wsypała do olbrzymiego kotła ze zbożową kawą  kilogram soli. To był najgorszy podwieczorek w życiu Matyldy. Pewnie dlatego tak zapadł jej w pamięci. Wspomnienie ohydnego smaku słonej zbożówki zawsze wywoływało na jej twarzy uśmiech. To były piękne czasy. Patrząc z perspektywy czasu i doświadczeń beztroskie.
Obok komody stoi rustykalny kredens. Najprawdziwszy w świecie dąb, nie jakaś tania płyta. Taki kredens niejedno już widział i wiele jeszcze zobaczy. Na ścianach wiszą niebieskie, malowane w ludowe kwiaty talerze z Włocławka. Kicz, piękno, elegancja. Całość wygląda jak jeden wielki żałosny, zbiór przypadkowości.  Tak jakby wnętrze nie było urządzane tylko zapełniane śmietnikowymi znaleziskami, tym, co inni uznali za zbędne.
W takim miejscu nie można było odpoczywać. Wzrok błądził po przypadkowych meblach i nie pozwalał skupić myśli.  Matylda traktowała to mieszkanie jako miejsce do przechowywania. Mebli, zdjęć, pamiątek, samej siebie. Te przedmioty to jedyne jej dziedzictwo. Kredens był jeszcze po prababci, dostała go jako prezent ślubny. Komodę kupiła babcia na rocznicę ślubu. Talerze... w czasach jej dzieciństwa były bardzo modne. Matka je kolekcjonowała. Matylda tego nie pamięta, ale jeśli wierzyć babci, jedna ze ścian była nimi zawieszona. Kolekcja zaczynała się na wysokości lamperii, a kończyła tuż przy lini sufitu.

         Matylda potrzebowała spokoju. Właściwie to niczego więcej nie pragnęła. Niczego więcej nie potrzebowała.
Była zorganizowana i przewidywalna. Według rytmu jej dnia można było regulować zegarki. Wstawała zawsze o tej samej godzinie, kilkanaście minut później wychodziła, kupowała bułki w sklepie na rogu i wracała do domu. Dokładnie 216 kroków w jedną stronę, z czego 140 to schody. Każde odstępstwo od utartych codziennych schematów traktowała jak katastrofę. Pewnie dlatego, że w jej życiu nie było miejsca na spontaniczność. Nie mogła sobie na to pozwolić. Każda sekunda dnia była doskonale zaplanowana choćby nicnierobieniem. Tak powinno być. Życie kogoś komu czas odmierzają tabletki tak właśnie musi wyglądać.

      Dzwoniący budzik, nieuchronnie zwiastuje konieczność wstania z łóżka.  Teraz chwila, niezbyt długa, siedzenia na łóżku. Matylda zawsze siedzi, przeciera oczy  i dziwi się. Że noc już minęła, że kolejny dzień przed nią, że żyje.
Jak co dzień, pierwsze kroki kieruje do kuchni. Rutynowe ruchy. Zna je na pamięć. Nastawić wodę, wyjąć kubek, ten z kwiatkiem, ulubiony, nasypać kawę, dwie łyżeczki cukru, wlać wrzątek. Mleko musiała wyeliminować z diety ze względu na zalecenia lekarskie. Jest bardzo zdyscyplinowaną pacjentką.
Teraz do łazienki. Szybki prysznic. I zęby. Codzienne szorowanie to podstawa.  Matylda myje zęby tak jak zalecają dentyści. Długo, dokładnie okrężnymi ruchami, płucze specjalnym płynem.
Włosy. Szczotkuje je  według zaleceń. Są piękne.  Długie, mocne i lśniące.  Codziennie przy tych czynnościach myśli o tym co nieuchronne. Może z dokładnością co do miesiąca określić jak długo będzie w stanie to jeszcze robić samodzielnie.
       Kawa prawie ostygła. To nic. Właśnie taka powinna być. Umiarkowana.
Dzięki temu, że stół w kuchni stoi przy oknie, podczas posiłków nie jest sama.
Przywykła. Samotność ma swoje dobre strony. Nikogo nie skrzywdzi. Czasami tylko przemknie myśl niepoprawna, niepożądana, rozczulająca; jak wyglądałoby jej życie gdyby miała kogoś bliskiego, gdyby rodzice nie odeszli tak szybko, gdyby babcia mogła ją przygarniać nie tylko na święta, gdyby miała chociaż rodzeństwo... Wtedy wszystko wyglądałby inaczej. Może tak. A może nie. Nikt nie może tego wiedzieć. Najważniejsze, że ma wszystko co niezbędne i że nigdy jej niczego nie zabraknie.
      Matylda wstała od stołu. Podeszła do komody, tej rzeźbionej, na której stały zdjęcia. Jednym z dwóch kluczyków wiszących na grubym solidnym rzemieniu na  jej szyi otworzyła szufladę. Wyjęła z niej dość duże drewniane pudełko, które otworzyła drugim, mniejszym  kluczem.
Z troską przyjrzała się starannie posegregowanym fotografiom i dokumentom. Skrywały wstydliwą przeszłość ludzi którzy gotowi byli płacić. Nie tylko za milczenie, ale i za obietnicę, że nikt nigdy ich nie zobaczy. 
- Szkoda... - powiedziała cicho. Sama do siebie. Do własnych myśli. Do sumienia?  Codzienne doglądanie zawartości skrzyneczki  też należało do rytuału dnia. Była jej teraźniejszością i przyszłością. Od niej zależał jej spokojny byt. O polisę trzeba dbać.