Stasia

Gdzie się podziały polskie "siłaczki"? Szwendają się to tu, to tam. Nadal żyją. Mimio wysiłków rządu miłościwie (?) nam panujacego.

Chciałam umrzeć. Nie, nie wczoraj. Nie było to też w Dniu Nauczyciela, którego z powodu tych co nad nami szczerze nie lubię. A właściwie to nawet nie cierpię. 14 dzień października mógłby nie istnieć. Najlepiej gdyby ktoś, władny w tych sprawach wyrzucił tę datę z kalendarza. Uniknęlibyśmy gadania, stękania, narzekania, fałszywych uśmiechów. A dzięki temu, że zaraz po pechowym 13 następowałby przełomowy 15 mielibyśmy o jeden dzień bliżej do wypłaty. Co też wcale nie jest bez znaczenia.

     Wracając jednak do umierania, to chciałam ale dawno. Mniej więcej w wieku lat plus minus piętnastu.
Wszystko oczywiście przez szkołę. I tu też malutkie sprostowanie. Wiem, że pomyśleliście o jakimś molestowaniu, klasowych wredotach które mi żyć nie dawały albo o jakimś wyjątkowo paskudnym nauczycielu co to nie doceniał mojej pracy. Otóż nie. Chociaż... w pewnym sensie tak.

Z perspektywy czasu oceniam to jednak jako pewien rodzaj molestowania. Literaturą.

Od chęci umierania odciągało mnie jedynie wahanie. Wahałam się otóż między śmiercią  z miłości, a tą za ojczyznę. Z miłości było by bardziej romantycznie, za to za ojczyznę zdecydowanie godniej.
Niestety na podorędziu nie było żadnej wojny czy choćby powstania w którym mogłabym wzorem literackich bohaterów przelać młodą krew za  ojczyznę miłą. Nie dane mi było poświęcić się na ołtarzu narodowej martyrologii. Nikt jakoś nie chciał żebym nosiła meldunki, opatrywała rannych kumpli z podstawówki co to z butelką na czołg szli. No prawdziwy pech...
 Nic to jednak. Zawsze wszak mogłam zejść z wielkiej miłości. Jak trędowata Stefcia na ten przykład. Albo Kazia z "Wrzosu". I to by było nawet niezłe. Głównie ze względów estetycznych. Padanie w boju, jakkolwiek godne jest raczej przypadkowe. Z dziura od kuli wygląda się pewnie fatalnie. Co innego taka trucizna. Można się ułożyć dostojnie, malowniczo (parzcież ON targany wyrzutami sumienia w końcu przyjdzie mnie zobaczyć).
I tu też pech. Dziwnym zbiegiem okoliczności żaden ze znanych mi ówcześnie amantów nie spełniał wymogów. Zrobiłam przegląd; za głupi, za pryszczaty, zbyt chudy... A gdzie ordynat Michorowski.
Z żalem musiałam odstąpić od planów, zabrać się za słupki i dyktanda i poszukać innego wzorca.
Judym ze względów oczywistych odpadał. Podobno na pierwszym roku trzeba zrobić sekcję zwłok żaby. Bleeeeeeee. I fuj! I jeszcze raz ble!
Została mi Stasia Bozowska. Siłuję się już długo. Ze skutkiem zmiennym. Raz na wozie raz pod nim. Nie żałuję. Ale... gdyby ktoś mógł tak tego czternastego wyautować...;)

Na zdjęciu: pierwowzór Siłaczki, Faustyna Morzycka.