Skontrum

Udało się! - pomyślałam zapadając w miękki fotel. Nie wiem jakim cudem, ale się udało. Dotrzeć do domu. Pewnie  spięłam się mocno w sobie, wzięłam się w garść, wsiadłam do auta i po prostu dojechałam. A gdzie tu cud? No właśnie w tym... Że dałam radę  się spiąć, wziąć, wsiąść i dojechać. Po całym dniu ciężkiej harówy to wyczyn nie lada i nie tyle oklaski co jakaś ciepła strawa choćby w postaci herbaty należy mi się jak psu micha!
- Pić... - jęknęłam błagalnie w stronę kuchni. Jakieś światło się w niej świeciło, a to pozwalało na przyjęcie domniemania, że ktoś tam urzęduje. Odpowiedziała mi jeno zmywarka piszcząc żałośnie. Nie ma dziwne. Pewnie od rana tak sobie piszczy i nic. Nikt się nie zlitował i nie wyjął z niej wypucowanej na błysk zawartości.
Nade mną też nikt się nie chciał zlitować. Raptem wszystkich wymiotło. Wszystkich oprócz Kubusia.  Gapił się na mnie plastikowymi oczkami z fotela obok. Gapił się i milczał. Milczał i gapił. Jednocześnie, nie naprzemiennie. I raczej nie w sposób wymowny. Przecież dopiero przyszłam i nie zdążyłam narozrabiać.
Ignorowałam ten stan rzeczy przez dobre pół minuty aż w końcu pękłam i zapytałam;
- Co jest?

- No właśnie nie wiem - odparł Kubuś niemrawo ani na chwile nie zaprzestając wpatrywania się we mnie jak przysłowiowa sroka w nie mniej przysłowiową kość.
- A to sorry. Ja też nie wiem, a i dociekać mi się nie chce.
- Wyglądasz tak jakoś... - mruknął Puchatek.
-  Że niby jak?
- Coś tak między górnikiem po szychcie, a koniem po westernie - stwierdził uprzejmie, bez cienia zażenowania.
Wiedziałam, że jest źle. Nie sądziłam tylko że tak bardzo. Od czego jednak mamy przyjaciół? (w tym przypadku wyraz "przyjaciół" należy czytać z przekąsem!)
- Czuję się mniej więcej podobnie - odpowiedziałam.
- To znaczy że jesteś górnikiem? - wytrzeszcz pogłębił się. Do tego stopnia, że zaczęłam się obawiać czy aby klej nie puści i plastik źrenic oczu piwnych z drobinkami miodu nie roztrzaskał się o podłogę. No bo chyba nie koniem?!
- Nic bardziej mylnego Kubusiu - odpowiedziałam spokojnie. Sposób rozumowania Puchatka zawsze mnie fascynował. -To znaczy że jestem bibliotekarzem i właśnie robię skontrum.
- Sko co? - Puchatkowi poplątał się pluszowy język kiedy usiłował powtórzyć to co przed chwilą, bynajmniej nieradośnie mu obwieściłam.
- Skon - Trum - powtórzyłam głośno, wyraźnie i na wszelki wypadek sylabami - To taki spis z natury albo inwentaryzacja. Z tym, że w bibliotekarstwie nazywa się to właśnie skontrum.
- "Jestem Misiem o Bardzo Małym Rozumku i długie słowa sprawiają mi wielką trudność". - powiedział na swoje usprawiedliwienie - I to to sko cośtam tak cię wykończyło?
- Dokładnie - powiedziałam smętnie (entuzjazm został gdzieś między półkami) - W głowie mi piszczy od czytnika,  w oczach kłębią cyferki a w  łapach mam tonę książek. Co więcej; czeka na mnie jeszcze kilka. W sensie ton. Miesiąc jak nic wyjęty z życiorysu...

*) cytat z "Kubuś Puchatek" A.A. Milne Źródło zdjęcia w sieci: http://www.mojekolorowanki.pl/a.961.d.129.Kolorowanka_Kubus_Puchatek.html