Oczy...

... mi ropieją  od samego myślenia o bibliotecznym kurzu. Po powrocie z pracy leżę i okładam. Się herbacianymi torebkami. Albo świetlikiem. I tak na zmianę.
Nic to. W tunelu zawalonym woluminami najróżniejszymi widać już  powoli światełko. Nikłe ale zawsze to nadzieja, że kiedyś, w przyszłości mniej lub bardziej odległej ogarnę tę kuwetę.
Podobnego o ile nie identycznego zdania jest Nadworny.
- Halooooooooooooo! Jest tam kto?! - szanowny pan Nadworny raczył ryknąć. I załomotać w drzwi.
Z racji braku kolby łapą, co można mu wybaczyć choćby dlatego że rano było, do nocy daleko.
Minęła chwila, a nawet kilka zanim wystraszona nagłym i niespodziewanym łomotaniem wydostałam się spod sterty taszczonych ku biurku  książek. Nadworny w tak zwanym międzyczasie zdążył zaalarmować sennego woźnego i sterroryzować wzrokiem przechodzącą mimo polonistkę.
Zgrzyt klucza w zamku wyzwolił głośne niczym huk mojej pralki przed naprawą westchnienie ulgi. Równolegle z trzech piersi. Dwóch męskich i jednej zdecydowanie babskiej.


- Jest! A bo co? - zapytałam niewinnie otrzepując z odzienia wierzchniego kurz połączony z roztoczami i molami. Książkowymi.
- A bo to, że się denerwuję! - Nadworny mimo, że ujrzał moją rozczochraną facjatę aczkolwiek pozbawioną interwencji osób trzecich nie miał zamiaru, nawet najmniejszego przestać się wkurzać. 
I chyba trochę jednak martwić. Kochany jest co nie? Zgromadzonej przy nim straży przybocznej dał sygnał na spocznij i nakazał spojrzeniem cokolwiek groźnym rozejście się. Polonistka skorzystała skwapliwie. Szybciutko, długim na tyle na ile pozwalała jej ołówkowa spódniczka krokiem, pomknęła w bardziej przyjazne nie zagrożone koniecznością niesienia pomocy rejony. Żądny wrażeń pan woźny chwilę pomarudził zanim uległ i odszedł. Pozbawiona ochrony musiałam sama stawić czoła naburmuszonemu i wściekle patrzącemu Nadwornemu.
- Kiedyś się mówiło, że nerwy to w konserwy - pisnęłam i na wszelki wypadek zwiałam za biurko. Obłożone stertami niewprowadzonych jeszcze do systemu książek było niczym Bastylia. Oby tylko Nadwornemu wielce szanownemu nie przyszło do głowy burzenie jej. Pal licho moje szlachetne zdrowie. Gorzej z książkami. Zburzenie systemowego ułożenia w sterty kosztowałoby mnie kilka godzin pracy. Oraz kilka jeśli nie kilkanaście słów niecenzuralnych puszczonych w przestrzeń.
- Nie pogrążaj się kobieto! - mój osobisty nadworny syknął wściekle i łypnął okiem. Nie trzeba Sherlock'a Holmes'a żeby się zorientować że go otoczenie zszokowało.
Zamilkłam więc. Niech czyny, nie słowa świadczą za mnie.
- Co tu się dzieje? Dlaczego tu jest taki bajzel? I dlaczego się właściwie zamykasz? Co? - pytania posypały się jak cukier puder z szarlotki.
- Skontrum. Miło, że nie powiedziałeś burdel. Z powodu bur... to znaczy bajzlu spowodowanego skontrum - odpowiadałam zgodnie z kolejnością pytań.
- Aha... - Nadworny ze zrozumieniem pokiwał głową - A co to to skontrum?
- Porównanie stanów ewidencyjnych ze stanem faktycznym - wyjaśniłam łaskawie - Kawy?
- Poproszę... - Na co jak na co ale na kawę w jego zacnym  towarzystwie zawsze można liczyć -  A to dlaczego na drzwiach jest napisane inwentaryzacja? - zapytał podejrzliwie. Oraz z wyraźną nutką tryumfu że niby mnie przyłapał na kłamstwie.
- Z lenistwa - odpowiedziałam zgodnie z najprawdziwszą z prawd. Każdy kto mnie zna może zaświadczyć, że można o mnie powiedzieć wszystko ale nie to, że jestem pracusiem.
- W to akurat byłbym  skłonny uwierzyć... gdyby nie subtelna różnica  kilku liter między wyrazem skontrum a inwentaryzacja, które musiałaś wystukać na klawiaturze.
- Gdyby chodziło o klikanie byłabym skłonna się poświęcić. Miałam na myśli gadanie. Każdemu z osobna trzeba by było tłumaczyć co to takiego to skontrum...

 źródło zdjęcia w sieci: http://urodaizdrowie.pl/likwidujemy-cienie-pod-oczami