Rybka

Helenie. Za to, że mnie kopnęła;)
Kubuś wszedł. Chciał niepostrzeżenie, a wyszło jak zwykle. Wszystko przez autko typu resorak pozostawione mimo... licznych upomnień, że zabawki mają swoje miejsce. I że nie jest nim podłoga!

- Taaaa... - powiedział Puchatek zaraz po tym jak w ciszy poranka wybrzmiały wszystkie "ałajki", "orajusie" i inne takie mniej cenzuralne - Niedaleko pada jabłko od jabłoni...
- Że niby co? - zapytałam zuchwale nie chcąc przyjąć do wiadomości bolesnej prawdy.
- A niby to! - Puchatek ogarnął wzrokiem mnie i moje otoczenie poczym wskazał je łapką. Lewą. W prawej trzymał wspomnianego resoraczka w kolorze lawendy prowansalskiej. Spojrzałam i ja.
- No co? - wzruszyłam ramionami, że niby wszystko pod kontrolą - Zwykła rzecz. Bałagan. Twórczy.
To ostatnie dodałam na swoje usprawiedliwienie. Oraz żeby się choć odrobinę lepiej poczuć w tym, niebójmy się użyć tego słowa, bajzlu. Biurko wyglądało jak krajobraz po bitwie. Sterty książek, kartek, karteluszek, flakon z perfumami, filiżanka z niedopitą kawą, kocyk w kratkę, butelka z wodą, czekolada, dwa długopisy, pogryziony ołówek, chyba z osiem zeszytów z notatkami, wczorajsza gazeta, poduszka, jakieś papierki po cukierkach oraz cała masa innych rupieci. Gdzieś pośród tego bałaganu był też telefon który właśnie w tym momencie głośnym miałczeniem domagał się odebrania. Zlokalizowałam go dopiero po dłuższej chwili. Dokładnie wtedy kiedy zrezygnował i przestał się domagać.

- Jak kocha to zadzwoni jeszcze raz - mruknęłam odkładając aparat bez żalu. Numer na wyświetlaczu nic mi nie mówił co pozwalało przyjąć domniemanie że chcą mi wcisnąć kredyt na pralkę, super odlotowy odkurzacz albo wakacje na Krecie. Dziękuję, postoję!
- Taaaaaa... - ponownie westchnął Kubuś. Może nieco zbyt teatralnie, czego naturalnie nie omieszkałam mu wytknąć. Złośliwie.
- Powtarzasz się!
Miś wzruszył pluszowymi ramionami nie bez trudu wdrapując się na krzesło z którego z sobie tylko właściwym wdziękiem wskoczył na biurko.
- Tylko ciebie tu jeszcze brakuje - warknęłam.
- Być może, i wcale nie chodzi mi o perfumy - odparł ze spokojem. Wręcz stoickim. - To w jakiej intencji ten bu... to znaczy bałagan?
- No przecież mówiłam, że twórczy.
- A co stworzyłaś? - Puchatek nagle stał się wrednie-upierdliwo-dociekliwy.- Jeszcze nic. - odparłam - Ale! Jestem na dobrej drodze!
- W sensie?
- Podobno, nawet nie pamiętam gdzie to wyczytałam, jedzenie ryb dobrze robi na wenę. Wiedział o tym już jakiś współczesny Conradowi pisarz, który wraz z próbką swojej prozy wysłał mu liścik w którym to uprzejmie pytał ile tychże ryb powinien zjadać żeby dobrze pisać.
"Na początek dwa wieloryby dziennie" - odpowiedział mu mistrz Conrad. Możliwe, że zarzucił wędkę na ramię i poszedł po strawę. Zarówno duchową jak i cielesną.
Kubuś patrzył i patrzył i patrzył. Na mnie rzecz jasna. Jego szklane oczka jasno wyrażały że nie nadąża o czym naturalnie nie omieszkał mnie poinformować.
- A co to ma wspólnego z tobą i z tym tutaj, za przeproszeniem bajzlem? Masz zamiar zacząć wędkować? Masz już wędkę? Na wieloryby?
- Ależ skąd! - obruszyłam sie na ten oczywisty absurd. Ja i wędkowanie!? - Mam tylko zamiar zacząć jeść ryby. Dużo ryb. Na początek dwie dziennie.
- Taaaaaaaa - Kubuś ponownie zachował się jak zacięta płyta - Dobra rybka nie jest zła. Jak nie pomoże to i nie zaszkodzi.