Liceum, muzeum i fiu-bździu

Zakład rzecz święta!
Tym bardziej jak się człowiek o słoik korniszonów domowego przemysłu zakłada.

 - Taaaaa…. Ale w kucykach to byś do pracy nie poszła!
-  No wiesz? Ja to bym nawet w warkoczykach poszła!  Tylko nie bardzo jest z czego zaplatać. – odpowiedziałam i dumnie zadarłam nosa.
- Udowodnij!
- Proszę bardzo! Gdzie i kiedy.
- Gdzie wiadomo. W szkole. Kiedy? Poczekaj… niech pomyśle … - Zmarszczek dostanie jak tak będzie intensywnie myśleć – pomyślałam i szybko przestałam, bo ja też mogę się nabawić a wtedy żaden krem mi nie pomoże.
- W poniedziałek. Od rana . I masz wytrzymać przez godzinę. Co najmniej.
- Phi… też mi coś.
Bułeczka, kajzereczka z masełeczkiem. Godzinka to mi jak pryszczyk przeleci. Schowam się między regały i przeczekam;)
Przez cały weekend cieszyłam się jak ta durna, że oto jestem właścicielką najłatwiej „zarobionego” słoja z ogórkami. Korniszonkami.
Wieczorem przygotowałam sobie gustowne recepturki, żeby sobie te kucyczki zrobić.. i dopiero rano przypomniało mi się, że ...  mam dyżur na korytarzu. Przed pierwszą lekcyjną.
Mogłabym co prawda paradować w czapce, ale byłoby to o tyle podejrzane, że praktycznie nie używam. Czapek znaczy. Chyba że w celach dekoracyjnych.
Trudno. Ostatecznie kucyki nie takie straszne. Dobrze, że mnie nie podpuściła żebym przyszła  w piżamie i bamboszach. Z pomponami.

Paradowałam po korytarzu w tych kucyczkach, czekając dzwonka jak wybawienia jakiegoś. Zadzwonił. No to idę sobie . Tyle, że w stronę przeciwną do kierunku ruchu. (bo moje miejsce pracy, to między regałami, jest nie tam gdzie chodzą wszyscy). Nagle  słyszę…
- Hola panienko, a panienka to gdzie?
Nie odwracam się, przekonana że to nie do mnie, bo już od jakiegoś czasu to ja jestem „psze pani” a nie „panienka”.
Nagle „Cap” – ktoś śmiał mnie złapać za ramię. Odwróciłam się.
- A…To ty – przemówił mój kolega po fachu. I zamilkł.

No i wyszło szydło z worka. Z tyłu liceum, z przodu muzeum, w głowie…fiu-bździu,
”….a w sercu, Moniuszko mi gra” Tralalalaa!!!!!