Szczęśliwej drogi

Do sklepu wpadłam w ostatniej chwili. Niemalże. Zaraz za mną, ochroniarz zamknął przed nosem drzwi miejscowemu kloszardowi.
Szybka rundka miedzy regałami. Bez większego zastanawiania się wrzucałam do kosza niezbędną do funkcjonowania rodziny paszę właściwą. Tej niewłaściwej też trochę. Ostatecznie nie samą krakowską suchą człowiek żyje. Odrobina luksusu w postaci batonika Kinder Bueno też konieczna.
Przy kasie kolejka na dwa magazynki. Smętna pani z nastroszoną fryzurą siedząca przy leniwie poruszającej się taśmie patrzyła na mnie z wyraźną wrogością. Gdyby wzrok mógł zabijać, albo chociaż ranić niemal śmiertelnie, leżałabym sobie na podeptanej tysiącami ubłoconych butów podłodze i nuciła "U drzwi twoich stoję panie...".
Przekomarzałyśmy się wzrokiem. Ona - kasjerka na mnie karcąco, ja na nią przepraszająco. No bo co ja temu winna, że jakieś durnowate rady szkoleniowe ślimaczą się jak działania sejmowych komisji śledczych? A ona? Też nie winna. Ona po prostu po kilkunastu godzinach siedzenia w kieracie kasy i uśmiechania się, chce wyjść; rozprostować gnatki i zobaczyć jakie postępy od rana poczyniła wiosna.
Zapłaciłam. Z bułką w zębach pognałam na parking.
- Przepraszam, że przeszkadzam - usłyszałam za plecami przepity głos - Chciałem pani powiedzieć dzień dobry.
- Dzień dobry - mruknęłam i grzecznie ładowałam zdobycz marketową do bagażnika.
Scenariusz zawsze jest ten sam. Zaraz powie, że jest bezdomny, że od rana nic nie jadł, a jak go fantazja poniesie to nawet od kilku dni, i że złotówka tkwiąca w moim wózku na zakupy uratuje go od śmierci głodowej.
Pan Kloszard odrobił lekcje i znał swoją rolę na pamięć. Ale... duszę miał chyba niebanalną. Do utartego schematu dodał sam od siebie;
- Zanim pani odmówi - powiedział bełkotliwym głosem - Pragnę zaznaczyć, że w zamian za tego zeta, to ja nie tylko wózek na miejsce odprowadzę, ale jeszcze będę życzył pani szczęśliwej podróży!

Źródło zdjęcia w sieci