Ciekawość

W piekle jeszcze nie byłam. Nie mam więc pojęcia jak wygląda pierwszy stopień do niego prowadzący i czy aby na pewno jest zrobiony z ciekawości. Wiem natomiast, że przez moją ciekawość, dziś na obiad będą pierogi...

Zaczęło się od rana. Pogoda barowa. No to zajechałam po ciasteczka do miasteczka. Żeby sobie nastrój poprawić.
Pani za ladą, odstrojona w fartuszek biały, żywo dyskutowała z zaprzyjaźnioną klientką. I za nic sobie miały że przestępuję z nogi na nogę niecierpliwie.
- No mówię pani! Niechbym tak jutra nie dożyła pani Elu kocha, pijana była - pani klientka z wypiekami na twarzy relacjonowała wydarzenia pakując jednocześnie chleb i inne nomen omen wypieki do przepastnej torby.
- A co to ja nie widziałam? - żachnęła się kochana pani Ela, wydając resztę - Pani ja to widziałam. No, ale żeby aż tak się upić? Żona! Matka dziecku! No...
W innych okolicznościach czaso-przestrzennych może by mi ta konwersacja urocza nie przeszkadzała i sama chętnie dowiedziałabym się kto się upił tak spektakularnie. Ale nie dziś! Zresztą co mnie tam obchodzi że się jakaś bliżej nie znana mi kobitka upiła. Może być nawalona jak drzwi do gajówki. Ja chcę tylko moje drożdżówki rozweselające i zmiatam. Dzieciaki czekają...
- Oj tak pani. Teraz to pewnie się stoczy. Na psy zejdzie. Łajdactwo pani łajdactwo... - ostatnie słowa klientki zlały się z łomotem deszczu o trotuar.
Nie dochodziłam i nie pytałam kto kiedy i dlaczego. Chwyciłam moje ciężko odstane i okupione niechybnym spóźnieniem drożdżówki i hajda!
Po pierwszej lekcji miałam wrażenie, że wszyscy w tym mieście mieszkają na jednej ulicy i o wszystkim wiedza.Czułam się niemal wyobcowana.
- A najlepsze było jak spadła z krzesła - dziewczyny szeptały do siebie.
- Ile trzeba wypić żeby się tak upić? - zastanawiała się jakaś inna. Też najraźniej z kręgu osób dobrze poinformowanych.
- Ciekawe jak to się skończy. Pewnie ją rzuci... - snuł domysły słodki blondynek z pierwszej ławki.
Już miałam zapytać o co chodzi, ale zadzwonił dzwonek, który jak powszechnie wiadomo wyzwala w młodziezy instynkty najdziksze. Ewakuowali się w tempie ekspresowym.

W pokoju nauczycielskim normalka. Temperatura nastrojów bliska wrzeniu. A to, że Ten się spóźnia nagminnie i trzeba konsekwencje wyciągnąć, że Tamta jak się nie poprawi to znowu ja zostawić na drugi rok, a to że Jakaś tam sie spiła ... Nadstawiłam radary..
- A ja spadła z krzesła to myślałam, że się posikam! - powiedziała pani od geografii i zanurkowała nosem w dziennik.
- To było do przewidzenia - zripostowała matematyczka
- Że spadnie? - historyk też był w temacie.
- No to też, ale mnie chodzi bardziej o rozwój wypadków....- polonistka może by i pociągneła temat gdyby nie dzwonek.

To że ktoś się upił i był na tyle nierozważny żeby publicznie spadać z krzesła to Pikuś. Bardziej mnie interesowało dlaczego wszyscy wiedza a ja nie!
- Czeeeeeeeeeść! Dzień dobry ci bardzo! - wybitny specjalista od fikołków wpadł z rozmachem i z miejsca chciał ubić interes - Zastąpisz mnie? Dziś na ostatniej lekcji? Muszę iść..
- Guzik mnie obchodzi co musisz - powiedziałam mało dyplomatycznie - Cię zastąpię jak mi powiesz kto się upił i dlaczego spadł z krzesła.
- Nie wiem. Ale się dowiem - pewna mina świadczyła o tym, że wie co mówi. I że zaraz nasza to znaczy moja ciekawość zostanie zaspokojona - Ale to trochę potrwa - uprzedził wystukując numer na klawiaturze wypasionej komórki.
- Mamusia? Piotruś mówi - pan od fikołków zaświergotał do słuchawki - Możesz mi powiedzieć... Tak odwiozłem.... Spakowałem... Nie, to jutro... Kupię... Pamiętam... Oczywiście, że będę na czas, pod warunkiem, że mi powiesz kto się upił wczoraj i spadł z krzesła. Inaczej nic z tego...
Ostatnie zdania kumpel po fachu wygłosił na jednym oddechu.
- Aha... No nie może być... Tak... No co też mamusia mówi.... - rzucał co chwilę do słuchawki, ale zainteresowanie wieściami z niej płynącymi nieprzerwanym strumieniem było pozorne. W tak zwanym międzyczasie czytał "Wychowanie fizyczne w szkole", dłubał niezbyt elegancko w prawym uchu i zawiązywał sznurowadło - To szalenie interesujące, ale muszę kończyć!
Rozłączył się i popatrzył na mnie dziwnie.
- Kingę zduńską znasz? - zapytał
- No ... coś mi się obiło o uszy - pisnęłam niepewnie
- No! To, dobrze poinformowane źródła podają, że to ona wczoraj spadła z krzesła. Spiła się I teraz...
- Wszyscy zastanawiają się co dalej... - dokończyłam za niego.

Wniosek; jak ktoś nie ogląda seriali, a chce być na bieżąco, musi robić pierogi na zapas. I wcinać mrożonki...