Śpisz?

Mały człowiek, lat cztery, jedenaście miesięcy i 24 dni, kulturalnie jak majowa burza wpadł do sypialni.
Kultura polegała na tym, że zapukał (nauka nie idzie w las). Reszta była żywiołem jednym wielkim...
- Mamo, mogę pytanko? Jedno? - wrzasnął wprost to nieobudzonego jeszcze ucha.
- Dzień dobry. Się mówi - mruknęłam nieco niechętnie. Pytania o barbarzyńskiej porze w ostatnim tygodniu wakacji, wyprowadzają mnie z równowagi na co najmniej pół godziny!
- Dzień dobry? A dlaczego nie cześć? - zapytał - Ja wolę mówić cześć.
- Dobra - wykazałam się elastycznością - Możesz zacząć od cześć.
- Cześć mamo, to mogę pytanko?
- Cześć synu. Możesz. Ale najpierw buziaka poproszę - ... i nadstawiałam dzioba. Nadaremno...
- Później. Powiedz mi, bo zapomniałem, jak się nazywa ten wielki co jest?
No! Wielki co jest i jeszcze jak się nazywa. A co ja wróżka jestem? Nie znam wszystkich wielkich którzy są - pomyślałam i zażądałam sprecyzowania pytania.
- Jaki wielki ? I gdzie jest?
- No ten! Na górze u nas.
- A... Wujek ma na imię Michał - wujek kucharz, typowy chłop śląski, faktycznie - jest wielki. Ogromny nawet.
- Nie, nie wujek! - Krzysiek wyraźnie się zdenerwował - Ten drugi! Jak się nazywa?!

- Dawid? - zapytałam ze zdziwieniem przeogromnym. Innych drugich płci męskiej na górze brak. Są jeszcze dwie kobiety śląskie, ale postury raczej mikrej, więc się nie kwalifikują. O Dawidzie można powiedzieć wiele, ale ogromy to on może być tylko dla małego człowieka lat cztery, jedenaście miesięcy i 24 dni.

- No Dawid! - ucieszył się, że wreszcie doszliśmy do porozumienia - To on się pyta czy już nie śpisz!?

PeeS. Na zdjęciu Mały Człowiek i morze;)