Baba z latem

Jesień ma w nosie Tuwima i jego mimozowe sugestie.. Zaczyna się jak chce, kiedy chce i czym chce. Na ten przykład we Wsi Nadmorskiej zaczęła od ... babiego lata.

- Mamooooo! - wrzask dochodzący z górnej części domostwa dopadł mnie przy drzwiach wejściowo- wyjściowych. I nie wiedziałam czy mam odpowiedzieć uprzejmie aczkolwiek odpowiednio głośno; Czego!?,
czy może powitać uśmiechem i dobrym słowem gościa zbłąkanego.
W wyniku analizy przeprowadzonej w trybie awaryjnym pilnym wyszło mi coś takiego;
- Właź? Słucham!
- Czego? - Nadworny, jak na prawdziwego przyjaciela przystało przyszedł ku pomocy i znalazł słowo, które mi umknęło.
- Jazzu - powiedziałam nieco bez sensu bo w domu nie licząc wrzasków dochodzących z partii górnych, panowała cisza. Niemal idealna. Zaraz też w ramach usprawiedliwienia dodałam - A bo mnie zakręciliście.
Gość nie czekając na zaproszenie podążył ku salonowi. I usadowił się. Nieco dziwnie; w jednym fotelu spoczywała szeroko pojęta góra, a w drugim dół. Środek zwisał pomiędzy.
Już otwierałam paszczę żeby zwerbalizować myśl błądzącą po zwojach mózgowych, a dotyczącą wiatrów które przywiały Nadwornego, kiedy wrzask powtórzył się. Ze zdwojoną siłą;
- No mamo! Noooooooo!
- Czego? Ona się tak drze? - Nadworny w stanie wskazującym na syndrom dnia poprzedniego, skrzywił się i teatralnym gestem dotknął czoła. Nawet myślenie go bolało, a co dopiero słuchanie decybeli.
- Nie wiem. Ale się dowiem - zapewniłam cierpiącego na wczorajszość gościa po czym odwrzasnęłam zwrotnie narażając go na utratę zmysłów - Czego?!
- A bo ja nie wiem jak to zrobić! - komunikacja góra-dól działa niby bez zarzutu, ale jakieś łoki-toki by się przydało. Albo stanowczość.
- Proszę natychmiast zejść na dół i wyłu... wyjaśnić sprawę - zarządziłam rezygnując w ostatniej chwili z użycia czasownika "wyłuszczyć". Z racji piątku nie maiłam nastroju do snucia wywodów lingwistycznych.
Młoda karnie zeszła na dół. W zacnym towarzystwie kredek, ołówków, kartek i trzech szklanek.
- Nareszcie - mruknęłam z przekąsem patrząc wymownie na szklanki powoli zarastające białym nalotem. Domowa hodowla grzybów wylądowała w zlewie.
- A bo zapominam ciągle - córka użyła mojego ulubionego usprawiedliwienia - Cześć wujek. Pomożesz mi?
- Jasneeeeeee - Nadworny z całkiem nieźle zagranym zapałem uniósł leniwie powiekę. Prawą -To w czym problem?
- No, bo teges, mamy narysować babie lato. A ja nie umiem. I w ogóle to co to jest to babie lato?
- Kazali narysować, a nie wyjaśnili co? - zbulwersowałam się. Pozornie. Jak znam życie i moją córkę, to wyjaśnili, tylko zapomnieli powiedzieć, że trzeba słuchać tego co mówią.
- No! - mała połknęła haczyk podetknięty przez matkę intrygantkę i zwróciła się do Nadwornego - To co? Narysujesz?
- No ale co? - wczorajszość Nadwornego przybierała na sile.
- Ojej. Jakąś babę z latem. To znaczy kobietę - córcia natychmiast się poprawiła nie czekając na matczyne upomnienie.
To jakieś nieporozumienie? Czy może ja gram w telenoweli wenzelsko-krakowskiej? A może mi się tylko zdaje, że zostałam pominięta i zignorowana?
- Halo! Tu jestem! - pomachałam córce przed nosem - I przypominam. To ja jestem twój rodzic. I to ja ci mam pomagać w lekcjach.
Popatrzyli na mnie wzrokiem pobłażliwym. Młoda to się nawet zawstydziła lekko, ale Nadworny szedł w zaparte. I sprowadził moje poczucie wartości do parteru.
- Idź i zrób herbaty. I się nie ośmieszaj!. Z ciebie taki Picasso jak ...- zamilkł przeszukując zabałaganione szufladki mózgowe w celu znalezienia adekwatnego i w miarę błyskotliwego porównania.
- Jak z Ciebie Xsara? - podpowiedziałam i z niewinną miną udałam się tam gdzie moje miejsce. Do kuchni...
Niech sobie rysują. Nawet babę z radiem. W ramach kary, nie przyznałam się, że mam zdjęcie babiego lata...




-