Pełnia szczęścia

Nie ma czegoś takiego jak brak powodów. Powód zawsze się znajdzie, jak się dobrze poszuka; zajrzy pod łóżko, do szafy, do słoika z kawą...

To mogło wyglądać na przykład tak...

- Yupi! - Nadworny wydał radościopodobny okrzyk skoro tylko ujrzał na zaspane, niepobudzone należną dawką kofeiny oczy, dno w słoiku. W tym samym gdzie zwykle była kawa. Była, ale się wypiła. Nie to żeby sama z siebie, ale najważniejsze, że się zdematerializowała dając mu tym samym powód do opuszczenia miejsca pracy i wybrania się na poszukiwania kopodajnego złoża...

Bardzo jednak możliwe, że było zupełnie inaczej, że Nadworny po prostu z czystej sympatii postanowił zawitać w gościnne progi. Mojej pracy. I pierdutnąć drzwiami tak od serca, żeby szyby fałszywie zadźwięczały. Zupełnie nie do taktu sączącej się z radia, pobudzającej zmysły piosenki.
- Kawy - jęknął od progu - Królestwo za kawę!
- Proszę cię uprzejmie - powiedziałam ugodowo. Tak mnie jego widok ucieszył, że machnęłam ręką na kompletny brak dobrych manier. Jakieś dzień dobry, albo chociaż cześć to by się należało wszakże. Powiedzieć. Albo twarzowe masz trampki. Albo pochwalić "artystyczny" nieład na głowie.
- No. To co tam słychać w krainie ludzi szczęśliwych? - zapytałam wyciągniętego luzacko na krześle szkolnym niewyściełanym gościa. Widać było, że już po pierwszym wlewie doustnym nabrał nieco witalności.
- Ci powiem, że nawet nie myślałem, że może być tak dobrze. Aż się czasami boję - ożywił się nie tyle pod wpływem kawy co na samo wspomnienie bladolicej Uli.
Wewnętrze wypełzło na zewnętrze. I krzyczało, że jest odlotowo, super, naj naj naj i jeszcze raz naj. Gdybym nie znała Uli, pewnie zaryzykowałabym stwierdzenie, że poczęstowała go trawka, albo zadała jakiś ziół namiłosnych.
- Czego? - zapytałam po dość długim czasie. Nijak nie mogłam zrozumieć co w tym strasznego. Pełnia szczęścia. Nieustannie. I tylko złotej rybki w wannie brak.
- Co czego? - zapytał gapiąc się wzrokiem błądzącym za rozumem.
- No czego się boisz? Bo chyba nie Uli co?
- Aaaaaa - załapał i pociągnął łyczka nieco już przestygłej kawy - Żeby się durnowate zasady Murphiego nie sprawdziły na mnie. No wiesz... te że jak coś się ma spieprzyć to się spieprzy.
- Gupi - zdiagnozowałam przypadłość i udzieliłam bezpłatnej porady - Oleeeeeeej! Zasady i Murphiego!
Nadworny na przekonanego nie wyglądał, niemniej chyba mu nieco ulżyło. Wstał, otrzepał idealne dżinsy z nieistniejących pyłków i puściwszy w przestrzeń buziaka skierował się do drzwi.
- Wiesz co? - zatrzymałam go w progu - Mam propozycję. Zamienimy się.
- Na co? - zdziwienie w głosie poparł miną. Równie zdziwioną.
- Ja ci oddam to królestwo, co mi obiecałeś za kawę, a Ty w zamian za to przyjdziesz z Ulą na kolację. Stoi?
- Stoi - odpowiedział z wyraźną ulgą. Słyszalną i widzialną.

Źródło zdjęcia w sieci

A tym czasem.... Cylupa Zofia się zakochała. Na razie na pół gwizdka. I żeby nie było. Jest rozsądna i rozważa możliwość pełnego zaangażowania. Się.