Stówka

Lidka, zwana Lidzią, bardziej od kupowania butów, lubiła kupować buty ładne. Lubienie się wzmagało jak buty dodatkowo były na wysokim obcasie. Podstawowa zasada jaką kierowała się w swoim średnio długim życiu była skrajnie różna od tego co w kwestii finansów starała się wpoić jej matka-rodzicielka. Lidka uważała bowiem, że pieniądze są dla niej. Nie odwrotnie. Nie to żeby tak na prawo, lewo w przód i wstecz trwoniła. Kontrolowała wydatki ale nie fanatycznie. Ot tak, żeby nie siedzieć nikomu w kieszeni.
- Zgłupłaś? - takie bezpośrednio-oskarżające pytanie mogła zadać tylko Renia. Każdy inny śmiałek zostałby ofuknięty i sprowadzony ścinającym białko spojrzeniem do parteru - Po co ci tyle butów?
No właśnie? Po co? - pomyślała. Niektórych z nich nawet nie raczyła założyć. Tyle co w sklepie; przymierzyła i na tym koniec. Do pudełka, pudełko do torebki, a w domu na półkę w szafie specjalnie na buty zrobionej. Adaś pukał się w czoło jak rozmawiała z majstrem o tej szafie. Ten ostatni na szczęścia miał tyle rozumu, żeby nic nie mówić tylko zrobić za co mu płacą. Mebel był imponujących rozmiarów, podzielony na odpowiednio opisane boksy.
- Nie wiem ... - Lidka powiedziała niepewnie. Za chwilę jednak odzyskała rezon - Może dlatego, że lubię? Tak po prostu mieć? Albo nie! Wiesz, to chyba taki niedosyt z dzieciństwa. Zimą były trzewiki, albo traktory na słoninie. Latem sandały. Obowiązkowo białe i z kwiatkiem. A do szkoły te cholerne juniorki. Pamiętasz?
Na samo wspomnienie obuwia obowiązkowego i jedynie słusznego dla kształtującej się stopy młodzieży w wieku szkolnym, wzdrygnęły się.
- Bleeee. Ohyda. Ale Mańka miała gorzej. Musiała chodzić w takich ni to trampkach ni sandałach w kolorze raczej odbierającym apetyt - film ze wspomnieniami się włączył. Pani woźna, dla wtajemniczonych Mańka, stanęła w nim jak żywa i ochoczo wymachiwała szczotką za społecznie niedostosowanym. Do norm, nakazów i zakazów.
- Halo! Mówi się - Renia zamachała rękoma przed oczyma Lidki, kończąc tym samym seans - Pewnie, że pamiętam. I Mańkę i juniorki. Tylko, że to jakaś pokrętna filozofia jest. Też się wtedy wychowałam. Osobiście stałam w nocy przed obuwniczym. I wystałam parę za małych pantofli. Były dla siostry.
- Zaraz pokrętna. Normalna. To się nazywa, moja droga; dorabianie ideologii do potrzeb własnych - Lidka zamyśliła się - Ja po prostu, lubię i być i mieć. Rozumiesz?
Renia pokiwała głową. Rozumiała. A jakże. Mało tego, też by tak chciała. Tyle, że w jej przypadku, mieć, z przyczyn od niej bezpośrednio niezależnych, ograniczało się do zaspakajania potrzeb podstawowych.

Zaczynały z tej samej pozycji startowej. To samo licem, te same studia i podobny jeśli nie ten sam status materialny rodziny robotniczo-chłopskiej. Jedyna różnica polegała na tym, że prawo zabraniało bigamii.
Lidka wyszła za mąż za łebskiego Adasia, który to czego się nie dotknął zamieniał w złotówki. I mogła sobie uprawiać tę swoją psychologię w państwowej placówce. Ku chwale ojczyzny i podopiecznych.
Reni przypadł w udziale doktor wtedy jeszcze nie habilitowany, z gatunku błądzących głowa w chmurach. Duma polskiej myśli filozoficznej - mawiali koledzy po fachu. Na dumie Polska poprzestała. I ani myślała posłać w ślad za nią jakieś finansowe gratyfikacje. Tomkowi było raczej wszystko jedno. Nad mieć przedkładał być. I miałoby to pewnie nawet jakiś urok, gdyby nie fakt, że dzieci nie chciały być wiecznie małe.
- Pożyczysz setkę? - Renia zapłata tak jakby stwierdzała oczywiste - Oddam zaraz po pierwszym.
Pierwszy miał nastąpić za jakieś trzy tygodnie. Lidka sięgnęła po portfel. Wyciągnęła ten sam banknot, który przyjaciółka oddała jej ledwie trzy dni temu.
- Proszę. Ale...- zawahała się chwilę - Nic za darmo.
- To znaczy? - Renia niepewnie sięgnęła po pieniądze - Co mam zrobić?
- Spokojnie! Ty to chyba za bardzo się wszystkim przejmujesz.Wiesz? Napijemy się czegoś - Lidka trajkotała chcąc zagłuszyć wyrzuty sumienia .
- No. Napijemy. Od tego wszystkiego to mi w gardle zaschło - Renata nadrabiała miną, ale widać było że czuje się niepewnie. No cóż nie pierwszy to i nie ostatni raz że pieniądze potrafią zniszczyć przyjaźń. Nawet tak dobrze ugruntowaną. Przysłowia ni są takie do końca głupie, a już to że jak chcesz stracić przyjaciela pożycz od niego pieniądze sprowadza się właśnie tu i teraz.
- Powiesz mi wreszcie o co chodzi? - odwlekanie nieuniknionego nie może trwać wiecznie
- No bo widzisz, Adaś, będzie teraz rozbudowywał firmę i ...
- I potrzebne wam pieniądze. I bardzo potrzebujesz tej stówy. tak?
- Zgłupłaś? - zdziwienie było szczere - Pomoc mi potrzebna nie ta stówa!
Lidka nabrała powietrza w płuca i z szybkością karabinu maszynowego wyrzuciła z siebie prośbę;
- Adaś musi, rozumiesz musi zatrudnić kogoś to będzie weryfikował podania i sprawdzała profile. No wiesz, psychologiczne. On chciał żebym to ja, ale... No sama rozumiesz. Mam ten projekt rozgrzebany w poradni. No i nie mam ochoty pracować i sypiać z tą samą osobą. Higiena pracy musi być!

- Jestem Głupia - wymruczana surowa samoocena zlała się z trzaskiem zamykanych drzwi za Renią, która wyszła w towarzystwie Pani Perspektywy Lepszego Jutra - Już dawno powinnam o tym pomyśleć. Adaś? Na pewno da się bezproblemowo przekonać. Ostatecznie, wszystko jest kwestią odpowiedniej argumentacji.
- Cześć kochanie! - Lidka radośnie zaszczebiotała do słuchawki - Mam dla ciebie propozycję. Nie do odrzucenia! Nie, nic się nie stało. Po prostu, za dużo pracujesz, a za mało czasu spędzamy razem. Co chcesz na kolację? .

Źródło zdjęcia - http://www.pato.pl/opis-efektu/113/twoja-twarz-na-banknocie-sto-zlotych-z-twoim-zdjeciem