Mezalians

Przyszła wczoraj. Właściwie to nawet zapomniałam, że miała się pojawić...
Powsinoga z wielką torbą stanął w drzwiach i stanowczo zażądał widzenia. Się ze mną. Osobistego. Twarzą w tors, bo on wysoki jest i nawet jak się w buciki na niebotycznych obcasach wystroje to sięgam mu do brody ledwie. A i to pod warunkiem, że stanę na palcach.
- Mogę odebrać za żonę - Książę Małżonek chciał się przysłużyć i zaoszczędzić. Sobie czasu oczekiwania na specjalność zakładu, a panu listonoszowi widoku. Mojej wielce rozczochranej powierzchowności.
- Nie - powsinoga była nieugięta. Zupełnie jakby chodziło o wydanie depozytu z banku szwajcarskiego, a nie o białą, niepozorną kopertę - To polecony!
Bardziej nie, niż rada oderwałam się od lepienia pizza bułeczek i poczłapałam w kierunku odgłosów.
- Pani podpisze - listonosz podsunął mi pod nos świstek z jakimiś rubryczkami. I długopis dyndający na sznurku przyczepionym do klapy w służbowej marynarce.
- Gdzie? - zapytałam pół przytomnie usiłując jednocześnie tak złapać ogryzek mieniący się długopisem, żeby go ciastem drożdżowym nie pokalać.
- Tu - wskazał mi paluchem odpowiednią rubryczkę - Tylko czytelnie. Ma być.

Było wedle życzenia. Czytelnie znaczy się. Odebrałam co moje, podziękowałam pięknie, pożyczyłam dobrego dnia i trzasnęłam panu powsinodze drzwiami przed samiuśkim wścibskim nosem.
- A! - z rozmachem otworzyłam drzwi i wrzasnęłam za odchodzącym w szarą mgłę - I proszę pozdrowić małżonkę.
Nie wiem czy pan listonosz wzmiankowana połowicę posiadał czy też był szczęśliwym singlem, niemniej czytałam gdzieś że wypada. I że wskazane jest. Się stanem rodzinnym gościa zainteresować. Więc się zainteresowałam i wykazałam troską.

Ponieważ mam bardzo słabą silną wolę, postanowiłam ją poćwiczyć. I nie otwierać przesyłki przez jakieś pięć do sześciu minut (na maksa!) Nie było łatwo, ale dałam radę. No dobra, przyznaję, jak tylko zobaczyłam kto jest nadawcą to wiedziałam co jest w środku. Niemniej chwała mi za to, że przedłożyłam kulinarne obowiązki ponad niewątpliwe przyjemności i zwykłą ludzką ciekawość.
To ja. Książę Małżonek ani myślał być cierpliwym. Wyglądał i zachowywał jakby mu nagle, w częściach dolno tylnych wyległo się stado owsików. Uzbrojonych! W malutkie szpileczki.
- Robert? My znamy jakiegoś Roberta? - dopytywał kręcąc tyłkiem ósemki.
- My? No nawet kilku... - dręczyłam go wrednie lepiąc jednocześnie kolejne bułeczki.
- Jakoś sobie nie przypominam, tego właśnie - mruczał. Gdyby miał rentgena w oczach to by pewnie prześwietlił bąbelkową kopertę na wylot. Jedynie przyjętym zasadom o nietykalności cudzej korespondencji, nawet służbowej, zawdzięczam fakt, że nie rzucił się z pazurami i nie sprawdził organoleptyczne zawartości przerzucanej z ręki do ręki koperty.
- A Volusia kojarzysz? - zapytałam. Wredność jest wredna, ale nie jest gumką z majtek. I ma swoje granice. I trzeba uważać żeby ich nie przekroczyć.
- No. Kojarzę. Chyba.
- No! To właśnie od niego. Nagroda pocieszenia...

Epilog
Owsiki wyginęły równie nagle jak się pojawiły. Książka jest pyszna. Podobnie jak pizza bułeczki którymi się nabożnie posilałam czytając...

I jeszcze PeeS... Dzięki wielkie Voluś:)