Kiedyś będzie przepięknie

Był cudowny. Przepięknie wkomponowany w równie urokliwe otoczenie. Pachniał ziołami, świeżo skoszona trawą, rozgniecioną w ferworze walki z osą dojrzała poziomką. Zieleń szatki wierzchniej, w przeróżnych odcieniach, których nawet nie ośmielę się nazywać przetykały kolory ... wszelakie. Od dziewiczej bieli, ogniste rudości po fiolety niemalże czarne. Kipiał życiem. Ciągle miałam wrażenie że wyciąga do mnie łapki, mruga zalotnie oczkiem i woła lekko zachrypniętym głosem szemrzącego strumyka;
- Choć do mnie...

Miał tylko jedną wadę. Nie był mój! Niby drobiazg, ale zasadniczy. Cudzym to ja sie mogę pozachwycać, pobawić dyskretnie (w ostateczności). Na dłuższą metę, wolę jednak zachować czujność i nie przyzwyczajać się. Tym razem jednak nie udało się. Po prostu wpadłam jako ta przysłowiowa śliwka w kompot.
Targana uczuciem nagłym i mam nadzieję że choć trochę odwzajemnionym wyznałam prawdę;
- Ja go chcę! - powiedziałam do Księcia Małżonka.
- Hę? - rzucił niezbyt przytomnie ledwie odrywając na ułamek sekundy wzrok od telewizora. A to sobie moment na zwierzenia wybrałam! Właśnie dwudziestu dwóch wariatów w krótkich majtkach uganiało się za jedną piłką. Mecz rzecz święta. nawet jeśli jest o pietruszkę.
Grzecznie poczekałam do przerwy trzymając jednocześnie kciuki, żeby nasi, kimkolwiek są objęli prowadzenie. Ich sukces był może nie tyle gwarancją co forpocztą tego, że i mnie się uda. Przeforsować to czego chcę.
- No to co tam chciałaś? - zapytał kiedy już nieco ochłoną po częściowym triumfie "naszych".
- Że go chcę! - powtórzyłam jak mantrę wakacyjne zdjęcie.
- Zwariowałaś?! Kobieto!? - zareagował dokładnie tak jak się tego spodziewałam. Musiałam zaatakowac. Kolejne bodźce w postaci coraz to barwniejszych fotek powoli aczkolwiek skutecznie zmiękczały przeciwnika na tyle, że przestał się pultać i zmienił barwy z wściekle czerwonych na umiarkowane, środkowoeuropejskie po sezonie letnim.
- Ładny nie? A u nas co? Klepisko... - w ostatnim momencie powstrzymałam się od użycia słowa "boisko", które zdecydowanie zbyt dobrze się Książątku kojarzy i jako takie mogło zepsuć cały, misternie uknuty plan.
- No ale to by trzeba było jakoś zaprojektować... - Książę Małżonek mnożył problemy których nie było.
- Proszę - podsunęłam mu pod oczy starannie wyrysowany plan. Jak wół tam stało co, gdzie i jak ma być. Pokusiłam się nawet o naniesienie kolorów.
Po wstępnej analizie za i przeciw, stanu konta oraz własnych możliwości przerobowych wyszło że i owszem. Kawałek możemy sobie zrobić. A resztę to z czasem, sukcesywnie, w ratach...

Prace rozpierdziuchowo-budowlane ruszyły z kopyta.  W rezultacie przeczucie, że będzie dobrze. I że nawet jeśli to nie będzie dokładnie taki jak sobie zaplanowałam to i tak będzie przepiękny. Mój ogród! I będę z niego dumna jak paw.