Strach cz 1.

Noc była zupełnie podobna do setek tysięcy innych.  Również zimne światło księżyca nie było szczególnie wyjątkowe, tyle, że żadna, nawet najmniejsza chmura nie zasłaniała jego okrągłych kształtów.  Miałam go za sobą. Niczym latarnik oświetlał  drogę i rozganiał nocne strachy.  Od lat wracałam nocą do domu. Każdą, nawet najmniej przyjazną dla wieczornego wędrowca porą roku. Nie bałam się. Do strachu można się przyzwyczaić, oswoić go, zaprzyjaźnić się, zapomnieć że w ogóle istnieje.  Kiedy tak wędrowałam ciemnymi ulicami, zawsze, bez względu na to czy była to wiosna, lato, jesień czy zima, myślałam o łące; ciepłej, kolorowej, rozćwierkanej.  Nawet ponura, upaprana listopadowym błotem  ciemność pachniała wtedy ziołami, dziką różą, gorzkim mleczem i miętą. Mięta pachniała najintensywniej. Najbardziej wyraźnie.  Zupełnie jak prawdziwa, nie wydumana.  Taki rozświetlony słońcem, wykreowany w podświadomości świat barw, dźwięków i zapachów nie dopuszczał do mnie żadnych cieni, a noc razem z jej strachami  przestawała istnieć.

Było ciepło, jak to w czerwcu i prawie bezwietrznie. Prawie bo jednak jakiś minimalny podmuch nocnego powietrza rozwiewał delikatnie  lśniące, kasztanowo-rude, starannie wypielęgnowane włosy dziewczyny. Kobiety? Z daleka trudno dokładnie choćby nawet w przybliżeniu określić jej wiek   Stała oparta o mur najstarszego budynku w mieście. Prawą, lekko ugiętą w kolanie nogą opierała się o ścianę zbudowaną z czerwonej, nieotynkowanej cegły.  Podeszłam bliżej. Jej niebanalna uroda w połączeniu z doskonale dobranymi do figury ciuchami sprawiały że wyglądała zjawiskowo.  Miałam wrażenie, że jest przypisana do tego miejsca, że jest ono dla niej stworzone. Oczywiście wrażenie było zupełnie irracjonalne. Przecież mur powstał tak dawno, pamiętał czasy naprawdę odległe; rozbiory, obie wojny, a po drodze pewnie jeszcze kilka pomniejszych nieznanych, banalnych dla historii a jednak dla kogoś tam istotnych  tragedii i radości  dnia codziennego. Dziewczyna  natomiast była jak najbardziej współczesna. Namacalna. Trudno przypuszczać, że kiedyś, jakiś budowniczy stawiając ten budynek przewidywał że setki lat później  w niedbałej pozie stanie przy nim kobieta niebanalnie piękna i tak doskonale wkomponuje się w całość.
Kiedy się zbliżyłam, zmieniła  pozycję. Stanęła na obu nogach, plecami oparła się o  mur. Na  nos zsunęła przeciwsłoneczne okulary i wystawiła twarz do księżyca. Blada twarz do bladego księżyca. Myśli o łące ulotniły się. Miejsce niezapominajek, mleczy i dziewanny zajęła czarna  dziura z której co chwila z piskiem wylatywały nietoperze.  Nietoperze... strachy dzieciństwa spędzonego w starym drewnianym domu. Zaczęłam się bać. Przerażenie odebrało mi wolę. Teoretycznie wiedziałam, że powinnam uciekać, odwrócić się i biec w przeciwnym kierunku, daleko od murów wiekowego budynku i rudowłosej kobiety. Nienawidziłam się za to. Tyle lat uodparniania się na szelesty nocy, długie cienie ulicznych latarni, mroczne skrzypnięcia poszło na marne.  Mimo to, niczym zahipnotyzowana,  dalej brnęłam w kierunku który obrałam. Zawsze myślałam, że człowiek poddany takim praktykom traci świadomość i tylko dlatego, że nie myśli samodzielnie robi dokładnie to co każe mu zręczny  hipnotyzer. Ja tymczasem byłam w pełni świadoma, bałam się, a jednocześnie szłam niczym owca na rzeź. Prosto w nieznane i przerażające.  Jeszcze kilkadziesiąt kroków i będzie po wszystkim - przekonywałam samą siebie - Minę dziwną dziewczynę wystawiającą twarz do księżyca, i spokojnie, ja zawsze miarowym krokiem pójdę dalej. Tuż za rogiem,  ledwie 200 metrów dalej  jest mój dom. Bezpieczny. Ciepły, dobrze oświetlony. Na stole w kuchni będzie stała przygotowana ledwie kilka minut wcześniej herbata. Magda, moja córka, nigdy nie zasypia zanim nie usłyszy chrzęstu przekręcanej w drzwiach zasuwy.  Ciekawe o czym myśli kiedy czeka. Czy też o łące? A może o herbacie żeby była gorąca. Wie, że nie lubię zimnej. A może o nim? To już dwanaście lat jak wypłynął w morze i nie wrócił. Nic nie mówi tylko tęskni.
- Dobry wieczór - rudowłosa  przemówiła jak gdyby nigdy nic. Jej głos był spokojny i opanowany.
Nie odpowiedziałam. Kula strachu w gardle skutecznie dławiła głos. Mimo, że świadomość kazała iść, uciekać jak najdalej, stałam  posłusznie obserwując dziewczynę. Zdjęła okulary. Jej  nienaturalnie blada,  twarz nie wyrażała żadnych emocji. Podobnie jak głos; był matowy, jakby bezdźwięczny.
- Ma pani zapalniczkę - zapytała - W mojej właśnie skończył się gaz.

                                                                         CeDeeN

Źródło zdjęcia w sieci: http://mobini.pl/carmen_dido/plik/FJTV3BlNIxF-strach