Adami i Ewa

Poranna kawa czarowała zapachem. Powoli, niemal z namaszczeniem wyjęła ukrytą na dnie szuflady lekko podniszczoną kremową kopertę. Pozornie zwykłą; pisany męską ręką a dres, znaczek z jakąś monumentalną budowlą, lekko rozmazana pieczątka.Tak naprawdę nie tyle w kopercie co w jej zawartości kryła się siła. Zupełnie niezwykła.

Nie była jedyną. Nie była pierwszą ani zapewne ostatnią. Jeśli nawet była jedną z wielu nic ją to nie obchodziło. Zresztą, on też nie był pierwszym, jedynym, ostatnim.
W tym konkretnym momencie życia było to nieistotne. Najważniejsze że się zdarzyło. W końcu była Ewą. Obciążoną genetycznie przez pramatkę imienniczkę. Tak wyposażona, coś musiała znaczyć w jego życiu. Bycie Adamem też zobowiązuje.  Tak bardzo chciała w to wierzyć, że stało się to pewnością. Poza tym Adam był. Istniał. Miał ciało, głos, duszę.  Zdecydowanie nie był wytworem wyobraźni. Nie wymyśliła go. Poza tym była jeszcze koperta. Namacalny dowód.

Dzień w założeniu nie miał być najlepszy. Zwaliło się trochę. Na głowę. I na ręce. Na duszę też. I jeszcze ten cieknący od kilku dni kran. Koperta w takich dniach spełniała rolę lekarstwa na wszystko. Jak dziecięca przytulanka. Czasami Ewa śmiała się, że jest jak placebo. Wystarczyło, że o niej pomyślała. Że na chwilę zapomniała się w wypełnionym obowiązkami dniu. Że zamknęła oczy i wyobraziła sobie że czyta słowa które przecież znała na pamięć. Tym razem była w sytuacji  komfortowej. Koperta  była w zasięgu ręki. Wydobyła z niej kremowy kartonik ozdobiony papierowymi różyczkami i serduszkami z bibuły. Mimo wszystko nie był tandetny. Wręcz przeciwnie.
Przeczytała. Przytuliła się do słów.

                                                Włoski malarz Elio Carletti powiedział kiedyś;
                                               "Piękno jest sumą elementów tak współdziałających
                                          ze sobą, że nie trzeba nic dodawać, ujmować czy zmieniać..."

                                              Ty jesteś piękna... I nie znam nikogo piękniejszego od Ciebie.
                                                                                                                            Adam
To była najpiękniejsza kartka walentynkowa jaką kiedykolwiek dostała. Czy była piękna? Oczywiście. Skoro On tak uważał! Zresztą ideał piękna nie istnieje. Tak samo jak nie ma jedynie słusznej definicji miłości.

PeeS. Miłego dnia. I dobrych wspomnień:)

Źródło zdjęcia: http://www.artpasje.pl/galeria_praca,kartka-na-walentynki,2498.html