O tym, że trzeba brać jak dają ...

... i nie pytać co dalej.

Był zawsze, jest i będzie do końca świata. A może nawet o jeden dzień dłużej.  Najdelikatniejszym dotykiem potrafi zmieniać życie zarówno jednego człowieka jaki całych narodów. Nie jest bogiem, chociaż niektórzy modlą się do niego prosząc o łaskawe spojrzenie. Jego wyroki są nieodwołalne, a imienia, mimo że wcale nie brzmi groźnie niektórzy głośno nie wymawiają.
Kiedyś dał mi powąchać czekoladkę.  Zanim jeszcze zdążyłam się rozsmakować, zdecydować czy chcę zabrał. Chociaż nie. To wcale nie było tak. On mi tę czekoladkę  podarował, tak po prostu, bezinteresownie.
- Masz! Babo- powiedział niby nonszalancko. Jakby  od niechcenia. A tak naprawdę to pękał z dumy, że mi takie cudo pod nos podsuwa - Fajna nie?
Na krótką chwilę zaniemówiłam. I z zachwytu i dlatego że należy do mnie.
- Fajna to mało powiedziane. Jest Super!- zakręciłam pirueta z zachwytu.
- No! Chociaż jedna zadowolona - powiedział zacierając ręce z radości -  A teraz rób jak uważasz.
- Mogę robić to na co mam ochotę? Serio? - trochę nie dowierzałam. Takie cudo, za zupełną darmochę?
- Pewnie! - odpowiedział i poszedł sobie. Nawet się nie odwrócił żeby mi pomachać.

Odkąd pamiętam, Ten Którego Imienia Lepiej Nie Wymawiać,  nigdy mnie nie rozpieszczał. Prezentów nie dawał. O byle landrynkę musiałam walczyć. A tu raptem czekoladka i to  z  górnej półki. Dziwne.
Ale z drugiej strony, to dlaczego nie? Przecież jestem tego warta!
Fascynacja nowym smakiem działa cudownie na zmysły.  Oszalałe podniebienie nie zważało na nic. Smak zaburzył zdolności myślenia. W końcu jednak analizatorek, psia mać się włączył.
A co będzie jak się od smaku uzależnię? A czekoladka nagle zniknie jako sen złoty?
No i wymyśliłam. Jedyny ratunek - odwyk. Czekoladkę  oglądałam sobie z daleka. Bez organoleptycznych wycieczek. I naiwnie myślałam, że to pomoże. Że uzależnienie i fascynacja smakiem zniknie. Rozpłynie się we mgle. Odejdzie w niebyt. Stanie się wspomnieniem miłym ale nie bolesnym.
Guzik! Z pętelka zapętloną na amen. Nic nie minęło! Uzależnienie trwa. Tyle, że czekoladka faktycznie sobie gdzieś wyemigrowała z pola mojego widzenia. I  wedle wszelkich znaków na niebie, ziemi, a także w przestrzeni wirtualnej, ma w nosie. Mnie, moje uzależnienie  i wszystko co się z tym wiąże.

***
- Cześć!- usłyszałam znajomy głos  - Przechodziłem właśnie i pomyślałem, wpadnę, zobaczę co słychać, herbatki łyknę.
- To ty…- może nie było tego widać, ale ucieszyłam się. Obumarła nadzieja nieśmiało puściła kiełki.
- No! Czego ryczysz? – zapytał.
- A, bo tak jakoś, wiesz, głupia sprawa...
- Do brzegu, Babo! - ponaglił - Nie mam czasu na zagadki.

- No po prostu,  źle zagrałam - w końcu wyrzuciłam  z siebie to co zaległo na wątrobie. I z miejsca uderzyłam w prosząco-błagalny ton -  Nie mógłbyś ewentualnie jeszcze raz mi tej czekoladki podsunąć?
- Nie. Sorry, ale reguły są proste i niezmienne od lat. Los daje tylko raz. I albo to wykorzystasz, albo nie…

PeeS. To ostateczne zamkniecie pewnej przykrej sprawy. Więcej do tego nie będę wracać. Kropka!

Źródło zdjęcia w sieci :http://zaiste.pinger.pl/p/22