Złota rybka

Dawno, dawno temu, w czasach kiedy Zołza była małą dziewczynką, nie pokazywała języka i nosiła śmieszne mysie ogonki za uszami, dzieci też miewały ferie. Niektóre, te bardzie rozgarnięte i cywilizowane, rodzice wysyłali na zimowisko i mieli 2 tygodnie luzu. Mama Zołzy laby mieć nie mogła. Mała zdecydowanie, pod groźbą strajku głodowego, złapania ciężkiego zapalenia płucz e wszelkimi możliwymi powikłaniami, złamania nogi prawej, lewej a najlepiej obydwu, odmawia wyjazdów jakichkolwiek poza tymi do babci. Bo gdzie mogłoby być lepiej? Nikt na świecie nie robił takiego pysznego ciasta drożdżowego. Tam  nawet chleb ze smalcem i kiszonym w wielkiej beczce ogórkiem smakował inaczej.



Było nas pięcioro; ja, mój brat i trójka warszawskich kuzynów. Do dyspozycji mieliśmy górkę za domem, dwie pary sanek i jedną  łyżew. W sprawie tych ostatnich usankcjonował się komitet kolejkowy, który skrupulatnie przestrzegał czasu użytkowania. Łyżwy nie tylko były jedne, ale i za duże o kilka rozmiarów dla nas wszystkich. Użytkowanie wymagało więc zabezpieczenia logistycznego w postaci kilku par dodatkowych skarpet. Kiedy pogoda nie pozwalała na zimowe szaleństwa pozostawał strych - istna skarbnica przedmiotów najdziwniejszych. W starych drewnianych kufrach leżały dawno niemodne cichy i buty. Na belkach więźby, dookoła komina wisiały wiązki ziół; dziurawca na żołądek, melisy na niespokojność, rumianku na ładną cerę i mięty do wszystkiego. W wielkim płóciennym worku babcia przechowywała grzyby, które zbieraliśmy latem. Najbardziej pasjonujący był jednak składzik z dawno nieużywanymi przedmiotami. Było tam, żelazko które gdzieś straciło duszę, kołowrotek bez wrzeciona,, kopyta a na nim lekko przykurzone oficerki dziadka. Na strychu nie sposób było się nudzić. Można się było przebierać, pić niewidzialną herbatkę z plastikowych filiżanek ustawionych na stylowym okrągłym stoliku, głaskać kota, słuchać strasznych opowieści o duchach...

Ale zdaje się miało być o rybce.

- Robimy przedstawienie! - głosem nieznoszącym sprzeciwu obwieściła mama.  Pięcioosobowa zgraja jęknęła jak jeden mąż. Jej decyzja była nieodwołalna i oznaczała, że koniec wolności, latania samopas i że trzeba się podporządkować. Protestów nie było. Na nic by się zdały.  Scenariusz został napisany, role przydzielone i reżyserka właśnie brała się do roboty. Pod jej czujnym okiem powstało ogłoszenie, które zawisło w miejscu dla całej wsi strategicznym - na drzwiach miejscowego geesu. Na  afiszu stało, że zespół zgrany (tu był wymieniona obsada)  będzie miał zaszczyt przedstawić spektakl pod tytułem "Złota Rybka" . I że zaproszeni są wszyscy, którzy nie wiedzą co zrobić z czasem, albo też chcą się otrzaskać z wielkim światem, artystycznym bądź co bądź i poznać najnowszą i jedyną jak na razie sztukę.

Zołza strasznie zazdrościła najstarszej z  zespołu, tej która  dostała zaszczytną rolę narratora. Ta fucha jednakże była nieosiągalna z uwagi na to że wymagała umiejętności płynnego czytania, której to panna, podówczas lat 5 z malutkim okładem, jeszcze nie posiadła w stopniu zadowalającym wybredne gusta publiczności i samej reżyserki. Do przeznaczonej sobie roli dała  się jednak przekonać dosyć szybko. Na widok kostiumu scenicznego jej oczy zabłysły niczym dwa szmaragdziki. Trafiona -zatopiona. Takiej kreacji nie powstydziły by się pewnie magazyny Teatru Narodowego! W przepastnych zasobach strychu - magazynu, scenarzystko-reżyserko- kostiumolog wygrzebała przecudnej urody koszulę męską, rozmiar 4 razy za duży, w kolorze najprawdziwszego złota. Całości dopełniała papierowa  korona, dokładnie wymalowana przez samą zainteresowaną, słonecznie żółtą plakatówką.
- A te złote buty też mogę założyć - zapytała Zołza uśmiechając się do połyskujących sandałków, które kiedyś tam należały do jednej z ciotek. Buty były jak marzenie; gruba podeszwa i niebotycznie wysoki obcas.
- Zwariowałaś? - kostiumolog sprowadził małolatę na ziemię - Widziałaś kiedyś rybę w butach?
- A w koronach chodzą? Te ryby znaczy? - Zołzik jeszcze próbował bezczelnie negocjować. Nic z tego. Władza była nieugięta. Jedno surowe spojrzenie znad okularów wystarczyło żeby każdemu z ekipy teatralnej odechciało się  kwestionować decyzje raz podjęte.
Rola Zołzy polegała na wynurzaniu się i pytaniu. Jak baba wygoniła rybaka nad morze i ten zawołał to rybka z wdziękiem sobie właściwym robił plusk-plus i wyłaniała się z za starej amerykanki, która z konieczności  robiła za morskie odmęty. Kwestie mówione też były. Po wynurzeniu się ryba dawał głos;
- Czego tobie rybaku potrzeba?- pytała bardziej niż lekko stremowana.
A jak już spełniła życzenie to machała mankietami zbyt długich rękawów, robiła niby plusk ogonkiem  i znikała w morskiej toni. Za amerykanką znaczy.

W dniu premiery wszyscy wstali skoro świt.  Trzeba było jeszcze zrobić próbę generalną! Trema dawała o sobie znać. Tylko główna winna całego zamieszania siłą swojego spokoju  trzymała towarzystwo w ryzach nie dopuszczając do zbiorowego wybuchu histerii.
Spektakl okazał się być wielkim sukcesem i najprawdziwszą  sensacją sezonu. Widownia w ilości sztuk 4 (miejscowi kuzyni ) klaskała jak oszalała za co została nagrodzona pudrowymi drażami owocowymi w kolorze majtkowego różu (fuj!)

PeeS. Czy w tej sytuacji, mimo, że odpowiedniej dokumentacji fotograficznej przedsięwzięcia brak, Zołza może  udział w spektaklu dołączyć do CV? Zwłaszcza, że rok później brawurowo zagrała tytułową rolę Małgosi, ale o tyn innym razem...

Źródło zdjęcia: http://www.zloterybki.co.uk/kontakt.html