Para mieszana (13)

- Nie, nie i jeszcze raz nie! Nie zostanę tu ani dnia dłużej - Rysiek ryczał, niczym ranny osioł – Nie pozwolę się wykorzystywać.
- Uspokój się – Tomek próbował załagodzić sytuację, ale każde wypowiadane przez niego słowo, wywoływało skutek odwrotny od zamierzonego.
-I ty myślisz, że sobie poradzisz beze mnie? O tu, słyszysz Tu! Mi kaktus wyrośnie – wrzeszczał, pokazując jednocześnie dłoń, na której to jakoby miała nastąpić uprawa kaktusów.
- Dobra, idź sobie. Możesz nawet już – Tomek machnął ręką i poszedł na zaplecze. Dość już miał handryczenia się z furiatem – Nie ma ludzi niezastąpionych – dodał wychylając się z za drzwi.
No tego, to się akurat Rysiek nie spodziewał. Jakiegoś przepraszania, skomlenia, próśb popartych odpowiednią podwyżką i obietnicą, że zrzeknie się na jego cześć, tego szefowania, ale nie tego, że każe mu iść.
- No? Na co czekasz? Potrzebujesz tego na piśmie?
Rysiek nie odpowiedział. Usiadł za przeszkloną ladą, w której leżały stosy kabelków, przejściówek i łączników.
- Nie ty, mnie Ciołku zatrudniałeś. I nie ty, będziesz mnie zwalniał. Dobre sobie – powiedział. – Ty, gościu, a może tobie chodzi o to, żebym ja dyscyplinarkę dostał, co?
Do końca dniówki zostały jeszcze dwie godziny. Bardzo długie godziny. Najgorsze, bo teraz ludzie kończą pracę i zaczynają się włóczyć po sklepach. Jedni przychodzą, bo czegoś potrzebują, a inni tak po prostu, szwendają się po sklepach z braku innego pomysłu na spędzenie czasu.
Szwendacze są najgorsi. Oglądają, podziwiają, zadają masę pytań i wychodzą.
Cała awantura z Koterbą Ryszardem, zaczęła się od tego, że Tomek wpadł na pomysł. Takie czasy, że trzeba się chwytać różnych dziwnych sposobów, żeby zarobić na kieliszek chleba. Każdy, najmniejszy zakup dokonany w ich sklepie, miał być premiowany punktami. Punkty potem można by zamienić na usługę, albo na jakiś towar drobny. Na szczęście Tomka, i ku wyraźnemu niezadowoleniu Ryśka, Boss, to znaczy Waldek, był pomysłem zachwycony.
Najgorsze było to, że przyszedł taki, niewiadomo skąd, zajął miejsce należne Ryśkowi, chociażby z racji stażu, i jeszcze śmie wpadać na pomysły. Dobre pomysły.

- Co jest chłopaki? – Waldek wpadł zdyszany do sklepu, tuż przed zamknięciem. Tomek właściwie nie był zdziwiony, wizytą bossa. Widział, jak Rysiek wychodzi na zewnątrz i gada coś do telefonu, wymachując przy tym rękama. 
Na wszelki wypadek, nic nie mówił, wolał poczekać na rozwój wypadków. Rysiek za to, miał bardzo dużo do powiedzenia.
Mówiąc, a właściwie krzycząc, cały czas wymachiwał w stronę Tomka oskarżycielskim paluchem.

- Albo ja, albo on – zakończył spektakularnie przemowę.
- Nie bardzo rozumiem, o co ci chodzi, ale mam wrażenie, że przestało ci się u nas podobać. Nie mam zamiaru cię zwalniać, ale jeśli czujesz, że masz dość, to z żalem, ale przyjmę twoją rezygnację.
Brawo! Boss wybrnął z sytuacji znakomicie. Perfekcyjnie zadał cios i czekał na reakcję. To się nazywa załatwianie sprawy w białych rękawiczkach. Tomek był pod wrażeniem umiejętności szefa. Ostatecznie nie od parady był psychologiem. Umiał rozmawiać z ludźmi. Skłonić ich do odpowiednich zachowań.
Rysiek zamilkł w pozycji żony Lota. Z rozdziawioną ze zdziwienia gębą. Nie spodziewał się takiej reakcji. To nie tak, miało być. Po pierwsze, szef miał trzymać jego stronę, bo, to on, jest ten fachowiec, a po drugie to na zbitą twarz, miał wyrzucić tego przybłędę. Racjonalizatora od siedmiu boleści.
- Ale… - zaczął. Boss nie dał mu jednak skończyć.
- Spokojnie. Nic nie mów. Przemyśl sprawę. I daj znać. Czy zostajesz, czy odchodzisz. Bo wiesz… muszę poszukać kogoś na twoje miejsce, w razie jakbyś się namyślił na „tak” – powiedział i zaraz dodał - I jak tam dziś utarg chłopaki? Ile jesteśmy do tyłu?
- Jakie do tyłu. No, co ty? - Tomek zaśmiał się. Wieści rodem z kasy fiskalnej, nie były rewelacyjne, ale i nie najgorsze – Jakoś idzie.
- E tam… takie gadanie – Waldek machnął ręką – księgowa ciągle narzeka. Muszę lecieć. To, do poniedziałku. Mam nadzieję, że jakoś się dogadacie, a jak nie to... – zrobił gest ręką symulujący rozmowę telefoniczna i już go nie było.
Nic dziwnego, że nie ma czasu na zajmowanie się sklepem. Prawdziwy interes i pieniądze, to on na kozetce, w swoim gabinecie uskutecznia. Coraz więcej ludzi potrzebuje terapii. Takie czasy. Złe, dla tych co sobie nie radzą i kokosowe, dla kozetkowych terapeutów.
Sklep zamykali w absolutnej ciszy. Żaden się nie raczył odezwać. Tomek zastanawiał się, jak sobie poradzi jeśli, Rysiek jednak podejmie decyzję, na „nie”. Ten drugi z kolei, myślał co zrobić. Nie honor zostać. A z drugiej strony rachunki, żona, dzieci i kredyt za plazmę, do spłacenia.
W drodze do domu, Tomek kombinował co zrobić, żeby jakoś niepostrzeżenie dostać się do mieszkania. Po tej awanturze, marzył tylko o tym, żeby położyć się i mieć wszystko, i wszystkich w nosie. Nie miał ochoty, ani na domowe klopsiki, ani na pogaduszki ze wścibską sąsiadką. Mimowolnie uśmiechnął się do tych myśli. No jaka ta Jacuńska była, taka była. Wścibska, gadatliwa, ciekawska, ale w gruncie rzeczy to fajna z niej kobitka. Zabawna i z poczuciem humoru. Wchodząc do klatki, zrezygnowany machnął ręką. Co by nie robił i tak nie zwieje przed sąsiadką. Jak pech, to pech. Nawet serialu, akurat o tej porze nie ma żadnego. A jak nie ma, to już ona każdego przypilnuje.
- Już myślałam, że nigdy nie dojdziesz z tej roboty. Ile można czekać? Ciebie to po śmierć posłać . To by człowiek jeszcze trochę pożył – zrzędziła. Życzliwie i z dobrego serca, ale jednak zrzędziła.
- „Wieczór taki piękny, że szedłem piechotą” pani Jacuńska – Tomek nie mógł się powstrzymać i użył ulubionej wymówki ojca, który zawsze tak Tuwimem odpowiadał matce, na pytanie „co tak późno?”
- Ty, ty nie bądź taki do przodu, wiesz. Łapy myć i do stołu – zarządziła i poszła do kuchni.
Smakowity zapach zasmażanej kapuchy, zupełnie stępił pokłady asertywności. Inna sprawa, że żołądek, też domagał się czegoś strawialnego.

- Przygotowałam dla ciebie Tomeczku, te dokumenty – powiedziała sąsiadka dolewając szczodrą ręką, kolejną chochelkę pomidorowej z ryżem.
- Dokumenty?
- No te przewozowe. Z  Wileńszczyzny, jak nas transportem tu wysłali. Oj, no przecież ci mówiłam.
Sąsiadka zamyśliła się na chwilkę po czym dodała,
- Zapisałeś sobie? To, co ci ostatnio opowiadałam?
- No pewnie. W punktach do rozwinięcia. I nawet zacząłem już rozwijać. Tylko jakoś mi nie idzie.
Tomek zrobił smutną minę, nie tyle z powodu blokady twórczej, co na myśl o utraconym kulinarnym raju. Umowa była prosta. On pisze, ona gotuje. W tej sytuacji wizja pełnego żołądka nieco się oddaliła.
- E tam. Głupie gadanie. Kiedyś napiszesz. Obejrzysz te papiery. Może ci się rozjaśni.
Tomek wstał od stołu z zamiarem natychmiastowego przystąpienia do oglądania.
- Gdzie!? Z tymi łapami?! To zabytki są. I pamiątki rodzinne. Zjesz, umyjesz łapy i możesz oglądać sobie.
Zrozumiał. Co więcej, nie miał za złe, że tak na niego warknęła. Jako nieodrodny i co więcej, pilny uczeń szanownej sąsiadki, miał wpojony szacunek do staroci. To znaczy do starych dokumentów i innych takich. Ze starociami, typu skarpetki obchodził się bezlitośnie. Wyrzucał i już.
- Przepraszam. Ma pani rację. Co na drugie? – zainteresował się, pociągając z lubością nosem.
- Schabowe i kapusta zasmażana – odpowiedziała udobruchana – To ja ci dziś, taką śmieszną historyjkę opowiem, bo wiedzę, że ty dziś z humorem coś nie za bardzo. I nawet zagadywać nie muszę, że tu, o tego Ryśka chodzi. Co? Nie, nie odpowiadaj i tak wiem swoje - monologowała, podczas gdy facet naprzeciwko, pochłaniał górę żarcia – Jak się do Polski przeprowadziliśmy, to znaczy jak nas tu przywieźli, to tu jeszcze było sporo Niemców. Niektórzy wcale nie chcieli wracać tam, bo tu się porodzili, tu mieli rodziny i majątki. Naraz, przychodzi taki w białej koszuli i czerwonym krawacie i mówi, że mają się spakować i wyjechać. I zostawić dorobek całego życia. Bronili się. Ale, to tylko niektórzy. Byli tacy, co bez żalu zostawiali wszystko i jechali, gdzie im kazali.
Wspominałam ci, że ja wtedy, to jakieś siedem lat miałam. Siusiumajtka taka i głupia. I wiesz, co myśmy kiedyś zrobili? Złapaliśmy takiego jednego szwabskiego dzieciaka. I go spraliśmy. Mocno. Tak, żeby zaczął płakać.
- Ale po co? – Tomek nie bardzo rozumiał tok myślenia sąsiadki i jej młodocianych kamratów.
- A widzisz, bo myśmy chcieli usłyszeć, jak się płacze po niemiecku.
- Co?
- Ano nic. Płakał, tak samo jak my.
Tomek spojrzał na Jacuńską, która uśmiechała się do wspomnień. I też się uśmiechnął. Bo wyobraził sobie, jak starsza pani tłucze małego chłopca w krótkich spodenkach po głowie i czeka, aż ten zacznie ryczeć. E… wróć! Przecież, ona wtedy była mała. I miała kokardki we włosach. Mimo najszczerszych chęci, nie potrafił wyobrazić sobie siedzącej przed nim kobiety, w krótkiej sukience i z mysimi ogonkami przy uszach.
- Miałem ciężki dzień. Pójdę już - Tomek wstał od stołu - Dziękuję za obiadek. Jak zwykle paluszki lizać.
- Lepiej umyć - sąsiadka mruknęła, uśmiechając się pod nosem.
- Słucham?
- Nie nic, tak sobie mruczę. Będziesz coś pisał dzisiaj?
- Spróbuję, ale…
- Bo ty, to się chyba za szybko poddajesz, wiesz? Notatki zrób, a jak już będzie ta no, wena, czy jak jej tam, to wtedy poleci serią. Jak z karabinu.

CeDeeN...