Czyn

Są takie czyny, których się nie zapomina.  Mimo upływu  czasu, zmiany ustroju, upodobań kulinarnych i seksualnych oraz zmiany powierzchni kwadratowej czoła. One, te czyny tkwią w zakamarkach pamięci i przypominają się w najmniej oczekiwanym momencie. Albo pod wpływem chwili, telewizyjnego trajkotania czy też po prostu za sprawą kalendarza.
Czyny jak powszechnie wiadomo dzielą się na dobre i z gruntu złe. To oczywiście tylko podstawowy podział. Takie konary. Do każdej z nich można domalować gałęzie, a do nich gałązki.
Jako że o czynach złych nalezy zapominać i raczej ich w pamięci nie przechowywać, mnie przypomniał się taki który z założenia miał być chwalebny. Może nie w sensie doniosłości od razu, ale przydatności. Społecznej.

Zwykle czynić dobro należało w niedzielę, w dzień wolny od obowiązków. Nie ma dziwne. Przecież będąc w pracy, w szkole czy na uczelni należało skupić się na rzetelnym wypełnianiu obowiązków ku chwale i rozwojowi ojczyzny (w pewnym sensie) niepodległej. Byli tacy co się migali, za nic sobie mając wszystko i wszystkich. A zwłaszcza wszelkie społeczne inicjatywy. I prowadzili pasożytniczy żywot, szukając tak zwanego murzyna do czarnej roboty.
Wielu jednak, po wezwaniu ojca narodu szło. Do łopat, do mioteł, do taczek... Wielu też wracało w stanie wskazującym na zmęczenie. Bo to wiadomo; człowiek jak się narobi, w słusznej sprawie łopatą namacha to i pić się chce. A że społecznik nie koń, wody nie pije to  i nic dziwnego, że często po powrocie styranego czynem człowieka do domu, z ust stroskanej małżonki padało sakramentalne pytanie;
- Gdzie byłeś?! Pijaku jeden!
- Naczynie - odpowiadał nieco bełkotliwie stojąc na chwiejnych nogach
- Ta! Na czynie! - pani żona czy też inna, mniej prawowita właścicielka wyciągała zza pazuchy kuchennego fartuszka w kwiatki narzędzie mordu w postaci wałka do ciasta.
- Naczynie, bo będę rzygał! - dodawał społecznik i padał. Na twarz.

Źródło zdjęcia w sieci: http://www.film.org.pl/prace/alternatywy/alternatywy3.html