Żmija

Razu pewnego, pewna Zołza wybrała się na wycieczkę. Żeby było śmieszniej nie sama tylko z grupą rozwrzeszczanych nastolatków płci obojga. Oto wrażeń powycieczkowych cześć pierwsza.

Kto był na pustyni? Proszę nie odpowiadać. Pytanie było z gatunku; retorycznych i miało na celu tylko i wyłącznie wprowadzenie w nastrój. Pustynny.


Pogoda dawała się we znaki dosłownie wszystkim. Ognista kula zwana słońcem wyrabiała 200% normy. Efektem były stróżki potu płynące wzdłuż rozgrzanych ciał... zarówno pedagogicznych jak i uczniowskich.
Z przyczyn natury geograficzno-ekonomicznych za pustynię robiły wydmy pełzające w Słowińskim Parku Narodowym. Radziły sobie, owe wydmy, doskonale. Nic a nic nie ułatwiały zadania. Wręcz przeciwnie. Gdyby umiały mówić, powitały by nas gromkim;
- Tadammmmmmmmmmm! Chcieliście pustyni to ja macie!
Umęczeni beduini, bez wielbłądów ale za to z plecakowymi garbami snuli się wzdłuż wyznaczonego szlaku i dogorywali. Woda dawno wyschła, kanapki się zjadły a końca trasy jakoś nie było widać. Jeden z wędrowców, którego dopadło zwątpienie i  chyba zaczęło mu być wszystko jedno (takie przynajmniej sprawiał wrażenie) nieopatrznie zboczył ze szlaku....
- Stop! - pan przewodnik wrzasnął ile sił w suchym gardle. Zbłąkany spojrzał niemrawo w kierunku skąd dochodził ostrzegawczy sygnał i posłusznie stanął w miejscu. I nawet nie padł.
- Żmije! Uwaga na żmije! - przewodnik wyglądał na mocno zaniepokojonego.
- Gdzie? - słowo "żmija" podziałało na uczniowską brać jak wiaderko zimnej, no powiedzmy letniej wody. panienki zapiszczały donosnie skutecznie odstraszając nie tylko żmije ale i każdego innego zwierza. Meska część populacji wydęła piersi gotowa bronić siebie i panien. Wszyscy, jak jeden, ożywili się i z zainteresowaniem zaczęli spoglądać w stronę domniemanego legowiska żmij.
- Zygzakowata? - zapytał ten najciekawszy.
- Noooo... - przeciągle odpowiedział przewodnik i otarł pot z czoła, rękawem zwisającej przy pasie bluzy
- To ja ją siekierką załatwię! - odezwał się rezolutnie najodważniejszy i zamachał łapkami.
- No wiesz?! - wyraziłam niezadowolenie resztką sił - Trzeba szanować wszystkie formy życia!
- Tak - przewodnik poparł mnie - Tu jest pełno żmij i kleszczy. Oraz innych stworzeń. Nie można ich zabijać tak po prostu. Nigdy nie możecie mieć pewności kiedy wam się taka żmija może przydać.
- A po co nam żmija? - pytanie zadane z lekceważeniem nie pozostało jednak bez odpowiedzi. Pan przewodnik najwyraźniej dobrze odrobił lekcję.
- Bo z jadu żmij robi się lekarstwa. I to takie ratujące życie! Ich jad jest wykorzystywany jako surowica jak cię inna dziabnie. A jak będziesz miał stare gnaty to się będziesz maścią z jej jadu smarować. I krwotoki wewnętrzne się tym leczy. A nawet na silne bóle przy nowotworach pomaga. Taka żmija.
- Aha... - westchnienie wyrwało się z całego szeregu młodych piersi. Chyba dotarło. Takie przynajmniej sprawiali wrażenie.
- A proszę pana, a do czego nam kleszcze? - zapytało nieśmiało mikrego wzrostu dziewczę z warkoczykiem.
Pan przewodnik na chwilę zaniemówił. Jednakowoż on nie z tych co to języka w gębie zapomnieli. Już miałam mu przyjść ku pomocy, kiedy odpowiedział gładko i zgodnie z naszą narodowa tradycją;
- Kleszcz jest nam potrzebny po to żeby ugryzł sąsiada...