Idolka moja

-
Wczoraj miałam spotkanie z bardzo miłą i mądrą kobietą.
Pierwsze twarzą w twarz. Wcześniej przemawiała do mnie z kartek swoich książek.


- I coś ty mi tu przyniósł? Żadnej Bridget Jones nie będę czytała. Oryginał mi się nie podoba, to tym bardziej jakaś marna podróba. - zrzędziłam. Jako osoba cierpiąca na katar miałam prawo.
Książka jednak została. Z nudów, no bo co robić, skoro wszystko przeczytane, a w telewizji same gnioty, zaczęłam jednak ją czytać. I nie żałuję. Od tamtej pory przeczytałam wszystko co ta pani popełniła.
I dla dzieci, i dla młodzieży i dla dorosłych.
Śmiała się jak jej to wczoraj opowiadałam.


Mam z nią jeszcze jedną wspólna cechę. Obie nauczyłyśmy się czytać książki na "Dzieciach z Bullerbyn".
Niestety to wszystko co nas łączy... a chciałoby się więcej :)
Oto Ona. Autorka przezabawnej Buby, fantastycznej Puszki, cudnych Myślinek, rewelacyjnego Terenu prywatnego, głębokiego Gobelinu, ... BARBARA KOSMOWSKA


PeeS.
Jeszcze taka mała anegdotka ze spotkania autorskiego gdzieś tam...
Po skończonym spotkaniu, do pani Kosmowskiej podeszła mała, nieśmiała dziewczynka i cichutko zapytała:
- Proszę pani, a ile pani jeszcze książek napisze?
- Nie wiem - odpowiedziała pisarka - ale mogę ci obiecać, że będę pisała do końca życia.
Dziewczynka popatrzyła na panią, pokiwała główką i ze smutkiem stwierdziła
- Hmmm to pewnie ze dwie...

Komentarze

  1. Nika30 października 2009 12:39

    Zazdraszczam jak nie wiem co. Bardzo lubię książki Barbary Kosmowskiej. Mądra ,spostrzegawcza ,wrażliwa kobietka spoziera z kartek jej powieści:)Odkąd przeczytałam "Teren prywatny " poluję na wszystkie jej książki:)buziak zołzik:)

    OdpowiedzUsuń
  2. Nivejka31 października 2009 08:49

    Pozdrowię ja od ciebie:)))
    Z pewnego źródła wiem, ze piszą się następne :)))

    OdpowiedzUsuń
  3. ART-D3 listopada 2009 00:54

    Nie ma to jak dobra książka nic tego nie zastąpi. A jeśli chodzi o anegdotkę to mój śmiech było chyba słychać w promieniu kilku kilometrów, dzieci są niesamowite :))) Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  4. Ania Włodarczyk vel Truskawka8 listopada 2009 23:56

    Anegdotka cudna! :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Sprawa się rypła

-
Obraz
Z Nadwornym jest jak z ciotką. Tą przysłowiową. Bo gdyby ona miała wąsy to by była wujkiem, a gdyby Nadworny nie pierdutnął z rozmachem drzwiami przy wchodzeniu to by nie był sobą. Czasami mam wrażenie, owo pierdutnięcie euforyczne jest kwintesencją jego nadworności. Na szczęście wrażenie jest chwilowe i zdarza się niezwykle rzadko. Szyby w oknach wyglądały na zadowolone. Z rozmachem zamknięte drzwi strząchnęły z nich resztki porannych łez. A skoro one, to i ja nie mam nic przeciwko. Wszak przyzwyczajona jestem. I do huku nawykła. - Ty chyba masz jakiś problem - powiedziałam jak już dopełniliśmy rytuału powitania. Nadworny wytarł resztki szminki z policzka i w sposób wielce znaczący uniósł prawą brew ku górze. W tłumaczeniu na język ludzki miało to oznaczać ni mniej ni więcej tylko; - Czego się czepiasz kobieto? - Ja? Ależ ja się nie czepiam - odpowiedziałam na niezadane pytanie i sobie poszłam. Kawy wszak gościowi wypadało zaparzyć. Bo nie dość że zziębnięty to jeszcze z całą pe
Czytaj więcej

O złamanej nodze

-
Obraz
... dzisiaj będzie. Nadworny wpadł. Jak zwykle, bez zapowiedzi. I nie było by w tym absolutnie nic dziwnego gdyby nie fakt, że zegar wskazywał ledwie siódmą z minutami. Barbarzyńska godzina. - Wpadłeś na śniadanie? - I na kawę. Oczywiście - wysapał bez ceregieli sięgając po moją. Kawę. - Oczywiście... - warknęłam niemal wściekle. Niemal bo na Nadwornego gniewać się jakoś dziwnym zbiegiem okoliczności nie umiem, a i niczemu nie jest winny, że dzisiaj wyjątkowo nie miałam ochoty iść do pracy. No po prostu niechciej mnie dopadł.
Czytaj więcej

Bluszcz

-
Obraz
- W herbaciarni na rynku, za piętnaście minut? - Dobrze - rzuciłam w słuchawkę. Bratu się nie odmawia. Zwłaszcza jak ma głos ocierający się o rozpacz. Kiedy weszłam już tam był. Siedział pochylony nad stołem, obracając w ręku kieliszek koniaku. - Dla ciebie zamówiłem herbatę - powiedział wstając - Taką jak lubisz. Jaśminową. Mój brat. Porządny , zaradny i łebski facet. Mama zawsze powtarzała, że tej co go w końcu upoluje na męża, nawet ptasiego mleka nie zabraknie. Skończył porządne studia, porządnie zarabiał i w ogóle to porządny facet z niego. Jedno co mu w życiu nie bardzo wyszło to ona. Renata. Ale on się nie skarżył. Robił swoje. Zarabiał, budował, urządzał i kochał ją mimo wszystko. Była kobietą, która wybrał i matką jego synów. - Mam dość - powiedział i jeszcze bardziej się pochylił - Takie życie pół na pół, na dwa domy, jest nie dla mnie. Jeszcze rok temu pracował w Polsce, na miejscu. Od poniedziałku do soboty. Od siódmej rano do dwudziestej. Jak w kieracie. Do domu wracał zmę
Czytaj więcej