Wieczorowa piżamka

Dostałam wczoraj prezent. Wcale nie z okazji braku okazji, tylko na urodziny. I zaznaczam, że wcale nie była to trumna, ani wieczne pióro, którym miałabym podpisać testament. Ten prezent to śliczna piżamka w różowe słonie. Słonie z trąbami do góry - bo tylko takie się liczą. Podobno. W związku z piżamką, oraz czasem urodzin rzecz jasna, przypomniała mi się pewna historyjka, która to zdarzyła się dawno dawno temu, kiedy byłam piękna, młoda i niecałowana... Chociaż ... nie to niecałowana, to chyba powinnam jednak wydeleytować;)

Praktyki studenckie po pierwszym roku studiów miałam w przedszkolu. Do tegoż przybytku uczęszczał mój ulubiony przedszkolak (wówczas ulubiony, bo teraz to zdecydowanie mój syn bije go na głowę) niejaki Arnold W.
Arnoldzik był zakochany we mnie po czubki odstających uszu i za nic nie mógł się rozstać, jak już przychodziła pora odbieranek. Tym razem jednak, to ja musiałam wyjść wcześniej,....
 - Arnold - mówię do kleszcza, który przypiął sie do mojej nogi i za nic nie chciał puścić- Musze iść, jadę do Warszawy i zaraz spóźnię się na pociąg.
- Do Warszawy? - zainteresował się nagle i o dziwo puścił - Ja też jadę do Warszawy . Dzisiaj. Z mamą.
- O! No widzisz. To może się tam spotkamy? - no normalnie zaproponowałam facetowi randkę. Co z tego, że nieletniemu? W papierach stało, że płeć męska wczesnoprzedszkolna.
- Pewnie! - ucieszył się wyraźnie.
- To gdzie się spotkamy? Bo nie wiem jak mam się ubrać. Wieczorowo, czy normalnie...
Młody zamyślił się, a pochwili wypalił;
- Może być wieczorowo. Ja też wezmę piżamę.....