Hej kolęda!

Tadaaaaaaaaaaam!!!
Wczoraj ostatecznie usunęłam z domu trupa.

A dziś ostatnie jego pozostałości, czyli  igły. Małpy jedne się powbijały w dywan i ni huhu, nie chciały się poddać sile odkurzacza. Musiałam osobiście się pofatygować i rencamy zbolałemi dziadostwo jedno usunąć.

A wszystko przez prababkę. Zuzanna jej było. I księdza proboszcza miłościwie nam we Wsi Nadmorskiej panującego.

Przez prababkę bo ona nigdy nie pozwoliła rozebrać choinki dopóty dopóki ksiądz z wizytą duszpasterską nie raczył zawitać. I wcale jej nie obchodziło, że w kącie zamiast choinki stoi jakieś na wpół obsypane straszydło. Miała stać i już. Tak się narodziła, świecko - kościelno - rodzinna tradycja. Prababka Zuzanna, nie żyje już kilkanaście ładnych lat, a my ... no cóż. Stosujemy się do zaleceń starszyzny rodu.

A przez proboszcza, bo tyle razy mu mówiłam, że ma inaczej planować łażenie po chałupkach. Od naszej mańki ma zaczynać. Nadaremno, jak widać.
Może to taka jego z kolei, rodzinna tradycja?

W każdym razie pleban miał szczęście, że przybył jeszcze przed ostateczną katastrofą estetyczną. Że coś tam jeszcze zielonego na drzewku było. Na wszelki słuczaj omijaliśmy to tałatajstwo łukiem szerokim, żeby nie pogarszać i tak fatalnego stanu.

Sama wizyta, nie wiedzieć czemu zwana duszpasterską, trwała około minut ... kilku (zapomniałam włączyć stoper).
Proboszcz nawet usiadł! Kilka standardowych pytań, koperta w łapę i myślałam, że sobie pójdzie grzecznie molestować sąsiadów, ale nie... wyraźnie na coś czekał. Tylko na co?
- Kawy, herbaty? Ksiądz się napije? - zapytałam uprzejmie.
- Nie dziękuję - równie uprzejmie odpowiedział.
- To może naleweczki? Domowego przemysłu mam  - kusiłam. A ten nic. Nie to nie łaski bzy.
I sobie siedzę. Do Teleexpressu jeszcze trochę, zdąży mu się znudzić.

- No? - raczył się odezwać patrząc nerwowo na zegarek.

- Co no? Prze pa... to znaczy proszę księdza?

- No dowcip. Zawsze pani opowiada.

Faktycznie. Coś tam sobie przygotowuję na okoliczność. Tylko nie wiedziałam, że on tak to lubi. Można by rzec, że łaknie tej wizyty i tego dowcipu jak kania dżdżu.

 - Zapomniałam! Ale opowiem za to autentyka.

Proboszcz rozsiadł się wygodnie w fotelu w oczekiwaniu na opowieść. Zupełnie niepotrzebnie bo anegdotka krótka. 

- W październiku, latałam na różaniec - zaczęłam - Wie ksiądz,  córka komunistka.

- No tak, wiem.

- No i oczywiście tego oto niegrzeczniuchna ciągałam też ze sobą - wskazałam na syna, który akurat dobierał się z nożyczkami do jego kiecki.

Młody dawał w kościele równo. Z reguły chodziłam z nim po plaży w tym czasie, ale wtedy akurat padał deszcz. I ogólnie to pogoda do... to znaczy do niczego była.

 Proboszcz przytaknął.

- No. I jak było "chwała ojcu i synowi..." To młody wrzasnął:

Mamo! To o mnie! Bo ja jestem synem!

PeeS.
Przy okazji to mi się dowcip przypomniał.
Ksiądz przyszedł "po kolędzie"  i na zakończenie obdarował dzieciaczka obrazkami.
Mały przygląda się z ciekawością  i w końcu pyta:
- A z dinozaurami nie masz?

Źródło zdjęcia w sieci