Jak będę duża...

Ja, Zołza, świadoma praw i obowiązków wynikających z posiadania bloga, wszem i wobec wyznaję, że  lubię; szybkie samochody, aromatyczną kawę, dowcipnych mężczyzn, jeansy, pralkę automatyczną, dobre jedzenie, książki oraz Nadwornego. Podana kolejność absolutnie przypadkowa.
To, że Nadworny się napatoczył, przypadkiem jednak nie jest. Został zawezwany w trybie pilnym.  Niczym nieuzasadnionym. Trochę mu się dziwię. Mrozisko za uszy targa i w nos szczypie, a ten przyspacerował sobie przez pół miasta.  Będąc w połowie drogi  zadzwonił;
 - Zimno! Cholerka. Kawy! - wysapał zamarzającym gardłem, i żebym się niuansów nie czepiała dodał -Poproszę.
Rozłączył się, bo gadanie przy takiej temperaturze grozi odmrożeniem migdałków.
Swoje przybycie zaanonsował  tradycyjnym pierdutnięciem drzwiami. Dodatkowym efektem wtargnięcia do świątyni wiedzy, były opary zimna, które za sobą przytargał.
Jako jednostka ludzka wyjątkowo mało odporna na nieszczęścia bliźniego swego, posadziłam zmarzlucha na krzesełku i wcisnęłam w czerwone łapska gorący kubek z równie gorącą kawusią.
- No? Co jest? - zapytał, jak już nieco odtajał.
- Właściwie to nic - odpowiedziałam - Ot tak po prostu...
Nadworny spurpurowiał. Dosłownie. Tym razem ze złości.
- Że nic, to mi mogłaś telefonicznie obwieścić! - wydarł się - Ty wiesz, babo ile jest mrozu?
- Nie wiem - odpowiedziałam zgodnie z prawdą - Szczęśliwie nie posiadam termometru.
- A co tu ma szczęście do tego? Chcesz to ci kupię. W prezencie!
- Nie, dziękuję. Wyznaję zasadę, że jak o czymś nie wiem to tego nie ma.
- Chcesz powiedzieć że nie ma mrozu??? Tylko dlatego, że nie wiesz ile jest stopni??? - pytajniki mnożyły mu się w oczach - Wariatka!
- O, wypraszam sobie! - powiedziałam i dla spotęgowania efektu, strzeliłam focha -  Dopuszczam co prawda możliwość, że mam lekko zwichrowaną osobowość, ale żeby od razu wariatka?
Nadworny milczał. Pewnie trawił złość na moją beztroskę i brak uczuć wyższych.
- No a może jednak coś się stało? Co? - zapytał z taką nadzieją, że żal było patrzeć. I słuchać.

Jasna higieniczna, no! Jak trzeba to się żaden pomysł do głowy nie przypałęta!
- Wiesz jakie pytanie zadał mi mój syn? Wczoraj? - zapytałam z nadzieją, że go jednak udobrucham.
 - A co ja? Wróżka? - burknął  jeszcze niby naburmuszony, ale tak naprawdę to złość wyparowała z niego wraz z przytarganym zimnem.
- No to ci powiem - w tym miejscu zrobiłam pauzę, dla podkreślenia wagi tego co za chwilę miałam powiedzieć - On, syn znaczy zapytał, posilając się nabożnie pierniczkami w polewie czekoladopodobnej  nadzianych jakąś marmoladką i popijając to....
- Dobra! Podjadał, popijał. Potem pewnie beknął - warknął - Bardziej niż menu, interesuje mnie co powiedział.
- Zapytał - znowu strzeliłam focha
- Słuchaj! Sobie grabisz! - wysyczał, nic a nic nie wzruszony.
- Dobra. Nie chcesz literackiej otoczki to nie - powiedziałam i nie chcąc nadużywać jednego środka wyrażania dezaprobaty wystawiłam język w pełnej okazałości - Zapytał mnie kim ja chcę zostać. Jak będę duża!
- No i co?
- Rany! Nadworny, poddałeś mózg hibernacji? Przecież ja jestem duża. To znaczy dorosła jestem.
- Jesteś pewna? - zapytał. I to całkiem poważnie.
- No! Raczej...
- Czyli jednak nie do końca pewna.
  Chciałam polecieć jakimś banałem w stylu, że pewna to podwyżka cen energii, albo mucha w ciąży, ale wolałam nie drażnić lwa. Zamiast tego dorobiłam nam po jeszcze jednym kubasku kawy.
- Nigdy nie miałam pomysłu na siebie. Może jakby jeszcze raz? To byłabym kimś innym. Co? - snułam refleksje.

- Ale kim?
- No tego właśnie  nie wiem....
Podobno dzieci wiedza więcej niż nam się wydaje... Może powinnam pociągnąć syna za język? 
Nigdy nie jest za późno, żeby coś zmienić.

Może jakieś pomysły? Sugestie? Tak na wypadek gdyby Junior wpadł na pomysł,  że powinnam zostać kosmonautką albo robić zawrotną karierę jako cyrkowa artystka;)))

Źródło zdjęcia w sieci