Bluszcz

- W herbaciarni na rynku, za piętnaście minut?
- Dobrze - rzuciłam w słuchawkę. Bratu się nie odmawia. Zwłaszcza jak ma głos ocierający się o rozpacz.
Kiedy weszłam już tam był. Siedział pochylony nad stołem, obracając w ręku kieliszek koniaku.
- Dla ciebie zamówiłem herbatę - powiedział wstając - Taką jak lubisz. Jaśminową.
Mój brat. Porządny , zaradny i łebski facet. Mama zawsze powtarzała, że tej co go w końcu upoluje na męża, nawet ptasiego mleka nie zabraknie. Skończył porządne studia, porządnie zarabiał i w ogóle to porządny facet z niego. Jedno co mu w życiu nie bardzo wyszło to ona. Renata. Ale on się nie skarżył. Robił swoje. Zarabiał, budował, urządzał i kochał ją mimo wszystko. Była kobietą, która wybrał i matką jego synów.
- Mam dość - powiedział i jeszcze bardziej się pochylił - Takie życie pół na pół, na dwa domy, jest nie dla mnie.
Jeszcze rok temu pracował w Polsce, na miejscu. Od poniedziałku do soboty. Od siódmej rano do dwudziestej. Jak w kieracie. Do domu wracał zmęczony. Nic tylko siusiu, paciorek i spać. Z chłopakami widywał się praktycznie tylko w niedzielę. I tak to sobie trwało. Dzień za dniem, tydzień za tygodnie, aż dostał propozycję z jednej strony intratną, a z drugiej nie do odrzucenia. Miał się przenieść z całym dobrodziejstwem do Londynu. Zarobki super. No i najważniejsze - praca od poniedziałku do czwartku. Renata zdecydowanie odmówiła wyjazdu, ze względu na rodziców. Powód idiotyczny i wydumany. Rodzice po pierwsze mają się dobrze, po drugie mieszkają kilkaset kilometrów dalej, a po trzecie odwiedza ich średnio dwa razy do roku. Grzegorz nie wnikał. W czwartek pakował walizkę, wsiadał w samolot i wieczorem był już w domu. W poniedziałek, skoro świt wyruszał w drogę powrotną.
Kiedyś przyleciał z wieścią rewelacyjną, że firma w której pracował zaproponowała pracę również Renacie. Odmówiła. Bo rodzice.
- Pojedziesz ze mną na weekend? - zapytał nie podnosząc oczu znad stołu.
- Ja?
- Ty. Załatwiłem fajny hotel. Ale ona akurat teraz musi do rodziców jechać.
- Przecież ich nie znosi. Irytują ją - powiedziałam zanim zdążyłam się ugryźć w język. Już dawno temu obiecałam sobie, że nigdy nie będę źle o niej mówić. Żeby go nie dobijać.
- I co z tego? Widocznie ja irytuję ją bardziej.
Zamilkł. Nie wiem o czym myślał, ale ja myślałam o tych pięciu latach, które jej poświęcił. Chorowała, miała operację, groziła jej całkowita utrata wzorku. Zrobił to co powinien i to co nakazywała mu przyzwoitość. Szkoda, że ta sama przyzwoitość nie nakazuje Renacie zrobić czegoś dla niego.
- Co masz zamiar zrobić?
- Nie wiem. Ale wiesz, mam dość tego wzbudzania we mnie poczucia winy. Przecież tak naprawdę to nic jej tu nie trzyma - powiedział i przechylił kieliszek. Do dna.
Moja bratowa, wie jak się w życiu ustawić. Jak być bluszczem. Owinąć się wokół faceta. Czerpać z niego nie dając w zamian nic.
- Ona chyba jest jednak egoistką wiesz?
- Wiem. Ale...
- Ale? - przerwał mi - Jest w ogóle jakieś ale?
- Jest. Bo tak naprawdę to każdy z nas jest egoistą. Różnica między tobą, a nią polega na tym, że Ty jesteś egoistą względnym, a Renata bezwzględnym...

Źródło zdjęcia w sieci