Paweł

-
Wspomnienia minionych lat są w naszej pamięci jak sceny z filmu.
Kiedy myślę - Paweł, widzę...

Pokój
Nic nie było tak ważne jak aparat, obiektywy, rolki z kliszami i ... stary parasol oklejony folia aluminiową. Reszta po prostu była.
- Przewróciło się?
- E... no , niech leży!

Rozmowy
- Czy ty babo, spać nie możesz? Tylko się po radiach szlajasz? Po nocy? - zapytał żartem
- Skąd wiedziałeś, że to ja?
- Bo tylko ty masz na tyle tupetu, żeby takie bzdury mówić takim pewnym głosem!

Marzenia
Kalendarz wrzeszczy czerwcem, w sercu maj, w kieszeni zdana matura , a świat stoi otworem...
Siedzimy na kładce, nad rwącą rzeczką, moczymy pięty i zajadamy czereśnie.
- Kiedyś będę słynnym fotografem - powiedział wypluwając pestkę
- Acha. Ja też będę sławna, ale jeszcze nie zdecydowałam w jakiej dziedzinie...
- A ja, będę podróżował i będę robił najpiękniejsze zdjęcia na świecie!
- Będziesz!
Na to przyszedł taki jeden, z gatunku mocno stąpających po ziemi;
- Wam to tylko siatkę na motyle i na łąkę. Marzyciele!

Chcę wierzyć, że Paweł nadal marzy. Że biega po niebieskiej łące i łapie motyle w kadr aparatu...
Do zobaczenia... kiedyś...


Śmierć nigdy nie przychodzi w porę. I uświadamia nam jak wielki duchem człowiek jest malutki i nic niemogący wobec sił natury, choroby czy wreszcie w obliczu wielkiej rozpędzonej Scanii, która jednym dotknięciem miażdży życie czterdziestojedno letniego faceta. Doskonałego fotografa. Fotoreportera...



Źródło zdjęcia w sieci

Komentarze

  1. Akular2 marca 2010 10:23

    ;-)))) Przytulam ....

    OdpowiedzUsuń
  2. Ida2 marca 2010 10:30

    Pozdrawiam cieplutko...

    OdpowiedzUsuń
  3. Florentyna2 marca 2010 10:32

    Serdeczne myśli ślę...

    OdpowiedzUsuń
  4. Mira2 marca 2010 10:33

    :((((

    OdpowiedzUsuń
  5. jazz2 marca 2010 10:40

    :*

    OdpowiedzUsuń
  6. Czarny(w)Pieprz2 marca 2010 10:42

    Jak dobrze, że mamy wspomnienia. I marzenia.

    OdpowiedzUsuń
  7. Mała Mi2 marca 2010 10:57

    Wspomniania potrafią człowieka wyrwać z dnia dzisiejszego.. :) niesamowita sprawa :) ciekawe czy mu się udało....

    OdpowiedzUsuń
  8. Anonimowy2 marca 2010 11:30

    oj, ja też ostatnio jakoś krążę myślami wokół mojego ,,Pawła"... też marzył, choć o czymś innym.

    OdpowiedzUsuń
  9. Kaja2 marca 2010 12:24

    (*)

    OdpowiedzUsuń
  10. Gosia2 marca 2010 12:27

    Smutne, ale piękne,że mieliście (i masz jak sądzę) marzenia.
    Przytulam mocno

    OdpowiedzUsuń
  11. Jolanta Chrostowska-Sufa2 marca 2010 12:40

    Wzruszona... zamyślona... przesyłam serdeczne uściski... Nivejko, pięknie.

    OdpowiedzUsuń
  12. Ken.G2 marca 2010 12:48

    Smutno...

    OdpowiedzUsuń
  13. Artek2 marca 2010 13:22

    Dobrze zachować miłe wspomnienia:)

    OdpowiedzUsuń
  14. West2 marca 2010 13:54

    Bardzo smutne i bardzo piękne:)

    OdpowiedzUsuń
  15. Sylwia2 marca 2010 14:06

    Czasami chce się wykrzyknąć jak Zygmunt (chyba) z "Pokoju" Uniłowskiego - "Boże, jak bym Cię złapał w swoje ręce!".

    OdpowiedzUsuń
  16. Nika2 marca 2010 14:11

    Na takie "okrucieństwa" Losu brakuje słów i nigdy nie można znaleźć w nagłym i niespodziewanym odejściu sensu.Dlaczego tak się stało ,dlaczego stać się musiało? Przytulam bardzo mocno zołziczko:)

    OdpowiedzUsuń
  17. Andrzej2 marca 2010 16:44

    Pięknie pamiętasz:)

    OdpowiedzUsuń
  18. Holden JAREK Cyprian 2 marca 2010 18:01

    piękne wspomnienie, tragizm, który niby koi, a tak boli...

    OdpowiedzUsuń
  19. Beatta2 marca 2010 20:26

    Tylko sztuczne kwiaty nie więdną...

    OdpowiedzUsuń
  20. Unknown2 marca 2010 21:17

    Każda śmierć wyprowadza mnie z równowagi choć od lat próbuje się do nie przygotowywać. Ale 40-letnia zabija mnie na chwilę, podnosi do góry, trzepie po sufitem i z łoskotem wali o ziemie. Leżę tak długo a obolałe ciało długo czuje ten upadek. Zwyczajnie zbyt długo. Poradzić na to nie można niczym. pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  21. Margarithes2 marca 2010 21:49

    Pozostawił po sobie piękno, utrwalił!
    I kochana, utrwalaj, pisz, żeby ślad nie zaginął!

    Pięknie pamiętasz :)

    OdpowiedzUsuń
  22. Ewa P.2 marca 2010 22:06

    Najsmutniej jest tym, którzy zostają i wspominają, ale wspomnienia i pamięć to jedyne, co możemy dać. Trudno się z ty, oswoić.

    OdpowiedzUsuń
  23. Mijka2 marca 2010 22:42

    :(
    pięknie napisałaś.

    OdpowiedzUsuń
  24. Elliza3 marca 2010 01:05

    my, male pylki.
    ech.
    przemijanie mnie rozdziera na strzepy.

    OdpowiedzUsuń
  25. Alex :)3 marca 2010 14:31

    "Spieszmy się kochać ludzi- tak szybko odchodzą"
    Na śmierć nigdy nie ma dobrego czasu... Choć nie ma ich ciałem z nami, to zawsze są w naszej pamięci...

    OdpowiedzUsuń
  26. iw3 marca 2010 21:43

    Oj faktycznie, tylu dobrych ludzi odchodzi tak bez pożegnania, chociażby mogło przeżyć jeszcze tak wiele tak pięknych chwil!

    OdpowiedzUsuń
  27. Anonimowy5 marca 2013 00:21

    Hey! Would you mind if I share your blog with my myspace group?
    There's a lot of people that I think would really enjoy your content. Please let me know. Thanks http://www.kbdmania.net/, http://flupcommunity.de/index.php?do=/blog/52701/graj-online/

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

O złamanej nodze

-
Obraz
... dzisiaj będzie. Nadworny wpadł. Jak zwykle, bez zapowiedzi. I nie było by w tym absolutnie nic dziwnego gdyby nie fakt, że zegar wskazywał ledwie siódmą z minutami. Barbarzyńska godzina. - Wpadłeś na śniadanie? - I na kawę. Oczywiście - wysapał bez ceregieli sięgając po moją. Kawę. - Oczywiście... - warknęłam niemal wściekle. Niemal bo na Nadwornego gniewać się jakoś dziwnym zbiegiem okoliczności nie umiem, a i niczemu nie jest winny, że dzisiaj wyjątkowo nie miałam ochoty iść do pracy. No po prostu niechciej mnie dopadł.
Czytaj więcej

Sprawa się rypła

-
Obraz
Z Nadwornym jest jak z ciotką. Tą przysłowiową. Bo gdyby ona miała wąsy to by była wujkiem, a gdyby Nadworny nie pierdutnął z rozmachem drzwiami przy wchodzeniu to by nie był sobą. Czasami mam wrażenie, owo pierdutnięcie euforyczne jest kwintesencją jego nadworności. Na szczęście wrażenie jest chwilowe i zdarza się niezwykle rzadko. Szyby w oknach wyglądały na zadowolone. Z rozmachem zamknięte drzwi strząchnęły z nich resztki porannych łez. A skoro one, to i ja nie mam nic przeciwko. Wszak przyzwyczajona jestem. I do huku nawykła. - Ty chyba masz jakiś problem - powiedziałam jak już dopełniliśmy rytuału powitania. Nadworny wytarł resztki szminki z policzka i w sposób wielce znaczący uniósł prawą brew ku górze. W tłumaczeniu na język ludzki miało to oznaczać ni mniej ni więcej tylko; - Czego się czepiasz kobieto? - Ja? Ależ ja się nie czepiam - odpowiedziałam na niezadane pytanie i sobie poszłam. Kawy wszak gościowi wypadało zaparzyć. Bo nie dość że zziębnięty to jeszcze z całą pe
Czytaj więcej

Bluszcz

-
Obraz
- W herbaciarni na rynku, za piętnaście minut? - Dobrze - rzuciłam w słuchawkę. Bratu się nie odmawia. Zwłaszcza jak ma głos ocierający się o rozpacz. Kiedy weszłam już tam był. Siedział pochylony nad stołem, obracając w ręku kieliszek koniaku. - Dla ciebie zamówiłem herbatę - powiedział wstając - Taką jak lubisz. Jaśminową. Mój brat. Porządny , zaradny i łebski facet. Mama zawsze powtarzała, że tej co go w końcu upoluje na męża, nawet ptasiego mleka nie zabraknie. Skończył porządne studia, porządnie zarabiał i w ogóle to porządny facet z niego. Jedno co mu w życiu nie bardzo wyszło to ona. Renata. Ale on się nie skarżył. Robił swoje. Zarabiał, budował, urządzał i kochał ją mimo wszystko. Była kobietą, która wybrał i matką jego synów. - Mam dość - powiedział i jeszcze bardziej się pochylił - Takie życie pół na pół, na dwa domy, jest nie dla mnie. Jeszcze rok temu pracował w Polsce, na miejscu. Od poniedziałku do soboty. Od siódmej rano do dwudziestej. Jak w kieracie. Do domu wracał zmę
Czytaj więcej