Alergia

- Ty - dyrygent wskazał na mnie palcem. Długim i starannie wypielęgnowanym.
- Ja? - nie dowierzałam własnemu nieszczęściu - Ale dlaczego ja?
- Nie dyskutować! Grać! - takim stwierdzeniem uciął wszelkie dalsze rozmowy. Druga sekcja skrzypiec. Gdzieś na szarym końcu, szara myszka, z szarymi włosami, z szarą twarzą, w szarej sukience. Zaraz! Wszystko przez tę nieszczęsną sukienkę... Zawsze starłam się być szara. Niewidoczna. Siedziałam sobie unurzana w szarości i robiłam swoje. To znaczy grałam swoje.
- Koniecznie musisz założyć dziś tą sukienkę - matka wyciągnęła z szafy szmaragdowe cudo - Twój ojciec, słynął z elegancji. I ona na pewno też będzie miała piękną kreację .
- Z pewnością - odpowiedziałam z przekąsem - Bo to ją będą podziwiać, nie mnie.
Matka popatrzyła na mnie z wyrzutem.
- Żeby córka takiego ojca... - powiedziała i odeszła dostojnie.
Zawsze, odkąd pamiętam stawiała mi go za wzór. A ja nic, tylko gram. Bo lubię. I wcale nie chcę stać z przodu. Nie muszę być koncertmistrzem, jak kiedyś ojciec. Dzisiejszy koncert nie jest jednym z wielu. Wszystkie bilety, co do sztuki wyprzedane były już dawno. Nie będzie upojonej żytnią wyborową wycieczki zakładowej, ani znudzonych gimnazjalistów z popcornem. Sami melomani i miejscowe szychy. Ci, którzy się liczą albo chcą się liczyć. W odświętnym tłumie zapach naftaliny miesza się z subtelną wonią drogich perfum. Oni jeszcze nie wiedzą tego, co my wiemy. Że solistka, amerykańska gwiazda, cudowne dziecko zawiodło. Organizm wirtuozki odmówił posłuszeństwa. W ostatniej chwili. Szkoda, bo na próbie była cudowna. Nie mogliśmy oderwać od niej oczu. Wątła, wręcz filigranowa, eteryczna blondynka. Nikt by się nie spodziewał w niej takiej siły. Jak zagrała to wszyscy, nawet ten bufon od kontrabasu, byli pod wrażeniem. Dyrygent patrzył z zachwytem. Plotkarska altówka z drugiego rzędu mówiła, że robił maślane oczy. A teraz wybrał mnie. I nie chce przyjąć do wiadomości, że od miejsca na czele, wolę mój szary koniec. Na dodatek, wszyscy patrzą na mnie wilkiem. Tak podejrzliwie. Ten nowy flet, uśmiechnął się pod nosem, a altówki jak zwykle szeptały miedzy sobą. Waltorni, która jawnie kpiła, miałam ochotę pokazać język. Tylko wiolonczelistka mrugnęła do mnie w geście solidarności.
- Partię solistki zna? - zapytał dyrygent wyrywając mnie z zamyślenia.
- Znam - odpowiedziałam cicho - Ale ja...
- No! A jakby zapomniała, to w nutach umie czytać. Poradzi sobie - dyrygent nie dopuszczał mnie do słowa
Poradzi sobie... pewnie. Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić. Trema mnie zeżre. Będę musiała tak stanąć, oko w setki oczu i zagrać, a jedyne, na co mogę liczyć to dyrygent i partytura przed nosem. Byłoby łatwiej gdyby nie fakt, że oni oczekują jej. To dla niej założyli najlepsze, odświętne ubrania, etole pachnące naftaliną i rodową biżuterię. Dla boskiej JoAnny. Będą rozczarowani. Oczywiście przyjmą to z godnością i jak na kulturalnych ludzi przystało, nie dadzą po sobie poznać. Cichym pomrukiem wyrażą współczucie dla chorej, a na koniec nawet zaklaszczą.
Tata, kiedyś mi mówił żebym grała dla jednej osoby. Żebym wybrała sobie kogoś z widowni i wyobraziła sobie, że gram tylko dla niej. Albo dla niego. Nikt inny nie istnieje. Tylko ja, skrzypce i jeden jedyny widz. Wyjrzałam zza kurtyny. W drugim rzędzie, dokładnie na wprost mnie siedziała kobieta. Ani ładna, ani brzydka, tylko jakaś taka smutna. Wyglądała jakby płakała. Postanowiłam, że będę grała właśnie dla niej. Dla tej smutnej kobiety w niemodnej bluzce, z fryzurą od podrzędnego fryzjera i z rozmazanym makijażem.
- W imieniu naszej gwiazdy, pragnę przeprosić. Niestety choroba...- przez sale przeszedł szmer. Słychać pomruki niezadowolenia - W zastępstwie, partię solisty zagra... - niepotrzebnie się produkował. Im było wszystko jedno, kto w zastępstwie.
Uśmiechnęłam się. Do niej. Do smutnej kobiety w niemodnej bluzce, z byle jaką fryzurą. To nic, że ona nie wie, że to dla niej gram. Tylko dla niej.
Ostatnie nuty. Koniec. Napięcie opadło. Jak nigdy jestem z siebie zadowolona. Te oklaski są miedzy innymi dla mnie. Zasłużyłam sobie. Odnalazłam wzrokiem drugi rząd, niemodną bluzkę i kobietę z mokrymi oczami. I wtedy przyszło mi do głowy, że to może wcale nie były łzy smutku. Może to alergia? Wiosna szaleje dookoła...

Źródło zdjęcia w sieci